MONTGOMERY 3 : If Only

Chapter 16

War

"Panaginip lang 'to." Bulong ko.

It's more of convincing myself that this is just a dream. Maari naman mangyari 'yon, maaring panaginip lang 'to dahil siya ang taong bumabagabag sa akin ngayon. He's the last person I thought before sleeping kaya siguro pati sa panaginip ay hinahabol niya ako.

I need to come up with reasons.

Narinig ko ang paghalakhak niya dahil sa sinabi ko. He pulled me closer to him, kung may ilalapit pa ba ako. I can really smell him and it's intoxicating.

Ikamamatay ko talaga ang kabaliwang ito.

"Wag kang tumawa! They might hear you!" I hissed.

Lalo lamang siyang humalakhak. Napangiwi ako at lalo lamang siyang natawa nang makita ang reaksyon ko. Gusto ko man siyang kurutin sa tagiliran niya ay hindi ko ginawa. Baka lalo lamang siyang mag-ingay at God knows how scared I am, right now.

"Then let them hear!" Natatawa niyang wika.

"What?" I hissed.

I tried looking at the back to see my cousins pero hindi ako hinayaan ng braso niya. Parang kadena itong nakapulupot sa akin. Lahat ng dugo ko sa katawan ay buhay na buhay dahil sa damang dama ko ang balat niyang nakadikit sa akin.

It's like, my blood is reacting to his blood. The funny thing was it shouldn't react this way, we have the same blood so we should repel but here I am feeling everything.

Mali 'to pero.. kahit ata umiyak ako ng dugo ngayon ay hindi naman mawawala agad 'to. Kung ano man ang bagay na 'to, kailangan kong maghintay. Darating din ang panahon na mapapansin ko nalang na hindi ko na 'to nararamdaman. Sigurado akong nalilito lang ako o baka naninibago lang sa closeness namin ang pagkatao ko.

"Baliw ka ba? Gusto mong marinig ka nila? Walang problema kung marinig nila tayong nag uusap pero paano kung.."

Napakagat ako sa aking labi. Hindi ko matuloy-tuloy ang gusto kong sabihin. I was too afraid.. I don't even want to say it. I don't want to name it because that will be the end of everything.

Napalunok ako at tinitigan ko nalang ang mga mata niya. I tried conveying my feelings through my eyes..

Paano kung, makita nila tayo? Your arms are wrapped around me and I'm not even pushing you away. My heart and body is accepting this and it is so damn wrong. Paano kung makita nila ang mga mata kong nakatingin sa'yo? Kahit anong mangyari, hindi ko matatanggap 'to.

I won't even accept this, myself.

I need a break. Hindi ko kayang isipin ang mga 'to. Hindi ko kakayanin..

"Sorry." Bulong niya.

He said it like he knows what's running in my head right now. Walang pinagbago ang mga mata niya, still as expressive as before. Still amazing..

"For what?" Tanong ko.

I should be the one saying sorry.. I'm feeling things that I shouldn't even feel. Oo nga at may mga ginagawa siyang mga bagay na hindi dapat ginagawa pero ngayon ko lang naisip na baka na mis-interpret ko lang ang mga 'to. It was all brotherly love but because I'm not used to it, naging big deal sa akin 'to.

While me? My feelings are.. more complicated.

I can't believe I'm saying this.

"Just, I'm sorry.." bulong niya muli.

Marahan akong pumikit dahil inangat niya ang kamay niya at marahang hinaplos ang aking pisngi. He's just acting like dad, ganito si daddy sa akin kaya hindi ko dapat dibdibin.