De Grijze Jaagster, deel 4, Verraad

Hoofdstuk 24

POV Silferina
Tony schreeuwt. Ik was wat vooruit gereden, voortgedreven door de soldaten en de schreeuw van Will. Maar dat Tony schreeuwde zorgde ervoor dat ik me omdraaide, om dan met schrik te zien dat er een pijl uit zijn arm stak. "Tony!" roep ik. Tony haalt zijn hand van de pijl, en ik zag meteen al dat die hand bebloed was. "Tony!" schreeuw ik wanhopig, maar de Emaraanse soldaat pakte Dansers teugels, dus ik kon niet naar hem toe rijden. Tony verloor zijn bewustzijn. Oké, dan maar lopen. Ik spring zo'n beetje uit Dansers zadel en ren naar Bellado toe, die geschrokken en in paniek hinnikend heen en weer loopt. "Silferina!" hoor ik Dain en Auron roepen, maar ik luister niet naar ze. Ik ren naar Bellado en pak de teugels. Bellado schrikt en begint te briesen en bokken, waardoor Tony bijna uit het zadel viel. "Bellado! Niet nu! Wil je Tony helpen?" Bellado kalmeerde een beetje. "Goed, laat me dan helpen." Ik voel aan Tony's pols, terwijl ik de tranen die in mijn ogen opwelden tegen probeerde te houden. Zwakke hartslag, maar wel regelmatig. "Blijf leven Tony, alsjeblieft." fluister ik, waarna ik Bellado aan de teugels trek en terug naar de groep ren. Gelukkig waren er een paar Emaraanse soldaten uit de groep gestapt om naar mij toe te rennen, anders had ik het waarschijnlijk ook niet zonder schrammen kunnen overleven. "Prinses Silferina, wij nemen het wel over." zegt een van de soldaten, die Bellado's teugels vastpakt. Bellado begint weer te protesteren, maar een paar sussende woordjes en de vraag of hij Tony nou wilde helpen of niet zorgden ervoor dat Bellado rustig meedraafde. Ik wil meerennen, maar een van de soldaten pakte me ruw om mijn middel op en tilde me voor hem op het paard. "Hé!" roep ik als protest, maar de soldaat negeerde me en hield me stevig vast terwijl we terug naar de groep galopperen. Als we weer in de groep zijn wil de soldaat me nog steeds niet loslaten, dus zat ik de hele tijd voor hem op het paard, ver weg van Tony, die ergens anders bewusteloos op Bellado lag. "Wat bezielde je?" vraagt Will. Hij klonk boos, maar waar die boosheid vandaan komt weet ik niet. "Ik wilde Tony helpen! Hij was bewusteloos, en gewond. Hij is door een pijl geraakt, in zijn arm, en raakte toen bewusteloos! Ik moest wel helpen, anders hadden ze hem afgemaakt!" zeg ik. "Betekent Tony's leven meer voor je dan je eigen leven?" vraagt Will. "Tuurlijk." Ik hoefde niet eens na te denken over het antwoord. "De pijlen vlogen je om de oren, je werd zelf bijna door een pijl geraakt en nóg is het enige wat door je heen gaat dat Tony veilig moet zijn?" Will klonk niet boos meer, maar eerder ongelovig. Ik kijk hem fel aan. "Ja." Will rolt met zijn ogen. "Ik bedoel het niet aanvallend. Het was dapper, om Tony te willen redden, maar ook dom en ondoordacht. Als jij geraakt was en daardoor dood ging, hoe denk je dat Tony zich dan voelde? En wij? Ik was doodongerust!" Ik zwijg en staar naar de grond. Will heeft gelijk, ik moest nadenken voor ik iets deed. Zomaar van Danser afspringen was niet echt goed. Toch wist ik dat ik nou eenmaal zo in elkaar zat. Ik kwam liever meteen in actie en volgde mijn instincten, terwijl iemand anders misschien eerst na zou denken over wat die moest doen. Dapper, besluitvaardig, kiest eerder voor vechten dan vluchten... Dat was wat Aaron over me zei. Ik koos ervoor om naar Tony te gaan in plaats van het een ander te laten doen, ik vocht liever dan dat ik wegvluchtte. Ik zucht. "Je hebt gelijk. Ik dacht niet na." Will haalt zijn schouders op. "Niet iedereen doet dat, maar je moet leren na te denken voor je wat doet jongedame, voor je je leven echt in gevaar brengt door te doen in plaats van te denken. Laten we nu maar een veilige plek zoeken om Tony's wond te bekijken." En met die woorden reed Will naar voren en begon met Auron te overleggen. Ik bleef voor de Emaraanse soldaat zitten, terwijl ik de groep afzoek naar Bellado en Tony. Na een tijdje heb ik ze gevonden. Bellado draaft nog steeds achter de soldaat de soldaat die zijn teugels pakte aan, met Tony op zijn rug. De soldaat had ervoor gezorgd door middel van verdeling van het gewicht en een aar touwen dat Tony niet van Bellado's rug af zou vallen. Tony zelf was bleek, erg bleek. Opeens voel ik een knoop in mijn maag komen. Tony's bleke huidskleur was niet gezond, dat weet ik zeker. Hij gaat toch niet sterven? Ik krijg een brok in mijn keel. Ik hoop van niet, want ik zou niet weten hoe ik zonder hem zou moeten leven. Toch bleef het idee door mijn hoofd heen spoken, iets wat me niet echt een fijn gevoel gaf. Tony gaat toch niet dood?

POV Tony
Ik voelde me op het randje van de dood staan. Het was als een scherpe rand van een zwaard waar ik overheen moest lopen. Als ik eraf viel was dat de dood, als ik bleef lopen was dat leven. Maar de rand werd steeds dunner en dunner.
Een harde hobbel liet me bijkomen. Ik kreun en probeer me te bewegen, maar mijn hele lichaam was verlamd. Ik lag half-vastgebonden op een paardenrug, dat kon ik wel voelen. Bellado? Of was ik gevangen genomen door de bende van de Opalen? Waarom zouden die me levend willen hebben dan? Hoewel... Opeens herinnerde ik me het vergif weer. Ze wilden me doden, dus als ze me gevangen hadden genomen zouden ze me waarschijnlijk alleen maar martelen en een langzame dood laten sterven. Ik probeer mijn ogen te openen om te kijken of ik bekende gezichten zie, maar mijn oogleden wilden niet open gaan. Opeens stopte het paarden brieste het luid. Voetstappen en mensen die van hun paard afstegen kon ik wel horen, maar geen mensen die ik kende. Alleen Emaraans gebrabbel, maar of dat dan de soldaten of de Opalen waren weet ik niet. "Waar leggen we hem neer?" vraagt dan de stem van Jenny. Ik wil glimlachen, maar nog steeds - tot mijn grote ergernis - kon ik me niet bewegen. "In het midden, daar kunnen ze veilig naar zijn pijlwond kijken." zegt Will. "Hij is zo bleek." fluistert de stem van Silferina. "Ik heb er een slecht gevoel bij." Niet bang zijn- wil ik zeggen. Ik zit maar op het randje van de dood, maar ben het nog niet. Hm, niet echt geruststellend als je het mij vraagt. "Het komt wel goed Silferina. Tony is sterker dan je denkt." probeert Goldur haar gerust te stellen. Hij doet het beter dan ik het deed, al was dat in mijn hoofd. "Weet ik." zegt Silferina. "Ik ben gewoon bang." Iemand strijkt over mijn wang, een zachte, warme hand. Ik merk dat mijn bewustzijn weer aan het afzwakken is en ik weer in het bewusteloze begin te zakken. "Ik ben bang dat hij dood gaat en ik weet niet wat ik dan zou moeten doen. Ik kan niet zonder hem, snap je?" zegt Sil zacht. En nog net voor ik weer bewusteloos raakte hoorde ik haar nog fluisteren: "Hij mag niet doodgaan, dat mag gewoon niet." Toen nam de duisternis me weer in zijn greep en raakte ik alle vorm van bewustzijn kwijt.