AYNI NAKARAT

11

MULTİMEDYA= GAZEL/BARLAS VE BELİRLEDİĞİM YERDE AÇMANIZ GEREKEN ŞARKI.

●

Yazardan;

İki ay. Koskoca iki ay geçmişti Gazel'in gidişinden bu yana. Gazel Barlas'ı görmeden iki ay geçirmişti. Unuttu mu Barlas'ı? Derseniz orası meçhul. Unutmak için gitti ama zerre unutamadı Barlas'ı. Çünkü birşeyi bilmiyordu Gazel giderken. Gazel nereye giderse gitsin Barlas'ta onun kalbinde onunla gelecekti her yere. Gitmek çözüm değildi. Aksine Barlas'ı daha bir özlemiş, sevgisi kalbinden dolup taşmıştı. Geri dönecekti şimdi de. Burada yapamıyordu hem. Arkadaşı bile olmamıştı. Evden çıksaydı belki arkadaşı olurdu ama evden bile çıkmamıştı ki genç kız.

Gazel son kez babasına baktı ve havaalanının girişinden içeriye girdi. Deli gibi Barlas'ı görmek istiyordu ama ondan önce Eslem'lere gidecekti. Eslem önemli bir şey için Gazel'i aramıştı ve genç kızı merakta bırakarak telefonu geri kapatmıştı.

●

Gazel'den;

Valizimi bile eve bırakmadan Eslem'lerin evinin önüne geldim ve şuan Eslem'in kapıyı açmasını bekliyordum. Az sonra kapı açıldı ve Eslem üzerime atladı. Özlemiştim bu salak kızı. Hayattaki tek arkadaşımdı. Ah birde Deniz vardı tabii.

"Ay ne kadar özlemişim. Bir daha bir yere gitmek yok Gazel. Yoksa seni gittiğin delikte bulup gebertirim."

Zaten biraz daha üzerimde durursa nefessizlikten geberecektim ama Eslem hanımın umrunda bile değildi sanırım.

"Eslem kalk üstümden. Barlas'ı göremeden ölmek istemiyorum."

Garip garip, öleceğimi belli eden sesler çıkardım ve nihayet anlamış olacak ki üzerimden kalktı. O kadar ince bir arkadaşım var ki bana kalkmam için elini uzattı. Elini tuttum ve kalktım. Hayır. Kalkamadım. Tam kalkacakken elimi bıraktı ve yeri boyladım.

"Tam bir pire torbasısın Eslem."

Eminim gülmekten dediğimi bile duymamıştı. Ayağa kendi çabalarımla kalktım ve Eslem'in sırtına atladım.

"Hadi köle! Beni odana götür."

Odasının alt katta olması onun için avantajdı. Benim zayıf olmam ise ikinci bir avantajdı. Zorlanmadan beni odasına götürdü ve yatağına bıraktı.

"Gazel sıkı dur söylüyorum."

Beni daha bir meraklandırmıştı. 'Söyle' der gibi elimi sallayınca derin bir nefes aldı.

"Okulların açılması şerefine maskeli balo varmış."

Eslem sevinç dansımızı yaparken ben haraketsiz bekliyordum. Bu haber beni ilgilendirmiyordu çünkü gitmeyecektim.

"Eslem ben gelmeyeceğim."

Yatağa doğru zıplayıp yanımda yerini aldı. Kafama hafifçe vurdu.

"Bende seni akıllı bir kız zannederdim Gazel."

Sonra biraz düşündü ve sırıtmaya başladı.

"Hayır hayır. Salak olduğunu zaten biliyordum."

Kafasına biraz sert bir şaplak yediğinde sırıtmaktan vazgeçti ve sözlerine devam etti.

"Barlas İstanbul'a geldiğini biliyor mu?"

"Hayır."

"Peki baloda olacağını biliyor mu?"

"Hayır."

"O zaman?"

Doğru ya! Hayalimi gerçekleştirebilirdim. En azından bir tanesini gerçekleştirebilirdim. Barlas ile dans edebilirdim. Eslem ile yedinci sınıftayken yazdığım bir yapacaklar listem vardı. Maddelerimden biri de Barlas ile dans etmekti. Aynı anda sevinç çığlığı attık ve sevinç dansımızı yapmaya başladık.