"Zifiri karanlık bir mağarada sıkışmış, kalmışım yıllarca...bir adım ötesini görmek imkansız!
Küçükken elimde bir mumum vardı beni aydınlattığını sandığım. Yol gösteren, rehberim sandığım. Sadece ateşi elimi yakarmış ne aptalım.
Bir ışığım var diye yanılırken bir de benim kum saatim de varmış yeni anladım. Bir yere yetişir gibi akıyordu hızlıca.
Belli bir vakit verilmiş bana. Oysa ben vaziyetin yeni farkındaydım. Etrafımda renk renk çiçekler var sanırdım meğer bastığım yerler kayalıktan ibaretmiş. Yeni anladım!"
Devrim hatıratına eklemişti bu cümleleri. Akif'ten gelecek maili sabırsızlıkla beklemiş, okuduktan sonra ki hissiyatını yazıya böyle dökmüştü.
Küçüklüğünden beri babasına kurduğu sarsılmaz köprülerde yıkımlar hissediyordu. İçindeki boşluğun tanımını yapabilmişti maili okuduktan sonra. Bir karanlıktı şuanki hayatı; başını, sonunu bilmediği, göremediği bir yerdeydi. Ak dediği şeylerde karalıklar kara dediklerinde akların olabileceği ihtimali ne kadar acıydı.
Bir kaç cümlesiyle ruhunda dalgalar yaratan bu sıra dışı adama olan merakı daha da artmaya başladı. Kimdi, neydi, nereden gelmişti acaba?
Babasından sonra tanıdığı ikinci müslümandı Akif.
İnançlarına daha bağlı, daha derinlerinde yaşayan biriydi. Arkadaşlarının hiç birisine benzemiyordu.
