ZILVER

Epiloog

Kes

'Verklaart u Rachel Vivian Elisabeth Kendall Oliver, aan te nemen tot uw wettige echtgenote en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de Wet aan de huwelijkse staat worden verbonden? Wat is daarop uw antwoord?' Ik zeg met volle overtuiging ''ja''.

'Verklaart u Kes Adams, aan te nemen tot uw wettige echtgenote en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de Wet aan de huwelijkse staat worden verbonden? Wat is daarop uw antwoord?'

'Natuurlijk!' zegt ze met een grote glimlach.

'Dan verklaar ik jullie nu tot man en vrouw. Kes, je mag je prachtige bruid kussen.'

Al onze familie en vrienden juichen en klappen als ik haar kus.

'Dames en heren, Mr. and Mrs. Adams!' ,wordt ons nageroepen als we de kerk uitlopen. Buiten staan nog meer bekenden met een tunnel van bellen ons te verwelkomen. Ik kan niet anders dan lachen, ik ben net met de mooiste en allerleukste vrouw van de wereld getrouwd, in bijzijn van onze dierbaren. Ik pak haar hand en lachend lopen we door de bellen heen.

'Dames en heren, ik verzoek u vriendelijk om wat te eten in het restaurantje op de hoek, terwijl er foto's gemaakt worden van het bruidspaar.' Danial wenkt ons. Het kon niet anders dan dat we Danial vroegen als fotograaf, hij heeft tenslotte de eerste foto's van ons samen gemaakt. Hand in hand lopen we achter hem aan. Als hij zijn camera juist in moet stellen pak ik allebei haar handen beet.

'Je ziet er fantastisch uit.' zeg ik. Ik zie haar blozen.

'Ik besef me dat ik enorm geluk heb.' zeg ik terwijl ik haar in haar ogen aankijk.

'Ik heb het twee jaar geleden ook al gezegd tijdens het concert, maar ik kan niet wachten om mijn leven verder met je te delen.' Ze glimlacht en drukt haar lippen op de mijne. Juist op dat moment horen we ''klik''.

'Betrapt!' zegt Danial lachend.

Rachel

Met een glimlach leg ik een hand op mijn buik, die in korte tijd al flink gegroeid is. Na de bruiloft ging het hard: we kochten samen een huis in Londen, hij leerde mij Nederlands en nu...

Ik grijns.

'Hoe denk je dat je moeder gaat reageren?' Kes kijkt op van de weg en legt zijn hand op mijn bovenbeen. Ik lach.

'Ze gaat helemaal uit haar dak, positief dan. Dit wilde ze vroeger altijd al. Ze zei altijd: ''...en als ik dan later oma ben, dan...'' ' Hij glimlacht.

'Ik heb geen idee hoe mijn vader gaat reageren, daarentegen.'

'Daar ben ik inderdaad ook benieuwd naar. Maar het komt vast wel goed, Eric weet altijd wel hoe hij moet reageren.' Ik knik en verstop mijn handen in mijn trui, die ik twee maten te groot heb gekocht om mijn buikje te verbergen voor mijn ouders. Als we aankomen, stappen we uit. De zenuwen gieren door mijn lichaam. We worden vrolijk verwelkomt, zonder dat ze wat doorhebben. Als de koffie voor ons op tafel wordt neergezet, kijk ik Kes glimlachend aan. Mijn moeder gaat tegenover mij in de stoel zitten.

'Wat is er?' vraagt ze lachend. Ik kan mijn lach nu niet meer inhouden.

'Wat is er allemaal aan de hand?' vraagt ze nogmaals, als mijn vader er ook bij komt zitten. Ik frunnik nerveus aan mijn trouwring.

'Wil jij het vertellen?' vraagt Kesper aan mij.

'Wat moeten jullie vertellen?' vraagt mijn moeder stijfjes. Ik open mijn mond om wat te zeggen en kan een lach niet onderdrukken.

'Jullie worden opa en oma.' zeg ik simpel. Een paar seconden reageert niemand. Dan begint mijn moeder te huilen.

'Schat, wat leuk!' zegt ze in tranen. Mijn vader kan niet stoppen met glimlachen. Als ze ons geknuffeld en gefeliciteerd hebben, vraagt mijn moeder door.

'Wanneer komt het?'

'We zijn uitgerekend op 19 februari.' zegt Kes trots. Mijn moeder klapt lachend in haar handen, verheugend op wat gaat komen. Ik ga staan en trek mijn trui op zodat ze mijn buikje kunnen zien. Ik heb Kesper nog nooit zo gezien, bij elke stap in ons leven ontdek ik weer nieuwe dingen over hem. En hij vindt het prachtig, prachtig om vader te worden.

Rachel

'Het is al goed, niets aan de hand.' zeg ik sussend terwijl ik haar op mijn borst leg. Kes kijkt leunend op mijn ziekenhuisbed toe. Ze stopt met huilen en kijkt Kes met haar grote ogen aan.

'Ze heeft dezelfde ogen als jij hebt.' zegt hij zacht terwijl hij haar over haar over haar hoofdje streelt. Ik heb hem nog nooit zo gezien; zo zorgzaam en bewakend. We kijken op als er op de deur geklopt wordt. Dan steekt Luc zijn hoofd om de hoek. Als hij haar ziet begint hij te lachen.

'Oh, wat een dropje!' zegt hij lachend. Het is een raar gezicht; een stoere vent met tattoos die smelt bij het zien van een baby.

'Hoe heet ze?'

'Ik geef de eer aan Kes.' zeg ik lachend.

'Silke Stèphanie Olivia Adams. Silke, dus.' Luc begint te lachen.

'Deze meid gaat heel wat harten breken, vooral als ze het karakter van haar vader heeft.' Kes lacht.

'Ik ben niet alleen gekomen.' zegt Luc met een ondeugende glimlach als hij rechtop gaat staan. Eerst denk ik dat hij de rest van de band mee heeft genomen, maar dan zie ik Meg de hoek omkomen. Mijn mond valt open van verbazing.

'No way!' roep ik. Silke schrikt op en begint te huilen. Ik troost haar, wat nog redelijk raar aanvoelt. Meg haalt lachend haar schouders op. Ze gaat op haar hurken zitten en kijkt naar de kleine.

'Hoi kleintje, tante Meg is hier.' zegt ze met een grote lach terwijl ze haar handje vastpakt. Silke kijkt haar aan met een grote pruillip.

'We hebben nog wat voor jullie.' zegt Luc. Hij geeft een schattig roze beertje aan Kes. Hij begint hard te lachen als hij ziet wat er op het beertje geplakt is. Hij laat het aan mij zien.

'24 juni is de grote dag.' zegt Meg met rode wangen. Ik geloof het bijna niet: Meg gaat met Luc trouwen!

De rest van de middag wordt Silke bewonderd door Meg en Luc, maar vooral door ons. Kes drukt een kus op mijn slaap.

'Wat een mooi wondertje, ik kan maar niet stoppen naar haar te kijken.' zegt hij trots.

'Wij hebben een vraag voor jullie.' zeg ik ineens, terwijl ik Kes aankijk.

'Wil jij het zeggen?' vraagt hij aan mij. Ik knik.

'We vertrouwen jullie erg goed zoals jullie weten en daarom vragen we jullie: Zouden jullie de voogd van Silke willen zijn?' Dit keer valt Megs mond open.

'Natuurlijk!' zegt ze, met tranen in haar ogen.

'Natuurlijk, gek!' Ze komt op me af en omhelst me.

Na een halfuurtje zijn ze weer vertrokken en ben ik alleen met Kes. Hij gaat naast me liggen in het ziekenhuisbed, ik heb Silke op mijn buik liggen. Heel voorzichtig streelt hij haar hoofdje. Ik glimlach bij het zien van zijn waakzaamheid.

'Ik zal je met heel mijn hart beschermen, kleintje. Ik zal je beschermen tegen al het kwaad in deze soms zo boze maatschappij. Ik zal je beste maatje worden, en jij de mijne.' Een traan glipt vanuit mijn ooghoek over mijn wang. Hij kijkt op.

'Het zijn vast de hormonen.' zeg ik lachend door mijn tranen heen. Hij kust me.

'En hetzelfde geld voor jou. Wij zijn al beste maatjes, toch?' Hij kijkt me ondeugend aan. Ik lach.

'Allerbeste maatjes.'

'En dat wist ik al vanaf het moment dat ik in je zilveren ogen keek.'