Chapter 47
[UPSET]
Gumising ako ng maaga para magpunta kila Aly. Ngayon ko lang napansin na wala sa akin yung red kong jacket. Medyo masakit pa ang ulo ko dahil siguro sa hangover ito.
Naka-3 rin kasi akong bote. Kaya nagmouth wash ako at uminom ng kape bago umalis para hindi ako mangamoy alak. Buti na lang may oras pa akong dumaan sa bahay para makapagpalit ng damit.
*ding dong*
"sir sino po ang kailangan niyo?" Maid nila ang lumabas pero hindi ko hahayaang ganun ganun na lang ako mapapaalis.
"Si Aly po ba? Pwede po ba siyang makausap?"
"Sorry po pero wala po dito si Miss Alyssa." Ganun ha? May nakita kaya akong sumilip sa bintana na mahaba ang buhok na medyo wavey.
Sino siya? Ganun ba kayaman ang katulong dito kaya mukhang galing sa mamahaling parlor ang buhok?=___=
"ah sige."
Naglakad ako na para bang aalis na. Kala mo ha, I'm not that ignorant para hindi mapansin that you're just making an excuse.
Umakyat ako sa pader nila at umakyat sa may malaking puno. Malapit ito sa veranda ng kwaro niya so tumalon ako dun.
"who's there?"
"Aly..." Biglang nagkaroon ng katahimikan.... at bumukas ang glass door niya *Black out* wala akong makita.... Tinanggal ko ang nasa mukha ko at nakitang ang jacket ko pala.
"kung kukunin mo yan, Ayan na and leave me alone!" Ganyan ka ba kagalit sa akin?
"Let me explain ok?"
"Ayoko. Bakit mo kailangan mag-explain? Kaibigan lang naman kita di ba? Ano pa bang magagawa niyan? Mababago pa ba ang mga nangyari? Di ba hindi na?!Wala siyang karapatan para takutin ang sino man. Wala kang karapatan para pakialamanan ang BUHAY KO! Wala kang karapatan kasi HINDI TAYO! Wala kang karapatan para maging POSSESSIVE kasi hindi mo ako PAGMAMAY-ARI!So Get out!"
Ouch... parang tinusok ng karayom ang puso ko. Galit na galit siya sa akin.
BINABASA MO ANG
RFOM *Completed*
Teen FictionNoong una'y niyaya lang ako ng mga kaibigan ko na pumasok dito but I refuse. And now, I don't expect that I will be studying here. Dito pala kasi ang gusto ng dad ko kaya sumunod na lang ako. I'm such an obedient child right?HAHAHA...pero nung nalam...