De Grijze Jaagster, deel 4, Verraad

Hoofdstuk 15

POV Tony
Ik en Will kwamen aan bij de stapel stenen die we om zouden gooien. Silferina was ondertussen al wat gekalmeerd en zat zelfs de man die haar vasthield af te leiden door een gesprek met hem aan te gaan. Ze vond het niet leuk, dat was aan haar gezicht af te lezen. Maar ze deed het wel, waarschijnlijk in de hoop dat er wat verzonnen was om eruit te komen. En dat is er. De boogschutters zijn ondertussen al neergehaald en de Emaraanse soldaten nemen hun plekken in, zodat het niet heel zichtbaar is. Will tikt me op mijn schouder en knikt naar de rotsblokken. "Ze zijn te moeilijk omver te halen voor jou. Kan je goed richten denk je?" Ik kijk even naar de bendeleider, die een half-protesterende Silferina vasthoudt. Een bewegend doelwit, moet niet al te moeilijk zijn. "Ik hoop het. Als hij geen onverwachte bewegingen maakt kan het wel." Opeens bedenk ik me weer iets. "Wacht, het duurt een tijdje voor de rotsblokken beneden zijn. Hoe weten we zeker dat de bendeleden dan niet wegduiken en de bendeleider niet wegvlucht met Silferina nog in zijn handen?" Wil glimlacht. "Ik dacht dat je dat bij je plan in had genomen, want je plan geeft daar zelf al antwoord op. De rotsblokken kunnen inderdaad ontweken worden, maar dan belanden ze in de armen van de Emaraanse soldaten, de mensen die die kant op vluchten dan. De bendeleider zal je dan maar eerder moeten beschieten, maar je moet daarmee wachten tot ik de rotsblokken een beetje aan het rollen krijg." Hij begint tegen de stapel rotsblokken te duwen, terwijl ik een pijl pak en op de bendeleider richt. Silferina was nu weer bezig met zichzelf losrukken, terwijl de bendeleider zelf met gefronste wenkbrauwen naar de Emaraanse soldaten keek. "Schiet op, volgens mij krijgt hij verdenkingen." Will kreunt en duwt nog harder, terwijl ik mijn boog span. Net als de bendeleider iets zeggen wil komen de rotsblokken in beweging. "Nu!" roept Will, en ik schiet. De bendeleider bewoog zich in de richting van de rollende rotsen, en het was puur aan het geluk te danken dat Silferina niet dood mijn pijl geraakt werd.

POV Silferina
De schaduwen waar normaal de boogschutters zaten bewogen weer, terwijl ze er eerst niet waren. En ze waren breder. Het werd erg moeilijk voor mij om mijn verbazing bij me te houden. Wat ben je van plan Tony?- vroeg ik mezelf de hele tijd af. En wie staan er nu op de plekken van de boogschutters? "Waar kijk je naar?" Marijn zoekt de gebergten af, op zoek naar datgene dat mijn aandacht opslokte. "Ik probeer de boogschutters te vinden." antwoord ik, en meteen had ik daar spijt van. Zou hij het door hebben? Marijn kijkt naar de plek waar de boogschutters zaten, waarna hij zijn wenkbrauwen fronst. Ik begin weer met mijn pogingen mezelf los te rukken, in de hoop dat hij zijn aandacht weer op mij richten gaat. Het werkte niet. Marijn speurt nu de Emaraanse soldaten af, waarna hij weer naar de plek waar de boogschutters zaten kijkt. Zijn greep op me verstevigt. Marijn doet zijn mond open, maar wordt onderbroken door het gebulder van rotsblokken. Hij draait zich naar de plek van het geluid toe, waardoor de pijl die op hem af suisde nu ook zichtbaar was. Hij scheerde langs mijn wang en raakte Marijn in zijn schouder. Met een luide schreeuw probeert hij me nog vast te houden, maar ik ruk me los en pak mijn Saksische mes, die ik in zijn zij steek. Met een luide kreun valt Marijn bewusteloos of dood op de grond. Voor ik kon onderzoeken of hij dood was werd ik zelf geraakt door een rotsblok, die me in mijn rug en op mijn linkerschouder raakte. Het was een schampschot, maar het volgende rotsblok raakte me op mijn hoofd, net naast mijn slaap. Het was niet zo'n groot rotsblok, maar wel groot genoeg om me op de grond te laten vallen. Ik kwam net naast Marijn neer, die meteen zijn hand om mijn keel heen klemt. Oh, dus die was nog niet dood. Ik sla hem op de plek waar de pijl zat en met een luide schreeuw van pijn laat hij weer los. Happend naar adem hoest ik een paar keer, door de veel stofwolken die door de inslag van de rotsen ontstaan waren. Kort daarna werd ik van Marijn en de rotsen vandaan gesleept door Goldur en kwam ik in de beschermende kring van Emaraanse soldaten terecht. Hijgend zie ik vlekken voor mijn ogen verschijnen en voel ik iets nats bij mijn slapen. Het maakte me niet zoveel meer uit. Ik ben veilig- was het laatste wat ik dacht voor ik bewusteloos raakte.

POV Tony
Ik en Will renden toen de stofwolken verdwenen waren meteen weer naar beneden, gevolgd door de twintig Emaraanse soldaten die de boogschutters uit hadden geschakeld. Silferina werd twee keer geraakt door een rotsblok, een keer langs haar rug en schouder, maar de tweede keer op haar hoofd. Waar precies kon ik van die afstand niet zien, maar het was op de zijkant van haar hoofd. Dat is meestal niet de beste plek om geraakt te worden. Daarna kon ik haar door de stofwolken niet meer zien, maar ik zag dat ze door Goldur in de veilige kring van soldaten getrokken was. Eenmaal beneden rende ik ook meteen naar haar toe. Ze lag bewusteloos op de grond, met een bloedend hoofd. "Sil!" roep ik, bang dat ze dood is gegaan door de klap. Toen zag ik haar borst op en neer bewegen en kon ik weer gerust adem halen. "Wil iemand even helpen! Ze bloedt!" roept Will, en meteen kwamen Dian, Tigerai en Goldur naar ons toe gelopen. Dain begon meteen met het schoonmaken en verzorgen van de wond, terwijl Goldur zichzelf gerust aan het stellen was en Tigerai zichzelf en de soldaten op orde probeerde te stellen. Jenny zat bij Auron, die ondertussen ook bij was gekomen. "Dat was op het nippertje." zegt Will, terwijl hij een arm om me heen slaat en me even tegen zich aan drukt. Ik knik. "Dat is het iets te vaak." Will grijnst. "Risico van het vak, niet?" Ik glimlach. "Ja. Risico van het vak."