ZILVER

Rachel

                  

'Laat het toch gaan.' zeg ik tegen hem.

'Kan ik niet. Ik kan het niet laten gaan.' Ik zit op de bank in het huisje in Amsterdam en Kesper ijsbeert door de kamer heen. Ik kijk over mijn schouder heen.

'Maak je niet zo druk, wij weten hoe het zit. Prima, toch? En wat Martin betreft, dat zien we dan wel weer.' Hij stopt met ijsberen en komt naast me zitten.

'Ik kan je ook niet anders dan gelijk geven, maar ik wil me alvast voorbereiden op wat hij nu weer gaat flikken.'

'Maar dat kan niet, Kes. Je kan niet in de toekomst kijken, en je kent Martin; zo onvoorspelbaar als het maar zijn kan. Laat het los. We zien het over een paar weken wel weer.' Hij zucht gefrustreerd.

'Er zitten ook echt wel voordelen aan, we kunnen nu bijvoorbeeld in het openbaar staan te zoenen.' zeg ik met opgetrokken wenkbrauw. Hij lacht en kijkt me aan alsof ik een klein kind ben.

'Wanneer moet je op het vliegveld staan?'

'Over twintig minuten.' Meg komt de kamer binnenlopen.

'Toch?' Ik knik. Het uitstapje zit er weer op, de pret is over. School life will start again.

'Maar het is een eindje rijden, dus we moeten zo gaan.'

'Laat me je brengen.' zegt hij verwachtingsvol.

'Oké dan.'

'Ik ga alvast, ik laat jullie nog even alleen.' Meg verdwijnt in de mensenmassa op het vliegveld. Gek genoeg zijn we nooit uitgepraat, maar we weten nu niets tegen elkaar te zeggen.

'Ik heb nog wat voor je.' zegt hij ineens. Hij haalt een klein, zwart doosje uit zijn broekzak en geeft het aan mij. Ik kijk van het doosje naar hem.

'Maar-'

'Maak het open! Ik ben benieuwd wat je ervan vindt.' Ik til voorzichtig het dekseltje er vanaf. In het doosje ligt een zilveren kettinkje omringd op watjes. Aan het kettinkje zit een zilveren hartje. Ik glimlach. Wauw, dit moet heel wat gekost hebben!

'Dankjewel.' zeg ik, en ik zoen hem. Ik pak het uit het doosje en doe het om mijn nek. Het is perfect.

'Het staat je goed.' Ik glimlach. Hij zucht als wordt opgeroepen dat mijn vlucht over enkele minuten vertrekt.

'Wanneer zijn jullie klaar met de tour?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op.

'Dat kan nog wel even duren. Volgens Luc gaan we nog naar Brussel, Parijs, Rome en Wenen. Daarna hebben we een paar weken vrije tijd en gaan we door naar de rest van Europa. Ik beloof je bij deze op te komen zoeken, zodra het kan.' Ik knik. Het doet me zeer om hem zo te zien.

'Ik moet nu echt gaan.' zeg ik. Hij pakt mijn handen vast en kijkt me aan.

'Ik hou van je.' fluistert hij. Hij drukt zijn lippenop de mijne en wij lijken even de enige op het mega drukke vliegveld te zijn. Iklaat zijn handen los en loop dan weg. Als ik de gate inloop draai ik me nog eenkeer om. Hij staat nog precies op dezelfde plaats en steekt licht zijn hand op.Ik glimlach en loop dan door, verdwijnend in de mensenmassa met in mijn hoofdde gedachte elkaar snel weer te zien.