Someone That I Used To Love (DARREN ESPANTO FANFICTION)

STIUTL 14

« Athena / Madi's POV »

While i am busy watching my favorite movie.. tumunog yung phone ko.

[ Ting! ]

From: JK
Athena.. i need your help. Please..

What now JK? Ano kayang kailangan nito? Tss.

'Di ko 'yun pinansin.. inilapag ko ulit yung phone ko sa lamesa at nanood ulit.

[ Kring. Kring. ]

Nagulat ako nung tumunog na naman yung phone ko.. this time, may tumatawag.

'Di ko na lang 'yun pinansin.

[ Kring. Kring. ]

Argh! Kainis, sino ba 'to?! Istorbo!

JK calling...

O_o kaya ko ba? Bakit kaya siya tumatawag? Anong sasabihin niya? Sandali! Okay na 'ko diba? Kaya ko 'to! P-pro– eh! Umirap muna ako saka sinagot yung phone call.

“H-hello, J-jk?”

[ Athena.. ] umiiyak niyang sabi.

“JK, why are you crying? W-what happened?” tanong ko.

[ S-si tita.. ] umiiyak pa rin siya.

“Tita? What about your tita? Anong nangyari sa kanya?”

[ S-she's gone Athena.. W-wala na siya, patay na siya. ] sabi niya tapos humikbi.

Napatakip ako ng bibig ko dahil sa gulat..

[ Athena.. please. I'm begging you, i need you. I need your help. ] tapos humikbi na naman siya.

“Pero nasa M-manila ka, right? Nandito ako sa Tagaytay eh. JK i'm so–”

[ Pero sige okay lang.. i'm here in Manila and your in Tagaytay. So i guess you can't. ]

“No! I can! Wait for me there, okay! Magkita tayo sa school!” sabi ko tapos in-end na yung phone call.

Dali-dali akong naligo at nagbihis, yes. I'm going to Manila. Now! As in now, ngayon na. JK needs my help!

“Manong.. Where's the car?” nagmamadaling tanong ko.

“Ma'am Athena, nasa garahe po. Ba't niyo po natanong? Aal–”

“Give me the key.”

“Pero ma'am hin–”

“I said give me the key!” pagalit na tanong ko.

Halatang natakot at nagulat sa 'kin si manong, kaya wala na siyang nagawa at kinuha yung susi.

“Thanks manong.. Promise me, no one's gonna know about this.” sabi ko.

Hindi ko na siya pinagsalita pa, at pumunta na 'ko sa garahe tapos nilabas at inandar ng mabilis yung kotse.

Sana okay lang si JK.

———————————————

“JK, nasan ka na? Nandito na 'ko sa Manila.” sabi ko over the phone, kausap ko si JK ngayon.

[ Nandito na 'ko sa labas ng school. ] malungkot pa ring sabi niya.

At maya-maya pa, nakita ko na siya.

[ Athena, you don't have to thi– ]

“JK! nakita na kita!” sabi ko at in-end na rin yung phone call at lumabas ng kotse..

Pagkalabas na pagkalabas ko ng kotse, i approach him and hug him. A very tight one.

Alam ko na lahat kayo diyan bwisit na bwisit na sa 'kin. Oo na! Ang tanga-tanga ko! Ang gaga ko! Ang b*tch ko! Sabihin niyo na lahat ng masakit sa 'kin. Tatanggapin ko. Eh wala, anong magagawa ko? What would i do if the only person i truly love ask a special help to me, although nasaktan na niya ako? Wala eh, mahal ko. Hindi ko siya kayang tiisin..

Ramdam ko ang mga luha niya sa balikat ko.. i admit, i miss those hugs. Kahit papano naman minahal ko 'yan ng sobra. Iiyakan ko ba 'yan kundi ko siya minahal?

“Its okay..” tapos hinagod ko yung likod niya.

Humiwalay na siya sa pagkakayakap sa 'kin.

Pagkatapos 'nun, dinala ko muna siya sa park. Alam ko kasi na 'yun lang ang makakapagpa-kalma sa kanya.

“Athena.. sorry kung naistorbo pa kita, ah. Sumugod ka pa tuloy dito.” sabi niya.

“Shhh. Its okay, okay lang 'yun. Ano ba kasing nangyari?” bigla kong tanong.

“Matagal nang may breast cancer  si tita.. dumating pa kami sa point na inoperahan na siya. Kaso hindi eh, hindi pa rin umubra!” umiiyak na siya. “Stage 3 na kasi yung cancer niya bago namin nalaman.. Kaya nahirapan na kaming lunasan.. Everytime i see her na nahihirapan, tsaka yung nakikita kong nalalagas na yung buhok niya. I can't help but crying and suffering! Naaawa ako sa kanya! Gusto ko siyang tulungan, kaso wala eh? Wala akong kayang itulong. Kung pwede nga lang mag-transform ako bilang professional doctor gagawin ko, eh? Hindi talaga!” tinakpan na niya ang mukha niya at 'dun na nag-iiyak.

Hinayaan ko lang siya, hinahayaan ko lang siyang mag calm down muna.

Mahal na mahal niya kasi yung tita niya. Since nung nawala yung mom niya, yung lola, tito & tita niya ang nakasama na niya. Close na close niya 'yun eh. Nung kinuwento niya nga 'nun sa 'kin, yung daw tita niya na 'yun ang tumulong sa kanya sa panliligaw sa 'kin.

Nakatingin lang ako sa kanya, hindi ako sanay na umiiyak siya. Madalas ko 'yan makita na nakangiti o kaya nakapout dahil sa mga ginagawa ko. 'Yun lang, but crying or should i say suffering.. 'Di ako sanay.

Wala na 'kong pakialam sa nangyari sa 'min 'nun.. 'di ko muna iisipin 'yun. Kailangan ko muna siyang damayan sa pagluluksa niya.

“Sorry Athena, ah? Wala lang talaga kasi akong mapaglalabasan nito. Wala naman akong ibang kaibigan eh. I hope you understand.” sabi niya pagtapos niyang umiyak at pinilit na ngumiti.. pero halata sa mata niya.

“For the fourth time JK, okay nga lang 'yun. No problem.”

“Eh 'pano kung hinahanap ka na 'dun sa inyo?” bigla niyang tanong.

“Si ate? 'Wag mo na isipin 'yun. Maiintindihan niya 'ko.” then i smiled. Sweetly.

Bigla niya naman akong kinurot sa pingi, aray! Sakit ah. “Hmmm! Ikaw talaga! Na-miss kita! Lalo na 'yang smile mo! Kung nagpaka-bait ka lang noon. Edi sana..” hinawakan niya yung kamay ko. “Tayo pa din.”

“Eh! Tumigil ka nga JK! past na 'yun eh! 'Di na dapat inaalala. Hindi naman tayo history eh. Hahaha!” fake laugh ko.

“Tara, 'dun muna tayo sa bahay namin.. Dinner ka sa 'min.” aya niya.

“Okay..” sagot ko at pumunta na kami sa bahay nila.

—xx