ZILVER

Rachel

'Rachel! Je komt te laat!' Mijn vader staat onderaan de trap naar me te schreeuwen. Ik open mijn ogen en kijk recht tegen het zwarte scherm van mijn computer aan. Met moeite til ik mijn hoofd omhoog en probeer ik mijn tas in te pakken.

'Rachel! Nog vijf minuten!' Mijn ogen worden groot, maar opschieten lukt nu echt niet. Ik ruk wat kleding uit de kast, pak mijn boekentas in en werp nog een laatste blik in de spiegel. Prima. Ik ren de trap af en gris gauw een boterham van het aanrecht.

'Hé! Die was van mij!' roept Lauren verontwaardigd.

'Sorry, ik heb een klein beetje haast.' Ik geef haar een kus op haar wang als troost en probeer dan snel mijn schoenen aan te trekken. Ik ruk mijn jas van de kapstok en ren naar de garage. En natuurlijk staat mijn fiets nog helemaal achterin ook. Ik loop terug naar de deur en roep mijn vader.

'Pa! Pa, kan ik je fiets lenen?' Ik hoor een vaag antwoord en ga ervanuit dat het wel kan. Ik ruk de mountainbike uit de garage en spring met een rotvaart op de fiets. Ik fiets met een hoge snelheid de straat uit, de dijk op. En ja hoor, nog tegenwind ook. Ik trap hard tegen de wind in met mijn jas half open en mijn rugzak bungelend over mijn schouder. Het duurt eeuwen voordat ik eindelijk op school aankom en als ik de fietsenstalling binnen rij gaat de bel. Ik hoop van harte dat het de eerste bel is en niet de tweede. Ik loop de school binnen en zie kinderen naar mij kijken. Het zal allemaal wel. Als ik bij mijn kluisje sta, kom ik Meg tegen die iets in mijn oor fluistert en dan doorloopt. Ik sta een moment stil en realiseer me dan dat ze gelijk heeft; Ik heb mijn broek verkeerdom aan. Ik sla mijn kluisje met een harde klap dicht en ren dan naar de dichtstbijzijnde wc. Ik kleed me dit keer goed om en loop dan met hoge snelheid door de gang, de trap op. Halverwege de trap gaat de bel. Shit. Ik loop door naar mijn lokaal en doe de deur open. Iedereen kijkt op.

'Mag ik nog naar binnen?' vraag ik buitenadem aan mijn docent. Hij knikt en ik ga achterin de klas naast Meg zitten. Ik zucht als ik eenmaal zit en mijn boeken uit mijn tas haal.

'Verslapen?' vraagt ze. Ik knik. Ze glimlacht.

'Had ook eigenlijk niets anders van je verwacht.' Ik lach.

'Wat denk jij? En wel eerlijk wezen, hè!' Ik schrik op uit mijn gedachten door Meg die me aanstoot. Ik kijk haar wazig aan. Ze zucht.

'Ga me nu niet vertellen dat je geen ene donder van mijn verhaal hebt gehoord.' Ik glimlach.

'Sorry.' Meg lacht.

'Ik had het over die jongen die achter mij zit.' Ik kijk langs haar heen.

'Die ene met dat rode haar?' Ze kijkt me aan alsof ik net het domste van de hele wereld heb gezegd.

'Nee, natuurlijk niet! Die twee tafels verderop.' Nogmaals kijk ik, maar welke ze nu bedoeld...

'Welke van de honderd?' Ze zucht.

'Die met dat zwarte haar.'

'Ja, daar zitten er wel meerdere van.'

'Ja, nou, die ene.'

'Welke ''ene''?' Ze zucht nogmaals.

'Die ene met de trui.'

'Hèhè. Daar zijn er twee van, zeg gewoon welke je bedoeld!' zeg ik lachend. Geïrriteerd draait ze zich om om hem aan te wijzen en net op dat moment één van de twee ook. Ze kijken elkaar recht in de ogen aan. Snel draaien ze beide om. Ik kom niet meer bij van het lachen, Meg's wangen zijn gloeiend rood en ze schaamt zich kapot. Dat is 'm dus.

'Als jij nu niet zo stom was geweest. Nu heb je 't verpest!' Ik lach nog harder.

'Nou eigenlijk, hij heeft je nu wel gezien.'

'Maar dat was niet de bedoeling!' Ik hoor een kleine lach aan het einde van haar zin. Ze kan er wel om lachen, maar dat wil ze niet. De bel is het geluid dat onze pauze beëindigd. Ik sta op en sjor mijn boekentas over mijn schouder heen.

'Ik moet naar bio. Zie ik je zo bij Frans?'

'Nee.' zegt ze quasi boos. Ik lach. Wat is het toch soms ook echt een muts, maar dan zal ik niet over mijzelf beginnen. Ik loop de aula uit naar het biologielokaal. De docent staat bij de deur en begroet ons. Als iedereen het lokaal binnen is gelopen, begint hij zijn verhaal.

'Luister, jullie mogen jullie boeken in je tas laten zitten. We gaan zo naar het bètalab voor een individueel practicum. Het enige wat je nodig hebt is je schrift en een pen.' Iedereen grijpt de spullen die hij nodig heeft en loopt richting het bètalab. De docent maakt de deur open en beveelt ons om een labjas aan te trekken. Ik ga achterin het lab zitten. Voor mij ligt een plastic bordje en wat gereedschap. Als iedereen een plekje heeft gevonden begint de uitleg.

'Jullie krijgen zo een kikker voor je neus. Als het goed is hebben wij het vorige week gehad over het organenstelsel van amfibieën, pas je kennis dus toe op het practicum. Ik wil niemand horen, individueel. Er komt een conciërge langs die de kikker geeft.' Na een moment krijg ik een kikker voor mij op mijn bordje gekwakt. Hij kijkt me recht aan, interessant. Ik pak mijn gereedschap dat ik nodig heb en ga aan de slag. Even later heb ik alle organen op een rijtje liggen. Ik ruim mijn gereedschap op en was mijn handen. Als ik terugkom, staat mijn docent aandachtig naar mijn kikker te kijken. Nou, kikker, wat nog van over is.

'Voortreffelijk gedaan. Ik zie geen beschadigingen, niets. Keurig hoor.' Ik schenk hem een glimlach, hang mijn jas terug aan de kapstok en loop het lab uit. Ik ga in de aula zitten en wacht tot de bel gaat. Ik haal mijn mobiel tevoorschijn en beantwoord mijn gemiste berichtjes.

Ik kijk op als er iemand voor mijn neus staat. Vanbinnen lach ik tot ik geen adem meer over heb; voor mijn neus staat die ''ene'' jongen met het zwarte haar en de trui.

'Het klinkt misschien raar en dat is het ook.' Hij glimlacht beschaamt.

'Maar wie is dat meisje?'

'Welk meisje?' vraag ik met een scheef hoofd.

'Dat net tegenover jou zat, in de pauze.'

'O, dat meisje! Da's Meg.' Zijn ogen beginnen te glimmen bij het horen van haar naam.

'Heb jij haar nummer?' Ik knik.

'Mag ik die hebben?' Ik knik. Hij haalt zijn mobiel uit zijn zak. Ik ga naar mijn contacten en noem haar nummer op.

'Super bedankt!' Ik haal mijn schouders op.

'Geen probleem.' Hij loopt weg, maar ik roep hem terug.

'Hoe heet je eigenlijk?' Hij lacht.

'Quinten. Jij?'

'Rachel.'

'Bedankt, Rachel.' Hij loopt weg en gaat weer bij zijn vrienden zitten. Ik vraag me af hoe Meg zal gaan reageren. Ik stuur haar een berichtje:

-Ik zou je beste profielfoto uitkiezen als ik jou was.-

Binnen een minuutje heb ik antwoord. Die is vast ''naar de wc gegaan''.

-Wat heb je geflikt.-

Ik lach en besluit expres niet te antwoorden. Ze komt er vanzelf wel achter. De bel gaat en ik sta op. Als ik het Franslokaal binnenloop, komt Meg op me afstormen.

'Rachel Vivian Elisabeth Kendall Oliver. Wat heb jij gedaan?' Ja, ik heb vier namen. Nee, ik ben er niet trots op.

'Ik heb niets gedaan, ik zeg alleen maar dat je je beste profielfoto moet uitkiezen.' Ze kijkt me doorgrondend aan. Ik lach.

'Je komt er vanzelf wel achter! Geloof me, het is iets leuks!' Meg rolt met haar ogen.

'Het zal wel. Ik weet niet wat die ene biologieles metje heeft gedaan, maar het is raar... net als die biologen zelf. Je zou zobioloog kunnen worden.'