ZILVER

Rachel

'Hier ben ik toen ik een jaar of twaalf was in de gracht gevallen.' Ik begin hard te lachen.

'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?' Hij haalt zijn schouders op.

'Het ene moment stond ik nog tegen de reling aangeleund en het volgende moment kon ik zwemmen.' Ik lach. We lopen hand in hand langs door Amsterdam. Het is een erg mooie stad, ik was er nog nooit geweest. Na het concert zijn we de stad ingegaan en hebben we stroopwafels gegeten. Men, wat is dat lekker! Overal staan fietsen, het is dan wel een grote stad, maar heel anders dan Londen. Het centrum is veel gezelliger en sfeervoller dan in Engeland. Overal branden lichtjes en lampjes en de huizen langs de grachten zijn zo klein en schattig.

'En hier ben ik ooit gevallen met de fiets. Ik had een hersenschudding en mijn onderarm gebroken.' Ik glimlach. Hij vertelt allerlei kleine, maar schattige dingen over vroeger. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en sluit mijn ogen als we stoppen.

'Ik hou van je.' zeg ik zacht.

'Ik het meest van jou.' Hij drukt een kus op mijn hoofd.

'Weet je wat?' Ik kijk hem aan.

'Ik ga je morgen leren skaten. Dat is iets wat bijna elke Amsterdammer kan.' Ik lach.

'Skaten? Je bedoelt op een skateboard zodat je elk moment je nek kunt breken?' Hij lacht.

'Als ik het kan, kan jij het ook. Je moet het alleen even doorhebben.' Ik knik.

'Zullen we teruggaan? Het is al laat.' Hij stemt in en samen lopen we terug. Hij zet mij af bij het huisje waar ik overnacht. We nemen afscheid en ik duik mijn bed in.

'Waar kom jij vandaan?' Ik hoor een slaperige stem naast me. Ik glimlach.

'Kesper liet me de stad zien. Morgen leert hij me skaten.'

'Skaten? Maar je kan helemaal niet skaten!' Ik lach, maar ze heeft gelijk.

'Wat vond je van het concert?' zeg ik om het onderwerp te veranderen.

'Super vet. Je deed het echt top.' Ik glimlach. Het was iets om nooit te vergeten. Alle 17.000 mensen stonden uit hun dak te gaan op ons nummer. Het leek alsof we met z'n vijven in de studio zaten, maar werden toegejuicht door honderdduizenden fans.

'Klootzak.'

'Ik hoop niet dat je het tegen mij hebt?' Ze lacht.

'Nee, natuurlijk niet.' Ik hoor haar slikken.

'Quinten appt cóntinu of ik wel voorzichtig doe en niet met anderen bezig ben. Nu wordt hij boos omdat ik even niet reageer, terwijl ik gewoon wil pitten.'

'Het is wel de dag van de relatiestress vandaag, zeg.'

'Zeg dat wel.' Er valt een stilte.

'Slaap lekker.' zeg ik. Ik krijg geen antwoord, dus dan zal ze al wel slapen. Ik sluit mijn ogen en ben bijna meteen vertrokken.

'Hé, slaapkop. Je liefje staat te wachten.' Ik open traag mijn ogen.

'Wat?' vraag ik slaperig.

'Je moet skaten!' Ik lach, helemaal vergeten...

'Maar, hoe laat is het dan?'

'Kwart over elf.' Ik zucht. De deur gaat verder open.

'Kom je nog?' Een nieuwsgierig hoofd komt de hoek om.

'Ik ben niet zo'n ochtendmens.' zeg ik als ik de dekens van me afsla.

'Middagmens, bedoel je.' Hij kijkt op als ik opsta.

'Je hebt mijn shirt aan!' zegt hij verrast.

'Je hebt zijn shirt aan?!' Meg kijkt me raar aan. Ik lach.

'Nou, wegwezen jullie. Ik wil me even rustig aankleden.' Ze lopen de kamer uit en ik pak een t-shirt uit mijn koffer. Ik trek een spijkerbroek aan en gympen. Als ik beneden ben, pak ik mijn grijze vest van de stoel en doe die aan.

'Kunnen we?' Ik knik als ik de laatste hap van mijn boterham binnen heb. We zeggen Meg gedag en lopen dan de deur uit. Tenminste, ik loop en hij skate. Het ziet er zo makkelijk uit.

'Nu jij.' Hij draait zich om en rijkt het board aan. Ik slik en pak het uit zijn handen.

'Met je linkervoet vaart maken, dan erbij zetten en sturen.' Hij vertelt het me alsof het het normaalste en makkelijkste van de hele wereld is.

'Ga staan.' Ik ga met mijn rechtervoet op het board staan en mijn linkervoet zet ik op de grond. Kes pakt mijn handen beet.

'Nu vaart maken en je voet erbij zetten.' Ik begin te steppen, want daar lijkt het wel op, alleen dan zonder stuur. Ik maak redelijk wat vaart, maar als ik mijn voet erbij wil zetten verlies ik mijn evenwicht. Het skateboard vliegt onder mijn voeten vandaan en ik val in Kes' armen. Hij lacht hard, waardoor ik ook niet anders kan dan lachen.

'Het ging al beter dan mijn eerste keer.' zegt hij. Ik ga dit keer met twee benen op het skateboard staan, waardoor ik even lang ben als hij. Zijn beanie kleurt vrolijk bij zijn ogen en zijn lippen vormen een scheve glimlach. Zijn sproeten zijn alweer duidelijk te zien. Ik zoen hem en die scheve glimlach zit er nog steeds op als ik die verbreek.