ZILVER

Kes

'Ik weet het.' zeg ik ineens. Ik slenter met Luc langs de Amsterdamse grachten, een plek waar ik als kind ben opgegroeid.

'Ik kan niet naar haar, maar zij wel naar mij. Als ik haar twee vip-kaartjes geef kunnen we elkaar weer zien.'

'Wat een idioot plan.' zegt Luc.

'Maar goed, ik ga je niet tegenhouden want mensen doen rare dingen als ze verliefd zijn. En je bent zó koppig dat ik er niet eens aan ga beginnen.'

'Nee, dit gaat werken! Dit gaat werken! Morgenavond hebben we een concert, ons verblijf in Nederland is onverwachts verlengt toch?' Hij knikt en kijkt me aan alsof hij met één of andere debiel staat te praten.

'Dan kan ik haar meteen de plek laten zien waar ik ben opgegroeid.'

'Moet je dan niet die kaartjes nú op de post doen?'

'Dat is misschien wel handig. Ik ga terug naar het hotel, ik zie je zo wel weer.' Daarmee sluit ik het gesprek af en loop ik een stuk sneller terug naar het hotel. Ik hoef niet ver te lopen omdat het hotel midden in het centrum ligt. Als ik binnenkom, loop ik Paul tegen het lijf. Die moest ik hebben.

'Paul, ik heb een probleempje.' lieg ik.

'Het klinkt echt heel stom en dat is het ook, maar Luc en ik zijn onze passen kwijt.' Hij zucht en kijkt me aan alsof ik een klein kind ben die zich heeft misdragen.

'Dat is inderdaad heel dom. Ik weet eerlijkgezegd ook niet of Martin wel meer passen heeft laten maken. Loop mee, dan kijken we even.' Opluchting verspreid zich door mijn lichaam, misschien gaat het wel echt werken. Ik haal mijn mobiel tevoorschijn terwijl ik achter hem aanloop.

-Ik zou morgenavond maar even vrijhouden als ik jou was X-

Ik stop hem weer weg en denk aan haar reactie. Haar kennende strest ze erop los totdat ze weet wat er aan de hand is. We lopen Pauls kamer in en hij haalt onder zijn bed een koffertje vandaan.

'Ik garandeer niets.' zegt hij, voordat hij het koffertje opent. Hij voert wat codes in en na een klik gehoord te hebben gaat het open. Hij haalt twee passen tevoorschijn die aan een keycord hangen.

'Geen gekke dingen meer doen nu.' Ik knik en neem ze aan. Ik loop met de passen in mijn broekzak naar het dichtstbijzijnde postkantoor. Ik vraag om pen en papier en een envelop. Ik stop alles, inclusief de passen, in de envelop en schrijf haar adres die ik uit mijn hoofd geleerd heb, erop. Ik betaal ervoor en loop dan met een opgetogen gevoel terug naar het hotel.

'Het is je nog gelukt ook?! En je hebt mij erin betrokken? Dwaas!' Ik lach.

'Hoe?' Ik haal mijn schouders op.

'Die acteerlessen van vroeger zijn toch nog ergens nuttig voor.' Hij kijkt me aan alsof hij me elk moment een klap kan verkopen.

'Heb je al bedacht hoe je Martin hierbuiten gaat houden?'

'Nee.'

'Sukkel! Hier komt hij toch sowieso achter! Wat ga je zeggen dan tegen hem, als hij Rachel rond ziet lopen?'

'Dat zie ik dan wel weer, het eerste wat in me opkomt waarschijnlijk.' Luc zucht.

'Ikkán je wel wat aandoen.' zegt hij.