AYNI NAKARAT

13

●

YAZARDAN;

Barlas evden çıktığı anda okula doğru koşmaya başlamıştı. Arabasını almak o an aklına gelmemişi ve geri dönmek onun için pek de iyi bir fikir gibi görünmüyordu. İrem Barlas'ın ardından biraz toparladı ve akan göz yaşlarını elinin tersine sildikten sonra evden çıkıp bir taksiye bindi. Taksiciye okulun adresini verdikten sonra sinsi bir gülümseme takındı yüzüne. Zira hiç iyi şeyler kurmamıştı aklında. Ödetecekti bu yaşadıkladını. Gururunu kırmışlardı genç kızın. İntikam ateşiyle yanıp tutuşuyordu. Sesli bir şekilde söylendi genç kız.

"Bu yarışı tavşan kazanamadı belki ama kaplumbağa da kazanamayacak."

Barlas okulun önüne geldiğinde okul kapısının kapalı olduğunu gördü. Arkadaki tellerden tırmanarak okula girmeyi düşündü. Okulun arka kapısına doğru yol alırken aklından hep aynı cümleyi tekrarlıyordu.

"Gazel'e bir şey olmamış olsun."

Genç adam tellerden atlarken koluna derin bir yara almıştı. Tellerin üzerindeki jiletler genc adamın koluna takılmıştı. Okulun tellerine sövmekle birlikte okulun binasına doğru aynı hızlı temposunda koşmaya başladı. Kolundaki yara şuan düşüneceği son şey bile olamazdı. Sonunda okulun kayıp eşya deposuna geldi. Kapıya bir kaç kez vurdu.

"Gazel orada mısın?"

"Gazel ses ver?"

Ard arda meraklı ve endişeli cümlelerini kurarken bir yandan da kapıyı zorluyordu. Genç kız bütün gün orada kalmıştı. Üstelik İrem'in ona zarar verip vermediğini de bilmiyordu Barlas. Kapıyı birkaç kez tekme ile zorlamayı da denemişti ama nafileydi. Kapı demirden olduğu için kırması çok zor hatta imkansıza yakındı. Genç adam pes etmiyordu. Açamayacığını bile bile tekmeliyordu kapıyı. Aynı Gazel'in acıyacağını bile bile sevmesi gibi bir şeydi bu. Barlas tam kapıya bir tekme daha savuracakken ayak sesleri duydu. İrem gelmişti. Barlas o kadar sinirliydi ki sinirini İrem'den çıkaracaktı besbelli. İrem'e doğru yürümeye başladı. Genç kız olacakları anlamış olsa gerek hemen elindeki anahtarı havaya kaldırdı. Tedirgin bir şekilde genç adama baktı.

"Gazel'i çıkarmak için yardıma geldim."

Barlas alaycı ve oldukça sinirli bir tonda konuştu.

"Ne kadar da yardım sever bir kız olmuşsun."

"Dalga geçmeyi bırakta Gazel'i kurtaralım."

İrem elindeki anahtarla birlikte kapıya ilerledi ve kapıyı açtı. Genç adam hemen içeriye girdi ve bir köşede Gazel'in bedenini gördü. Hemen ona doğru koştu ve yanına eğildi.

"Gazel güzelim iyi misin?"

Sorduğu sorunun saçmalığını anlayınca içinden kendi kendine bir küfür savurdu. Nasıl iyi olabilirdi ki Gazel? Genç adam hemen hırkasını çıkardı ve genç kızın üzerine örttü. Genç kızı kucağına alıp kapıya doğru yürüdü. Kapıdan çıkacaklarken kapı aniden kapandı ve tüm koridorda İrem'in kahkahası yankılandı. Barlas kapıyı tekmeleyip bir küfür daha savurdu kendine. Nasıl güvenebilmişti ki İrem'e? Gazel ile birlikte köşeye geçti ve genç kızı yere bırakıp kendisi de yere oturdu.

"Hadi uyan be güzelim."

Barlas korkmuştu. Acaba Gazel'in bir hastalığı mı var diye düşünmeden edemedi. Bir şey mi olmuştu Gazel'e? Gazelin yerinde kıpırdanmasıyla Barlas derin bir 'oh' çekti. Gazel sonunda kendine gelmeye başlamıştı. Barlas hayatında hiç bu kadar rahatladığını hatırlamıyordu.

GAZEL'DEN;

Birinin sesini duymamla kendime gelmeye başlamıştım. Gözlerimi açtığımda depoda olduğumu anlamam uzun sürmemişti. En son İrem tarafından tuzağa düşürülmüştüm. Bana seslenen kişiye baktığımda onun Barlas olduğunu gördüm. Birini görmenin heyecanıyla boynuna atladım. Boynuna atlamamın nedeni, o kişinin Barlas olması değildi. Sadece birini görmenin sevincini yaşıyordum işte.