ZILVER

Kes

Bezweet loop ik onze kleedkamer in. Luc, Oliver en Thomas volgen. We ploffen neer op de banken die er staan en ik draai mijn flesje water open. Met grote teugen drink ik het flesje leeg. Niemand zegt wat. Alle vier kijken we op als Martin de kleedkamer binnenkomt.

'Goede show, jongens. Het publiek was going crazy.' Hij kijkt ons aan. De jongens knikken.

'Kes.' Ik kijk op.

'Wat had je?' Ik trek een wenkbrauw op.

'Je was zo afwezig. Ik mag voor je hopen dat ze er niets van gemerkt hebben.' Ik bijt mijn kaken hard op elkaar. Na de persconferentie lijkt het wel alsof Martin het op mij heeft gemunt.

'Ik ga naar het hotel, douchen.' Ik sta op en loop de kleedkamer uit, zonder nog wat te zeggen. Als ik naar de uitgang loop, wordt ik tegengehouden door een bewaker. Hij is groot en breed, iemand waar je geen ruzie mee moet krijgen.

'Volgens mij waren jullie nog niet klaar.' Hij pakt mij bij mijn bovenarm en begeleid me terug naar de kleedkamer. De jongens zijn vertrokken, alleen Martin staat nog in de kleedkamer met zijn telefoon aan zijn oor. Hij rondt het gesprek af als hij ons binnen ziet komen. Ik word op de bank gedropt en ga onderuit zitten. Martin draait zich om, waardoor hij voor mij staat.

'Je zal je wel afvragen waarom je nog moet blijven, hè.' Ik kijk stug de andere kant op.

'Oké, dan niet. Over een paar minuten komen er vier meiden langs. Hier, in de kleedkamer. Vier die wij geselecteerd hebben van de duizenden. En-'

'Wie is wij?' Martin zucht geïrriteerd.

'Ik en nog een paar anderen. Maar ze komen dus zo langs. Ik wil dat jij je gedraagt en gewoon normaal doet.' Hij spreekt mij aan alsof ik een klein kind ben.

'Begrepen?' Nog steeds kijk ik hem niet aan.

'Het gaat immers wel om jouw plek in de band.' Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en vol afschuw kijk ik hem aan. Wat is het soms toch ook een gore klootzak. Chanteren, zijn specialiteit.

'Begrepen?' zegt hij nu harder. Ik knik met tegenzin. Er wordt op de deur geklopt en Martin opent hem. Er staat een meisje met blond haar tot haar kont in een te kort jurkje in de deuropening. Ik vind haar nu al niets. Ze loopt naar binnen en ik ga staan. Haar wangen blozen als ze mij ziet.

'Ga zitten!' zegt Martin vrolijk. Soms denk ik echt dat die gozer last heeft van stemmingswisselingen. Ze gaat naast mij zitten.

'Jullie hebben tien minuten, goed?' Ze knikt en Martin loopt de deur uit. Er valt een ongemakkelijke stilte. Hoe uitbundig ze eruit ziet, zo stil is ze. Na een paar minuten besluit ik toch de eerste stap te nemen.

'Dus...Hoe heet je?'

'Imani.' zegt ze zacht. En daar stopt het alweer. Ik hoor mijn horloge tikken en tikken, maar de minuten gaan traag. Té traag.

'Ik wil hier eigenlijk helemaal niet zijn.' zegt ze ineens. Ze verrast me.

'Ik ook niet.' zeg ik lachend.

'En dit jurkje is ook echt te belachelijk voor woorden, maar mijn vriendin heeft me opgegeven. Eigenlijk alleen maar omdat zij dan ''de vriendin van'' werd.' Ik lach.

'Ik weet niet of je dat dan wel een vriendin kan noemen.' Ze knikt.

'Ik moest wel hier naartoe komen, anders moest ik een schadevergoeding betalen van een paar honderd euro.' Ik kijk haar verbaast aan.

'Serieus?' Ze knikt weer. De deur vliegt open en Martin komt binnenstormen.

'Zo, dat was het dan. Bedankt, Imani.' Martin begeleidt haar de kleedkamer uit en neemt de volgende mee naar binnen. Het is een meisje met kort donkerbruin haar. Ze heeft een strakke jeans aan en een topje dat een te lage hals heeft. Ze komt meteen op me afstormen.

'Hé, Ik ben Sandra...' zegt ze met een zwoele stem. Als ze zich omdraait naar Martin zucht ik zacht. Ze gaat al meteen naast me zitten en slaat een arm om mij heen. Dit is gênant.

'Over tien minuten ben ik terug.' zegt Martin, en doet de deur achter zich dicht. Ik haal voorzichtig haar arm achter mij vandaan en schuif een stukje op.

'Niet zo verlegen, Kessie Bessie.' No way. Géén bijnamen. En vooral niet bijnamen zoals deze.

'Dus, Sandra. Wat zijn je hobby's?' Ik probeer een beetje opgewekt te klinken, maar ik ga echt kapot vanbinnen. Ze hebben wel echt de leukste meiden uitgezocht, niet dus.

'Tennissen en golf spelen.' zegt ze. Ik schraap mijn keel.

'En waar kom je vandaan?'

'Manchester.' Overbodige vraag, dat was nog niet te horen. Ze kruipt dichterbij mij. Ik krijg kippenvel van haar, op een negatieve manier.

'Heb je het koud?' Ik schud mijn hoofd.

'Nee hoor, het is alleen-'

'Sst... Hoor je dat?' Ik trek een wenkbrauw op.

'Dat is het geluid van onze harten die op hetzelfde ritme kloppen.' Ik rol met mijn ogen. Wauw, cliché. Ik probeer oogcontact te vermijden, terwijl zij dat juist probeert te zoeken.

'Mijn vader is super rijk.' zegt ze ineens. Hoe ga je hier nu weer op reageren?

'O, oké.' Ze begint volop tegen me te praten, en af en toe knik ik, maar ik ben haar nu al zat. Ik ben blij als Martin weer binnenkomt.

'We waren nog niet klaar!' zegt ze zeurderig.

'Sorry, ik kan er niets aan doen.' zegt Martin terwijl hij haar de kleedkamer uit begeleid.

'Mag ik een pauze?' vraag ik als hij weer terug is.Hij knikt met tegenzin. Mooi, want aan een pauze ben ik wel toe.