De Grijze Jaagster, deel 4, Verraad

Epiloog

POV Silferina
Als iedereen weer beter is beginnen alle voorbereidingen voor de bruiloft. Diana had al een jurk, maar er moest nog een gastenlijst komen, een bruidsboeket, haar familie moest nog komen, het eten moest bepaalt worden, Tigerai had nog een pak nodig, er moesten wat dingen geregeld worden wat betreft de balzaal en decoratie, was de tuin misschien niet beter voor een feest... Ik heb Diana zo goed als ik kon samen met mijn moeder bijgestaan, maar als ik en Tony gaan trouwen wil ik het toch echt iets simpeler hebben. Gewoon een paar vrienden, leuke ceremonie en dan een klein feestje, want dat hoort er nou eenmaal bij. Het maakt mij echt niet uit of er nou rode of witte rozen in mijn bruidsboeket zitten. Ik kreeg ook een jurk, een donkerblauwe jurk met korte mouwen en diamantjes op het lijfje geborduurd. Paste goed bij Diana's jurk, die lange mouwen had en ook diamantjes op het lijfje. "Ik ben zo zenuwachtig." zegt Diana op de dag van de bruiloft zelf. Haar kleine nichtje Lazuli was bezig een mooi kapsel van haar haren te maken, met een uitgestoken tongetje van concentratie. "Maak je niet druk." zeg ik. "Zenuwen zijn goed. Je gaat nota bene met mijn broer trouwen." Diana glimlacht. "Bovendien, straks ga je zeggen dat dit de mooiste dag van je leven was, wedden? Mam zei dat ook meteen over haar trouwdag." vervolg ik. Ik leg een hand op Diana's arm. "En je ziet er prachtig uit. Tigerai mag zich gelukkig prijzen met zo'n mooie, verstandige vrouw. Zijn mond zakt vast open van verbazing als hij je ziet lopen." "Dat valt wel mee." lacht Diana. "Hij heeft al een mooie, lief en verstandig zusje." "Ik neem het compliment graag aan." zeg ik grijnzend. "Maar zo mooi, lief en verstandig ben ik nou ook weer niet." "Klaar!" roept Lazuli. Diana bekijkt het resultaat in de spiegel en glimlacht. "Klaar." fluistert ze.

POV Tony
Tigerai was best zenuwachtig. Hij stond alleen maar een beetje op en neer te wippen naar zijn vader en Goldur. Ik kijk even naar de grote deuren van de balzaal. Daar zal Diana doorheen komen, net als Silferina en Diana's nichtje. Ik ben benieuwd hoe ze eruit zien, want Silferina weigerde me te vertellen wat voor een jurk ze zou dragen. Net als ik wegkijk om weer een blik op Tigerai te werpen beginnen de trompetten bij de deuren te schallen. Diana komt eraan. Tigerai recht zijn rug, trekt zijn jasje recht en kijkt verwachtingsvol naar de deuren. Goldur rolt met zijn ogen. "Ik ben benieuwd naar Diana's jurk. Ze zeggen dat die erg mooi is." fluistert Jenny in mijn oor. Zelf draagt ze een groene jurk met blauw borduursel aan de onderkant en lange mouwen, met haar blonde haren in een zijvlecht. "Ssst." sist een omstander. Toen kwam Diana naar binnen gelopen, iets wat voor hier en daar wat gehap naar adem zorgde. Diana droeg een witte jurk met een glinsterend lijfje, lange mouwen en een rond uitgesneden hals. Haar rokken waren wijd en op haar hoofd stond een kleine tiara, met daaraan de doorzichtige sluier. Silferina en Diana's nichtje liepen achter haar aan, allebei in een blauwe jurk gekleed. Silferina droeg een blauwe jurk met korte mouwen, een paar zilveren armbanden om haar pols en een rok die in laagjes was opgedeeld, zodat de rok er iets wijder uitzag dan hij was. Ook haar lijfje glinsterde. Diana's nichtje droeg een korte jurk met een wijde rok en ballerina's eronder. Ze huppelde achter haar grote nicht aan, met een mandje bloemblaadjes in haar hand. Toen Silferina's ogen de mijne kruisten glimlachte ze naar me, waardoor ik terugglimlach. "Silferina's jurk is ook niet gek." fluistert Jenny. En wat kon ik daar nou tegenin brengen? Silferina zag er prachtig uit, met haar haren naar achteren opgestoken in een lage knot waar wat losse plukken haar uitvielen en uitstaken, zodat het er ook een beetje speelser uitzag. Bovendien is ze mijn vriendin, en wat ze ook draagt, hoe ze er ook uitziet, ze blijft voor altijd even mooi voor mij.

POV De Baas
Ik was door het raam naar buiten aan het kijken toen de deur openging en Geldar de kamer binnenkwam. "Ah, je bent er." zeg ik droog. "Sorry, ik werd opgehouden door die zogenaamde wachters van je. Mag ik even heel hard lachen? Noem je dat wachters?" "Ik had liever ook anderen gehad, maar beter hen dood dan iemand die wel een beetje na kan denken dood. Bovendien zijn ze beter in vechten dan je denkt, en dat is alles wat telt." "Wat jij wil." Het blijft even stil. "Wat gaan we nu eigenlijk met Ruby doen?" vraagt Geldar na een tijdje. Ik kijk weer op het perkament dat op mijn bureau ligt. Ruby was gevangen genomen door de Emaranen en vastgezet op verder verhoor. Die idioten van de Opaal-bende of hoe ze zich ook noemen hadden haar naam laten vallen terwijl een vertrouweling, haar vriendje om precies te zijn, van prinses Silferina langsliep. Emara was een lastig land om te pakken te nemen, maar met al die vergiftigingen en verraders in het paleis had ik gedacht dat het me zou lukken, mits de koninklijke kinderen niet thuiskwamen. Dat hielp mijn hele plan om zeep. "Gewoon." zeg ik. "Koudmaken. We moeten voorkomen dat ze gaat praten, net als de andere twee verraders in het paleis overigens, die Robin en Jade. Robin was al bijna te pakken genomen bij de stallen, dat kunnen we ons niet nog een keer veroorloven. We zullen ze dus alledrie even om moeten brengen, net als die idioot van een Marijn." Ik richt me weer op het uitzicht, die ontzettend groot en mooi was vanaf hier. Wijde grasvlakten met hier en daar wat struikgewas en schapen. Naast de grasvlakten stond een bos, met hoge naald- en loofbomen. Prachtig, vooral omdat het mijn bezit is. "Is goed. Ik stuur er wel een paar mannetjes op af." zegt Geldar. Het blijft weer even stil. "En die koninklijke familie hè?" zeg ik, terwijl er een plannetje in mijn hoofd begint op te bloeien. "Er is nog een manier om ze te pakken te nemen, een manier waarop ik misschien alledrie de landen in mijn macht kan krijgen." Ik draai me om, om daar een stomverbaasde Geldar te zien. "Araluen, Emara én Faralla? Hoe dan?" "Twee mensen." zeg ik geheimzinnig. "De een wat minder waard dan de ander, maar samen zijn ze het best. Als ik hen te pakken krijg en als gijzelaar hier kan houden, kan ik de landen overhalen zich aan mij over te geven en bezit ik de hele wereld. Daarna breng ik ze op een wrede, pijnlijke manier om, omdat ze me vaak genoeg dwars hebben gezeten." Geldar had nog steeds geen idee waar ik het over had. Ik kreeg de neiging met mijn ogen te rollen. Mannen. "Wie dan?" vraagt Geldar. "Ik kan er namelijk zo een-twee-drie niet op komen hoor. Ik wil ze best gijzelen, want daarom heb je me hierheen geroepen denk ik. Maar ik kan niemand gijzelen zonder een naam." Ik glimlach. "Het is heel makkelijk. De ene is de prinses, de andere haar vriendje." Geldars ogen worden groot. "Prinses Silferina en Tony? Hoe dacht je dan dat ik díé te pakken krijg?" Ik haal mijn schouders op. "Het maakt mij geen biet uit hoe je ze te pakken krijgt, als je ze maar levend hierheen brengt, naar dit paleis. Martel ze, speel wrede mentale spelletjes die je zo leuk vindt met ze, breek ze op allerlei mogelijke manieren, zolang ze maar levend op dit kasteel aankomen en in keven blijven tot ik besluit dat hun levens geen nut meer hebben." Geldar knikt langzaam. "Maar-" "Of jij betaalt." onderbreek ik Geldar ruw. Ik glimlach wreed naar hem. "Je hebt een contract, een contract die enkel kan eindigen met roem of de dood. Aan jou de keus." Geldar zucht. "Goed dan. Ik speel wel mentale spelletjes met ze, want jij houdt ervan dat ze mentaal gebroken zijn als je ze ondervraagt." Ik giechel. "Dan zijn gevangenen zo grappig! Je kan ze een mes geven en dan steken ze die het liefst in hun eigen borst dan dat ze jou aanvallen als jij klaar met ze bent. Prachtig." Geldar zucht opnieuw. "Ik zal gaan bedenken hoe ik ze te pakken krijg." En met die woorden verlaat hij de kamer weer. Ik kijk weer naar buiten. Wat is het toch ook een mooie dag voor wereldveroverende plannen.

POV Geldar
Boos stamp ik door de lege gangen van het kasteel. De Baas kan soms zo ontzettend wreed en gemeen zijn, maar verbergt dat verrassend goed achter een masker van vriendelijkheid en liefde. Diep vanbinnen is het hart van de Baas zo zwart als de duisternis, zwarter dan dat zelfs. Ik walg het om voor de Baas te werken, maar toen ik het contract maakte was ik zelf geen haar beter. Nu wens ik met alle macht dat ik mijn handtekening nooit had gezet, terwijl ik toen toch echt dacht dat al mijn dromen waar kwamen. Nu zit ik eraan vast, met mijn leven zelfs. Mijn mannen voelen er ook niet zo heel veel meer voor, vooral omdat de Baas niet bepaalt vergevingsgezind is en ze al het moorden zat zijn. Maar weglopen? Dat durven we niet. Dat eindigt sowieso met de dood, na eerst misschien - als je heel veel geluk hebt - een jaar in angst te hebben geleefd. Ik ga wat langzamer lopen als ik aan de opdracht denk die ik zojuist heb gekregen. Een prinses en haar vriendje ontvoeren? Normaal zou dat geen probleem zijn geweest en had ik het zo gedaan, maar dit keer ligt het iets anders. Eerlijk gezegd had ik gehoopt dat ik me wat meer kon verdiepen in een aantal zaken voor ik een confrontatie met deze twee aanging. Hoewel... Ik bijt op mijn lip. Prinses Silferina is ook geen probleem, tenminste, dat was ze nog niet. Als zij en Tony inderdaad een relatie hebben verandert dat de boel wel even. Want Tony is degene waar ik geïnteresseerd in ben. De Baas heeft me nooit zijn achternaam verteld, als hij die al heeft. En als die is wat ik hoop dat hij is... Dat zou de hele zaak veranderen. Dan zou ik ze met liefde helpen om de Baas te verslaan, ook al kan dat mijn eigen dood betekenen. Even droom ik weg, maar dan schud ik mezelf er ruw weer uit. Deze Tony is niet de Tony wie ik denk dat hij is, ook al heeft hij de juiste leeftijd. De Tony in mijn hoofd is al jaren dood, net als zijn moeder. Zijn lijk is nooit gevonden, maar wie overleeft er nou de toorn van de Kinderrovers? Geen kind komt daar heelhuids uit, als de verhalen die ik heb gehoord over deze bende waar zijn. Mijn zoon is dood, en deze Tony is iemand anders. Dat moet wel.