ZILVER

Kes

'En jij, Kes?' Ik zit aan tafel bij de familie Oliver. De gesprekken springen van de hak op de tak.

'Ik heb niet zoveel vrije tijd.' geef ik eerlijk toe.

'Hij heeft een zak van een manager, zeg maar.' zegt Rachel. Haar moeder, Jacklyn, geeft haar een por.

'Au! Dat deed zeer, mam.' zegt ze lachend. Jacklyn haalt haar schouders op.

'Zo hoor je niet te praten over mensen, Oliver.'

'Maar het is zo!' Rachel kijkt me hoopvol aan. Ik slik mijn hap door.

'Ze heeft wel gelijk.' zeg ik lachend. Eric, haar vader, begint te lachen.

'Tja, in dat geval; ik wil wel weten waarom.' zegt hij. Normaal gesproken had ik het vreselijk gevonden om over Martin te praten, maar nu ik meerdere mensen aan mijn kant heb staan vind ik het niet zo erg meer.

'Hij doet dingen die niet altijd even fair zijn. Hij doet alles om zijn zin te krijgen en wint persoon na persoon om zijn vinger.'

'Dat klinkt inderdaad als een zak van een manager.'

'Eric, gedraag je.' Ik lach; haar moeder zet haar man op zijn plaats alsof het één van haar kinderen is.

'Ze zeggen het zelf, dus dan zal het wel zo zijn.' lacht hij.

'En hoe zit het in de muziek? Ben je net zo'n goeroe als Rach?' Ik slik.

'Ik neem aan dat u weet dat Rachel heeft meegedaan aan een samenwerking met een band?' Ze knikken. Ik adem diep in.

'Ik ben één van de vier bandleden. Ik heb dus met haar mogen werken tijdens de samenwerking.' Haar moeder krijgt een verraste blik in haar ogen.

'Wat leuk!' Ze moest eens weten over het leven in een band, maar ik ben blij dat ze me aardig vinden en ik hartelijk welkom wordt geheten. Dan begint ze een heel gesprek over hoeveel geld Rach wel niet heeft uitgegeven aan apparatuur voor de muziek. Ik zie Rachel zelf met haar ogen rollen. Haar vader kijkt ons stiekem aan en geeft ons een knipoog. Het is een gezellige familie, ik kan niet anders zeggen. Rachel lijkt totaal niet op Lauren qua innerlijk: Rachel is energiek en fanatiek in alles wat ze doet, terwijl Lauren het allemaal wel ziet.

'Nou,' zegt haar vader als we van tafel opstaan.

'ik vind het erg leuk dat ik niet een keer de enige man in huis ben. Wil je blijven slapen, Kes? Heb je een slaapplek?' Haar moeders ogen worden groot.

'Eric... Je weet dat-'

'Gatverdamme mam!' roept Rachel meteen. We lachen.

'Nou, lach niet! Je weet wat ik bedoel.' zegt ze beledigd.

'Ik zou het prettig vinden om te blijven slapen en ik beloof u om niets geks te doen.' zeg ik met een knipoog naar haar vader. Na een halfuurtje staan we op zolder, aangezien Rachels eigen kamer naar verf stinkt.

'Ik dacht écht dat hier ergens nog een tweede matras stond...' zegt ze, terwijl ze een deur om de hoek inloopt. Ik hoor een bonk, dan gevloek terwijl ik mijn tas uitpak.

'Alles oké?' grinnik ik als ze de hoek om komt lopen met een matras in haar handen.

'Lach me niet uit!' roept ze. Ik lach, het is schattig als ze boos is op zichzelf door haar eigen onhandige acties. Ze gooit het matras bovenop mij en gaat er dan opzitten. Ik draai me om en duw het matras voorzichtig van me af. Ik hoor haar lachen als het vervolgens bovenop haar valt.

'Oké, jij wint.' hoor ik gedempt. Ze duwt het matras van zich af als ik het loslaat en gaat staan. Haar haar zit door de war en vol met stof, het is een gek gezicht.

'Wat loop je te grijnzen?' zegt ze. Ik ga staan en haal het stof uit haar haar. Ze volgt elke beweging van mij. Ze laat me mijn tas uitpakken terwijl ze zelf de trap af loopt. Ze komt terug met een stapel beddengoed met daarbovenop een grote stapel boeken. Dat is lang geleden, moeten leren voor school. Ik help haar door de boeken eraf te halen en zelf laat ze het beddengoed op de grond vallen. Ze gaat erbovenop zitten en slaat een boek open.

'Wat is het?' vraag ik nieuwsgierig. Ze kijkt me aan en zucht.

'Duits. Ik moet echt leren het leren voor toetsen niet tot het laatste moment uit stellen.' Ik bekijk haar aandachtig terwijl ze zit te leren. Ze weet zelf dat het niet gezellig is, maar ik kwam onverwachts dus ik zal ermee moeten dealen. Ze kijkt ineens op en haar zilveren ogen twinkelen.

'Ga je mee, morgen?' Ik kijk haar raar aan.

'Je bedoelt toch niet-'

'Jawel, naar school.' Ze glimlacht en haar ogen beginnen nog meer te twinkelen.

'Goed dan. Weet wel dat het jaren geleden is dat ik naar school geweest ben.' Ze legt haar boeken aan de kant en we maken samen de zolder gereed.