De Grijze Jaagster, deel 4, Verraad

Hoofdstuk 31

POV Tony
Ik moet in slaap gevallen zijn, want toen ik wakker werd gemaakt door Dian was ik ontzettend slaperig. Oh, en ik werd wakker gemaakt, dus dan moet ik ook hebben geslapen. "Wat is er?" vraag ik. Dian glimlacht zwakjes. "Silferina doet het goed, al heeft ze wel iets heel vreemds bedacht deze keer." Ik frons mijn wenkbrauwen. "Wat bedoel je?" "Tegen de soldaten zegt ze het ene, tegen mij het andere. Haar plan is slim, maar ook erg gevaarlijk." Wacht, gevaarlijk? Ik krijg een brok in mijn keel. "En je vond dat je mij dat moest vertellen." Dian schudt zijn hoofd. "Nee, Silferina wilde dat ik je het plan ging vertellen en dan bij je bleef om je te beschermen en gezelschap te houden. Ze zei dat je het plan niet leuk zou gaan vinden, maar je er maar begrip voor moest hebben." Ik zucht. "Vertel het me dan maar." Dian schraapt zijn keel en begint te vertellen. "Silferina laat een groep soldaten inclusief haarzelf bij de bende van de Opaal infiltreren door te doen alsof zij een krijgsgevangene is van de soldaten zodat die het vertrouwen van de bende krijgen. De soldaten moet zoveel als mogelijk saboteren van de plannen van de bende, zodat de soldaten in het paleis de tijd en ruimte krijgen om de opstand neer te slaan. Zo denkt ze de slag te winnen zonder al te veel doden." Ik krijg het gevoel dat ik moet overgeven. Silferina als krijgsgevangene bij de bende van de Opaal? Bij Marijn? Dat gaat sowieso niet goed aflopen voor haar. "Maar dat is zelfmoord!" roep ik ook. Dian zucht. "Dat was wat ze de soldaten vertelde als plan, en veel van hen waren er ook op tegen." Hij kijkt me veelbetekenend aan. "Wacht..." zeg ik. "Dat is niet het echte plan." Dian grimast. "Inderdaad." Een naar gevoel bekruipt me. "Want het echte plan is?" "Doortrapter, met meer lagen. Erger." Dian kijkt me moedeloos aan. "Veel erger."

POV Silferina
"Weet u het zeker hoogheid?" vraagt Amber. Ik kijk even in de spiegel. Alles klopt. "Ja. Ik vertrouw erop dat je het verzwijgt, net als Ruby dat doet." Het dienstmeisje stond een beetje bedrukt in een hoekje. Om eerlijk te zijn weten zelfs deze twee het hele plan niet. Die weet alleen Dian, die het nu met aan Tony heeft verteld dan. Dit plan heeft meer lagen dan een appelgebakje dat heeft, om maar weer even een vergelijking te gebruiken. Hiermee kom ik wel een aantal dingen te weten, namelijk welke soldaten trouw zijn en welke niet. Ik heb Ruby namelijk gevraagd alle soldaten te noemen waarvan ze zeker wist dat ze die vertrouwde. Dat leverde overigens wel wat commentaar van Amber en Ruby zelf op. "Hoezo moet zij dat nou weer zeggen?" vroeg Amber, die door Ruby heen praatte. "Hoezo vraagt u dat aan mij?" Ik maande ze allebei tot rust. "Een dienstmeisje weet meer dan de bewoner van het paleis zelf, omdat dienstmeisjes meer dingen horen dan de bewoners, want dan vallen de gesprekken vaak stil. En ik vertrouw Ruby op haar oordeel. Dus Ruby, wie vertrouw jij het meest?" Ruby fronste. "Maar iedereen heeft het erover dat ik het dienblad met het vergiftigde eten bracht! Hoezo vertrouwt u me, terwijl ik u net zo goed per ongeluk kon vergiftigen?" Niemand op Dian en Tony na wist wie de verrader was, dat heb ik expres zo gehouden. "Omdat Tony me vertelde dat het een van de koks geweest moest zijn." zeg ik op een geheimzinnige fluistertoon. "Tony had de bende van de Opaal afgeluisterd toen hij naar mij op zoek was. Die zeiden dat het ene Rudy was, en dat is een van de koks. Aan niemand doorvertellen alsjeblieft. Ik pak Rudy liever zelf aan." Amber en Ruby knikten begripvol. Ruby leek zelfs wat hoop in haar ogen te hebben. "Ik weet dat het je bedoeling niet was Ruby, dus vraag ik je nu, als blijk van vertrouwen, welke soldaten er met ons meemoeten op deze switch-missie." Ik glimlach geheimzinnig. Ruby knikt weer en noemde de namen. In mijn hoofd maakte ik de notitie dat ik deze mensen even op liet pakken door andere soldaten, de soldaten die wel meegingen. Mijn plan heeft meerdere lagen. Laag een, een plan B aan alle soldaten vertellen die niet op die manier uitgevoerd gaat worden. Laag twee, Ruby 'in vertrouwen' nemen en haar en Amber het 'echte' plan vertellen, namelijk dat ik iemand anders mijn plek als gijzelaar in laat nemen en een van de soldaten wordt die de gijzelaar meeneemt. Ruby heeft al ingestemd met dat zij de gijzelaar in mijn plaats wordt, omdat we ongeveer even lang zijn, allebei bruin haar en blauwe ogen hebben en allebei een meisje zijn. Als Ruby de verrader is zal ze nu plannen maken om mij gevangen te laten nemen bij de bende van de Opaal, zodat ons plan 'in duigen' valt en mijn ouders zich wel moeten overgeven om mij te sparen, waarna ik gewoon ruwweg vermoord wordt door Marijn. En dan komt laag drie van het plan tevoorschijn. En als laag drie niet lukt laag vier, maar ik denk niet dat ik laag vier ooit zal moeten gebruiken. Toch heb ik voor de zekerheid maar een fluitje om mijn nek gehangen, voor het geval dat. "Goed. Klaar?" Ruby en Amber knikken. Amber heeft net als ik een zwarte mantel aangetrokken, zodat we niet opvallen tussen de rest van de soldaten, die ook een zwarte mantel aantrekken, met de kap over hun hoofd. Ruby heeft mijn grijze-jagers-mantel aangetrokken, met de kap over haar hoofd, zodat haar gezicht in de schaduwen opgaat. Alles klopt, alles werkt. Tot nu toe dan.

POV Tony
Als Dian uitgepraat is blijft het even stil. Silferinas' plan is gedurfd, extreem gevaarlijk... maar wel ontzettend slim. Dat zij daar zo-even op is gekomen tijdens een soort van vergadering. Moet toch iets van die grijze jaagster in haar zijn geweest, het rationeel-denkende deel. Of ze was gewoon zo vol van inspiratie en mensen om haar heen dat ze het plan niet eens uit een hoed hoefde te toveren en het eigenlijk erg voorspelbaar was. Dian zei misschien wel dat hij nooit had gedacht dat ze er zo een-twee-drie op kwam - al helemaal door al die lagen die het plan heeft - maar ik betwijfel of andere soldaten niet iets soortgelijks hadden bedacht of dat Will, ik of welke andere grijze jager hier dat ook bedacht zou hebben in die zaal. Toch ben ik trots op haar, ondanks het gevaarlijke gedeelte van het plan. Ik ben trots op de risico's die ze neemt en het feit dat ze het plan helemaal zelf bedacht heeft. Naast die trots ben ik bang. Bang dat haar van alles en nog wat overkomt, want dit plan heeft een aantal valkuilen. Als Ruby wel te vertrouwen is en ze de verkeerde mensen gevangen heeft gezet zijn we nog geen stap verder. Als Marijn haar gevangen neemt en de Emaraanse soldaten niks anders kunnen doen dan toekijken dat ze op een wrede manier vermoord wordt door hem, komen we al helemaal nergens en is nota bene de prinses van Emara dood, mijn vriendin. Dian glimlacht naar me. "Angst kan heel handig zijn, vooral als we in een situatie van leven en dood zijn. Maar angst heeft ook nadelen, want als je heel bang bent kan je je niet meer concentreren en verlies je alle hoop op een goed einde. Angst is goed Tony, maar je moet ook hoop hebben." Ik glimlach terug. "Bedankt Dian." "Niets te danken. Ik had even een wijs momentje." We grinniken allebei even. Dan is het weer even stil. "Ben jij niet bang dan?" vraag ik. Dian trekt zijn neus op. "Voortdurend, maar ik laat me er niet door leiden. Dat is het eerste dat een Emaraanse soldaat tijdens zijn opleiding leert, laat je niet door je angsten en andere gevoelens leiden. Zet je eroverheen en heb hoop op een goed einde. Want als het nog niet goed is, is het nog niet het einde." Kijk, dat is pas wijsheid. Emaraanse wijsheid welteverstaan. Ik denk niet dat de soldaten in Araluen dit gebruiken.