ZILVER

Rachel

Ik sla het leren jack over mijn schouders als de deurbel gaat. Meg schreeuwt vanuit de woonkamer dat zij wel opendoet. Zo te horen aan haar reactie is het iemand onbekend.

'Rach! Kom je?' Ze staat onderaan de trap en geeft een schreeuw. Niemand kan zo gillen naar iemand als Meg.

'Ja, bijna klaar.' roep ik terug. Ik werp nog een laatste blik in de spiegel. Prima.

Ik gris mijn mobiel van mijn bed af en stop hem in de zak van het leren jack. Ik doe de rits dicht en loop de trap af. We stappen in een Audi, zo'n luxe auto heb ik nog nooit gezien. Een chauffeur rijdt ons zonder commentaar naar het concert.

Ik kijk op mijn horloge: Een half uur te vroeg. Het zal dan wel liggen aan de drukte of zoiets dergelijks.

Ik zucht en staar uit het raam. Het laatste concert van Kesper, voorlopig. Hierna alle tijd van de wereld.

Lantarenpalen flitsen voorbij. Auto's worden door ons ingehaald. Voordat we het weten zijn we bij het juiste gebouw. De chauffeur wenst ons een fijne avond en wij bedanken hem. Meg ratelt aan één stuk door over hoe veel zin ze er wel niet in heeft, wat ze ervan verwacht. Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Het is tenslotte nog steeds haar favoriete band.

Ik heb van Kes instructies gehad waar we moeten zijn. We lopen de achterkant van het gebouw in, laten onze passen zien en lopen naar de juiste plek. Ik zie Luc en Thomas samen praten. Ze kijken op als ze ons zien. Lachend komen ze op ons af.

'Hé, meiden! Zin in?' Meg knikt alsof haar leven er vanaf hangt. Ik glimlach. Als Meg en Thomas in gesprek raken, neemt Luc me apart.

'Kes al gezien?' Ik schud mijn hoofd.

'Nee, maar die zie ik zo wel als 'ie bezig is. Met Kes samen in één ruimte zitten voor een concert doe ik liever niet voor mijn lol.' Hij grinnikt.

'Tja, wij kunnen het weten.' Ik glimlach. Ik merk dat hij zenuwachtig is en besluit hem te laten.

'Succes, voor straks. Rock that stage.' Hij lacht.

'Komt goed. Ik zie jullie straks weer.' Hij loopt weg en werpt nog een schichtig blikje naar Meg. Ze komt op me aflopen en wrijft nerveus in haar handen. We worden meegenomen door een gids.

'Megan Hasselt?' Meg steekt haar hand op en volgt de vrouw. Samen lopen ze weg.

'Hé!' roep ik licht verontwaardigd. De vrouw draait zich om.

'En ik dan?' Ze vraagt mijn naam en bladert door de lijst met namen. Ze schudt haar hoofd.

'Staat er niet op, het spijt me.' Ik slaak een zucht en ga op één van de opgestapelde muziekkisten zitten. Dan schieten Kes' woorden door mijn hoofd: 'Je mag de show in de coulisse bekijken, voor de rest zeg ik niets. Want ook voor jou moet het een verrassing blijven.' Opgelucht haal ik adem en begin in het rond te kijken. Ik herken een aantal mensen die er ook waren bij ons eerste concert, mijn eerste concert. Ik zwaai lachend als ze me herkennen. Ik schrik op als ik een hand op mijn schouder voel.

'Hé!' zeg ik lachend als ik omkijk.

'Moet jij niet bij de jongens zijn?' Hij haalt zijn schouders op en drukt een kus op mijn wang. Hij gaat naast me zitten, slaat een arm om mij heen.

'Nerveus?' Hij schudt zijn hoofd.

'Nee, hoor. Gewoon hetzelfde als altijd.' Ik grinnik.

'Luc was anders behoorlijk zenuwachtig. En Thomas leek ook niet al te relaxt.'

'Luc is altijd nerveus voor een show.' Hij glimlacht. Er staan pretlichtjes in zijn ogen.

We zoenen elkaar gedag als hij wordt opgehaald door de staff. Over twee minuten begint de show. Er worden op het laatste moment kleren rechtgetrokken en make-up wordt bijgewerkt. Dan schieten de lichten op de stage aan en rennen ze één voor één het podium op. Kes geeft me een knipoog als hij voorbij rent.

Ik hoor honderden, duizenden fans gillen als ze opkomen. Niet veel later hoor ik Luc de eerste maten geven en dan barst het los.

Met een glimlach sta ik te kijken hoe ze er van genieten. Hoe Thomas piano speelt alsof zijn leven er vanaf hangt, Luc zijn drums bijna doorslaat, hoe Olivier zijn gitaar bespeelt alsof hij achterna gezeten wordt en Kes zingt recht vanuit zijn hart. Ik ken het hele repertoire: eerst het openingsnummer, dan de hit waar ze mee in het licht kwamen te staan, het nummer van de samenwerking en daarna nog wat nummers van het komende album.

Het eerste nummer is afgelopen, fans gaan uit hun dak.

Kes werpt snel een blik in de coulisse en glimlacht. Ik lach terug. Zijn haar is nat van het zweet door de warmte en zijn kleren plakken aan zijn lijf.

Daarna zegt hij: 'Hey Rome, we love you!' En de fans beginnen te schreeuwen. Kes start het nummer op door middel van zijn gitaar ende rest valt in. Onderhand ken ik de teksten uit mijn hoofd. Ik kan alle woorden meezingen. Ik ben niet de enige: Ik hoor de tekst gezongen worden vanuit het publiek, met duizenden man. Zachtjes neurie ik het nummer mee. Als het nummer afgelopen is, komt er een groot applaus. Het volgende nummer wordt opgestart, maar dat is niet het nummer van de samenwerking! Ik frons. Hij zal me toch niet uitnodigen om het nummer van de samenwerking óver te slaan? Ik laat me met een zucht vallen op de muziekkisten. De nummers gaan langs me heen en even raak ik in een hoop twijfelende gedachten verzonken.