ZILVER

Kes

'Hier heb ik dus een speciale USB-stick die in de camera past. De foto's die gemaakt zijn worden meteen op de stick gezet.' legt de fotograaf uit.

'Ik doe dit niet vaak, geloof me.' Ik sta met mijn armen om Rachel heen en heb mijn hoofd op haar schouder gelegd terwijl ik luister naar zijn uitleg. Net hebben we alle deuren op slot gedraaid, gewoon voor als er iemand als Martin binnenkomt.

'Maar ik zie hoe gek jullie op elkaar zijn. En ik zal niets vertellen, aan niemand niet.'

'Bedankt...'

'Danial.' vult hij mij aan.

'Nou, daar gaan we dan.' Hij geeft ons wat aanwijzingen. Ik heb niet meer door dat er een camera is, het enige waar ik naar kan kijken is Kes en ik kan alleen maar lachen. Nadat hij alle deuren weer open heeft gedraaid, haalt hij de stick uit zijn camera en drukt het in mijn handen.

'Bewaar het goed, alsjeblieft.' Ik knik. Rachel is al naar de ruimte waar ze zich kan omkleden.

'Nogmaals, bedankt.' Hij geeft me een knipoog.

'Geen probleem, zorg goed voor haar.' Hij grijpt naar zijn kontzak en haalt er een visitekaartje uit.

'Geef haar dit, wil je? Ze is echt goed, voor iemand die nog nooit een fotoshoot heeft gedaan. Haar foto's staan ook op de stick.' Ik knik. Ik loop weg en kleed me om. De jongens en Rachel staan te praten en kijken op als ik aankomlopen.

'Was je wat kwijt, ofzo?' vraagt Thomas lachend.

'Ik was nog even in gesprek met de fotograaf. Aardige man.' Martin komt uit een kamer rechts lopen en loopt meteen het hotel uit.

'Komen jullie nog? Ik ben er klaar mee namelijk.' zegt hij. We lopen achter hem aan en stappen dan in de auto, richting het hotel. Eindelijk.

Als de jongens na het eten hun kamer zijn vertrokken, sleur ik Rachel mee mijn kamer in. Ik pak mijn laptop uit de hoek van mijn kamer en ga op bed zitten. Zij gaat naast mij zitten terwijl ze haar hoofd op mijn schouder legt en een liedje neuriet. Ik log in en steek de stick in mijn laptop. Een foto van haar en mij springt op. Ik lach; zij kijkt me raar en lachend aan terwijl ik een gek gezicht trek.

'Wat zijn we toch fotogeniek.' zegt ze lachend. Het volgend aantal foto's laat mijn hart wat sneller kloppen. Nu pas begrijp ik wat Danial bedoelde: we lijken zo dol op elkaar, en dat zijn we ook. Ik lach bij het zien van foto's van haar alleen, terwijl zij ze aandachtig bekijkt. Ik klap mijn laptop dicht en kijk haar aan.

'Ik hou van je.' zeg ik, terwijl ik een plukje haar uit haar gezicht veeg. Ze slaat verlegen haar ogen neer.

'Kes.' zegt ze ineens.

'Ik moet morgen terug.' Alles lijkt even stil te staan. Daar had ik geen rekening meer mee gehouden!

'Jullie gaan door naar Duitsland, ik ga terug naar huis.' zegt ze zacht. Ik vloek mompelend.

'Mijn ouders weten van niets, mijn beste vriendin ook niet. Ze is trouwens helemaal gek van je, dus ze al helemaal uit haar dak gaan als ik vertel dat ik...'

'de vriendin ben van.' Ze lacht. Ik laat mij achterover vallen op bed, waarna zij volgt. Ik druk haar tegen me aan en geniet van het moment.

'Ik wil je niet meer loslaten.' fluister ik. Ik maak mijn greep toch wat losser en kijk haar dan aan. Tranen rollen over haar wangen. Ze glimlacht en veegt de tranen weg.

'Geen zorgen. We skypen, facetimen, whatsappen en bellen, afgesproken?' Ze knikt. Mijn hart doet zeer om haar zo te zien. Ik druk een kus op haar hoofd.

'Ik moet mijn koffer inpakken.' zegt ze. Ik knik.

'Ik help wel.' bied ik aan.

'En Martin dan?'

'Martin kan even de boom in. Ik kom er zo aan.' Ze lacht en drukt een kus op mijn lippen. Ze staat op en loopt naar haar kamer. Nadat ze de deur heeft gesloten, ren ik naar de lift en druk vaak op het knopje van de begane grond. Als de lift eindelijk beneden is, loop ik naar de receptie.

'Als het goed is ligt hier een pakketje van ene Danial?' vraag ik aan de man achter de balie. Hij knikt en overhandigt mij het pakket. Ik bedank hem en lach, denkend aan haar reactie. Ik loop de lift weer in en blijf op het knopje van de juiste verdieping drukken. Als de deuren weer opengaan, trek ik een sprintje naar haar kamer. Ik klop op de deur, die vervolgens opengaat. Als ik in haar kamer sta, kijkt ze verbaasd naar het grote pakket.

'Voor jou.' zeg ik. Ze neemt het aan en blijft ernaar kijken.

'Maak open dan!' zeg ik lachend. Ze opent het en vol verwondering haalt ze er de outfit van de fotoshoot uit. Met een grote lach vliegt ze me om de hals.

'Dankjewel.' zegt ze lachend. Ik help haar verder met haar koffer inpakken terwijl we beiden meezingen met de muziek. Het valt me nog mee hoeveel kleren ze heeft meegenomen. Als ze de koffer dichtritst slaakt ze een zucht.

'Ik wil naar huis, maar ik wil ook bij jou blijven.' zegt ze.

'Ik heb de tijd van mijn leven gehad, ik had het niet willen missen.' Ik loop naar haar toe. Het enige wat ik me besef als ik haar zie, is hoeveel geluk ik wel niet heb.

'Ik heb veel lessen gemist,' gaat ze door.

'maar het was het allemaal waard. En ik beloof om je nog een keer op te zoeken en dan-' Ik druk mijn lippen op de hare, voordat ik het doorheb.

'Ssh.' fluister ik.

'We hoeven nog geen afscheid te nemen. Nóg niet.'