"Aç karnına hurma yiyiniz zira aç karnına yenen hurma asalakları öldürür."
(Buhari,et'ime43; Müslim,et'ime 154)
Devrim ile Akif durağa vardı. Binecekleri otobüs bu sefer hemen gelmişti. İlk Devrim bindi otobüse ardından Akif ...
Akif yine Devrim'in yanına oturmadı. tek kişilik koltuklardan birisine gitmişti. Devrim bu sefer tahmin edebilmişti ne yapacağını. Yadırgamadı. Onunla vakit geçirmekten hoşlanmaya başlamıştı.
Otobüsteyken ara ara onu izliyordu. Akif'in dudakları sürekli mırıldanıyordu. İçinden birşeyler diyordu galiba. Ne diyor, ne yapıyor anlayamamıştı. Yine Devrim'i garipsetmişti. Otobüs kalabalıklaştıkça onu görmesi de zorlaşmıştı. Durdukları bir duraktan 2 kişi daha bindi. Yaşlı bir kadınla muhtemelen torunu olan genç bir delikanlıydı. Zorlukla ilerleyebildi yaşlı kadın. Görmezlikten geliyordu herkes, kimse yer vermedi. Devrim ayağa kalkmaya yeltendiğinde kadının Akif'in olduğu koltuğa doğru gittiğini farketti. Meğer cahil filozof ona yerini vermişti. Yine istemsizce yüzünde gülümseme belirdi. Bu adam sandığı gibi kaba saba nezaketsiz biri olamazdı. Ama niye kendisine bu kadar soğuk davranıyordu çözemiyordu. Cinsiyetinden dolayı yaptığını söylese de bu hoş değildi ona göre. Dengesizlikleri de olsa iyi biriydi bu adam. En azından büyüklerine saygılıydı.
Akif ayakta gidiyordu bundan sonraki yolunu. Devrim'in yanına geldi. Bu sefer Devrim daha da mutlu oldu.
- çantayı yere bırakın isterseniz boş yere taşımak zorunda kalacaksınız.
-sorun değil Devrim hanım 2durak sonra ineceğiz, dedi Akif.
İki durak sonra da indiler. Akif'in elindeki adrese göre sokakta ilerlemeye başladılar. Büyük ihtimalle bu sefer daha az yolları vardı. Başta çok fazla tedirgin olsa da Akif de alışmaya başlamıştı. Devrim onun için büyük bir imtihandı bugün, biliyordu. Hem onun gözünde tek İslam'ı temsil eden kişi olmanın sorumluluğunu kaldırmaya çalışıyordu hem de nefsiyle büyük imtihan veriyordu. Bunca zaman hep dikkat etmişti bayanlarla nasıl mesafede olacağına. En zaruri durumlarda konuşmuş, mümkün olduğunca uzak kalmayı başarmıştı. Ama bugün ilk kez bu kadar çok muhabbet etmişti bir bayanla. Kendini kötü hissetse de vicdanı çok rahatsızdı. Müslüman değildi ve İslam'ı yanlış tanıdığı için uzaktı. Keşke onu gerçek dünyaya doğru çekebilseydi. İslam'a dair herşeyi anlatabilseydi. Aslında çok isterdi fakat uygun muydu? Caiz değildi büyük ihtimalle. Sonuçta bayanlardan öğrenebilirdi. Hem çok riskliydi bu. Çünkü Devrim gerçekten çok alımlı birisiydi. Sabah okuldaki boş bulunmasıyla bakışının çarpıştığı o yeşil gözleri hala aklından gitmemişti. Çok güzel zümrüt yeşili gözleri vardı Devrim'in. Üstelik bugün giydiği beyaz elbisesi ona ne kadar çok yakışmıştı. Kızıl saçları ise beyaz tenine dökülüyordu...gerçekten çok güzel bir kızdı. Keşke güzelliğini muhafaza edebilseydi. İster istemez ona üzülüyordu.
Akif Devrim hakkında düşünürken o kadar dalmıştı ki ikindi vakti için telefonunun okuduğu ezanın dördüncü tekbirinde kendine gelebildi. Ses Devrim'den geliyordu. Çantalarını değiştirdiklerini sonradan fark edebildi. Telefonu onda kalmıştı.
- Akif bey telefonunuz çalıyor. Bakmayacak mısınız? dedi Devrim.
- Özür dilerim yeni fark ettim. Çantamda telefonum kalmış.
Çantadan telefonu aldı ve devam etti Akif;
- Bu ezan sesi. Namaz vaktini haber veriyor. Yani bir aramam yok.
Devrim bir şey anlamamıştı. Bu sabah derste duyduğu sesti. Yani o zaman da gelen ses İslamla ilgili bir şeymiş demek ki.
- Ezan sesi ne demektir Akif bey? Duyduğu şeyi çok merak etmişti Devrim.
- Dinlemek ister misiniz Devrim hanım? dedi Akif,çok heyecanlanmıştı.
Ezanın manevi bir etki yaratttığını biliyordu. Ama bazen istemese de ezanın tamamını dinleyemeyip sabahki derste olduğu gibi kapatıyordu. Bu seferde kapatacağını sanarken Devrim dinlemek istemişti. Çok mutlu olmuştu. Yolun kenarına oturarak beraber ezanı dinlemeye başladılar. Akif Devrim'e baktı. Gözlerini kapatmış sesin derinliğinde kaybolmuştu sanki. Gözleri doldu. "Elhamdülillah" dökülüverdi dudaklarından. Gerçekten ezan sesi ne kadar kıymetliymiş dedi içinden.
