ZILVER

Rachel

Mijn moeder slaat haar handen voor haar mond als ze binnen komt lopen. De tranen staan in haar ogen. Ze loopt naar mij toe en geeft me voorzichtig een knuffel. Mijn vader en Lauren volgen. Allemaal weten we niet wat we moeten zeggen. Lauren loopt naar mij toe en haalt mijn laptop uit haar tas. Ik glimlach naar haar; die heb ik wel nodig. Mijn moeder opent haar mond om wat tegen mij te gaan zeggen, maar ze wordt onderbroken door een zuster die net binnen komt lopen.

'Zo Rachel, hoe voel je je?' Ze kijkt op van haar notities en controleert dan mijn medicijnen.

'Het gaat wel.' Ze knikt.

'Mag ik even naar je hoofd kijken?' Ik knik en ga wat rechterop in het ziekenhuisbed zitten. Ze haalt voorzichtig het verband van mijn voorhoofd.

'Gatverdamme, ik ga wel even de gang op.' zegt Lauren en ik lach. Nadat de zuster schoon verband eromheen heeft gedaan, begint ze een gesprek met mijn ouders.

'Ze heeft een lelijke wond opgelopen. Ze mag vanavond naar huis of ze mag nog een nachtje blijven slapen, de keuze is aan jullie.' Dan kijkt ze mij weer aan.

'De eerste nacht is wel de naarste.'

'Ik wil naar huis.' zeg ik vastberaden. Ze knikt.

'Prima. Het is nu half acht, de dokter komt om acht uur je nog even checken en dan mag je gaan.' Ik knik.

'Bedankt.'

'Geen probleem.' Ze loopt de kamer uit en Lauren komt weer naar binnen.

'Alles oké?' vraagt ze aan mij.

'Helemaal toppie.' Ze lacht emotieloos.

'Ja, zo zie je er ook echt uit, joh.' Ik lach. Ik heb redelijk wat pijn, maar dat kan me niet zoveel schelen. Kesper, zijn naam blijft door mijn hoofd gonzen.

'Mam, ik kan prima zelf de trap op.' Ik sta onderaan de trap met mijn moeder achter mij.

'Zeker weten?'

'Ja.' Ik loop, sneller dan verwacht, de trap op.

'Roep je even als je boven bent?' Ik zucht.

'Ik ben boven.'

'Vergeet je zo niet je pijnstillers te nemen?'

'Nee.' En dan loop ik mijn kamer in. Ik ga op mijn bed zitten en klap mijn laptop open. Het inschrijfformulier voor zaterdag springt op. Fáck. Over 2 dagen is het schoolfeest en ik heb a, geen nummer en b, een hersenschudding. Ik klap mijn laptop weer dicht en zucht. Ik kijk in de spiegel die voor mij op de muur is geplakt. Ik ga voor de spiegel staan en haal voorzichtig het verband eraf. De hechtingen zijn duidelijk te zien; ze lopen van net iets boven mijn slaap tot boven het midden van wenkbrauw. Het wordt duidelijk een litteken. Ik ga met mijn vinger eroverheen. Ik bijt hard mijn kaken op elkaar als ik merk dat het eigenlijk toch nog wel erg zeer doet. Ik zucht en neem mijn pijnstillers. Ik probeer het verband er weer fatsoenlijk omheen te doen en duik dan in bed. Halverwege de nacht word ik wakker.

'Rachel, alles oké?'

'Jezus, Mam! Ik schrik me rot!'

'We moesten controleren om een aantal uur, nou hier ben ik.' fluistert ze. Ik lach.

'Mag ik nu weer slapen?' Ze knikt. Ze wil mijn kamer uitlopen als ik haar terugroep.

'Mag ik morgen naar school?' Ze lacht.

'Wat denk je zelf?'

'Het is echt belangrijk! Ik heb een presentatie en nog een toets te maken.'

'Je kan veel voor elkaar krijgen, maar jij gaat dusmooi niet naar school morgen. Welterusten, Oliver.' Ze loopt mijn kamer uit ensluit dan zachtjes de deur achter zich dicht.