ZILVER

Kes

'Dus: na dat akkefietje met Martin, wat onderhand niet de eerste is, had zij dat ongeluk en heb jij haar geholpen, bent daarna meegegaan in de ambulance en lang gewacht totdat je even bij haar mocht komen zitten, en hebt het toen volledig verkloot.' Luc en ik zitten nog steeds in mijn hotelkamer.

'Daar komt het wel op neer, ja.'

'Dan moet ze wel heel leuk zijn.' Ik zucht.

'Het kan niet. Het kán gewoon niet. Zij woont hier in Engeland en wij moeten straks weer door naar weet ik veel waar. Het enige wat ik van haar weet is dat ze Rachel heet. Ik trek het niet Luc, elke keer als ik mijn ogen dicht doe zie ik haar gezicht voor me. Ik hoor haar woorden steeds gonzen in mijn hoofd en haar ogen lijken van zilver. Zo puur, zo puur als diamanten. Verdomme. De ene na de andere gedachte spookt door mijn hoofd: hoe gaat het nu met haar? Denkt zij net zo over mij als ik over haar denk? Ik word knettergek, Luc.' Hij kijkt met grote ogen naar mij. Hij doet zijn mond open om wat zeggen, bedenkt zich en haalt een hand door zijn haar.

'Wauw. Ik bedoel-wauw...Serieus? Komt dit écht allemaal uit jouw mond?' Hij schud lachend zijn hoofd. Ik zucht, hij heeft gelijk. Niemand had ooit durven dromen dat dit uit míjn mond zou komen. Kes, ''de meisjesafstoter''. Honderden, misschien wel duizenden aanbidders. Geen interesse.

'Ik wil haar zien, Luc. Nog één keer. Nog één allerlaatste keer.'

'Gast, ik wil bijna vragen of je niet naar een dokter moet.'

'Ik ben serieus.'

'Dat weet ik ook wel, maar echt... nooit gedacht dat-'

'Dat wat?' onderbreek ik hem.

'Jij ooit verliefd zou worden.' zegt hij zachter. Het is hard, maar de waarheid. Nooit toonde ik enige interesse in meisjes of relaties. ''Liefde'', ik kon het woord niet eens fatsoenlijk uit mijn keel krijgen. En nu, nu loop ik rond te zweven, over een meisje waarvan ik alleen haar naam weet.

Ik wrijf met mijn handen door mijn gezicht. Luc geeft mij een klap op mijn schouder.

'Het mag, Kes. Het hoort erbij, die radeloosheid. Het mag allemaal.' Er valt een stilte.

'Hoe is het met die andere?' Ik kijk hem raar aan.

'Sandra.' zeg ik kortaf. Zij is het laatste waar ik trek in heb.

'Die, ja.'

'Ik word nu al knettergek. Vanochtend werd ik wakker, het eerste wat ik zie is zij. Naast mij, in bed.' Luc lacht.

'Lach me niet uit!' roep ik sarcastisch, terwijl ik hem een stomp geef.

'Maar goed, in bed dus. Ze lag tegen mij aangekropen, ik wist gewoon even niet wat te doen. Ik ben zo snel mogelijk uit bed gesprongen en heb haar weggestuurd.'

'En terecht.' voegt Luc eraan toe.

Als ik uiteindelijk tegenover Luc aan het ontbijt zit, schuift hij een artikel voor mijn neus.

Nieuwe samenwerking tussen 24 hours en de grote onbekende! Deze twee dagen worden er door het hele land wedstijden gehouden voor een samenwerking met 24 hours. Gisteren zijn er al winnaars bekendgemaakt, waaruit 1 persoon is gekozen. Morgen wordt de tweede bekendgemaakt. Uit deze winnaars wordt één persoon gekozen die de samenwerking mag aangaan. Wie-o-wie heeft de kans om in één klap door te breken? Je ziet het, binnenkort op Channel 4!

'Ik weet niet of jij weet of jouw Rachel muziek maakt, maar anders hoop ik voor je dat ze dit wint.' Ik lees nogmaals het artikel.

'Dat zou fantastisch zijn.' Een kriebelend gevoel verspreid zich over mijn hele lichaam. Het lijkt op hetzelfde gevoel als voor ons eerste optreden, ik was zo nerveus dat ik mijn gitaar was vergeten. Ik probeer het van mij af te schudden.

'Ik denk niet dat het gaat werken. Als de komende twee dagen die wedstrijden worden gehouden, is zij er niet bij. Het lijkt mij niet dat zij met een hersenschudding naar feesten met harde muziek kan én mag.' Hij knikt.

'Daar heb je een punt.' Ik neem een slok koffie en sla mijn handen om de beker.

'Misschien moet je haar maar gewoon vergeten, Kes.' Ik roer met mijn lepel door de koffie, ook al zit er geen suiker of melk in. Ik concentreer me op het eenparige getik, ik wil niets horen over Rachel vergeten. Die twee woorden gaan gewoon niet samen.

'Kes.' Ik kijk op.

'Als Martin hierachter komt, vermoordt hij je. En dannog, de kans is enorm klein dat je haar nog een keer ziet. Ik wil het niet voorje verpesten, in tegendeel, maar je moet wel realistisch blijven.' Ik blijfzwijgen. Na een moment sta ik op van tafel en loop ik het hotel uit. Ik moetnog een keer naar de plek, de plek van het ongeluk. De plek waar ik haar voorhet eerst zag, in de hoop haar voor een tweede keer te zien. Rachel. Bij elkestap die ik zet gonst haar naam door mijn hoofd. Een eindeloze echo,verdwijnend in het drukke stadsleven.