Hopeloos Verliefd

02

"Goeiemorgen yemma," Ik gaf mijn moeder een kus op haar wang en liep naar de keuken. "Goeiemorgen lieverd, goed geslapen?" Ik maakte een 'hmm' geluid en nam mijn brood van de aanrecht die me moeder voor me had klaargemaakt.

"Tot hoelaat heb je school?" Vraagt mijn moeder. Ik drink snel mijn glas water op die ik had gevuld en antwoord. "Half 1 volgens mij. En daarna stage." Antwoord ik, mijn moeder knikt. "Hoelaat moet je beginnen?" "11 uur," Me moeder knikt. "Waar is Soufiane? Hij zou me toch naar school brengen?" Vraag ik geirriteerd. Als ik maar niet weer met de bus moet. Ik haat het openbaar vervoer zó erg. "Hij is even naar de dokter, hij komt zo wel weer terug. Geen zorgen." Ik zucht en hoop er op. Het is al bijna 10 uur en nog een uur voordat school begint, maar jullie weten niet hoe mijn broer is. Hij is zó langzaam met alles, wollah. Hij doet alles op z'n gemakje, net alsof die alle tijd van de wereld heeft. Eigenlijk heeft ie dat ook, maar ik niet!

Als het 10:30 is, horen we getoeter. Soufiane. Ik rol mijn ogen en druk nog snel een kus op mijn moeder's wang voordat ik sprint naar de hal.

Ik zit in mijn laatste jaar van mijn HBO-studie Verpleegkundige en Insh Allah ga ik dit jaar slagen. Als ik dit jaar slaag, kan ik met trots zeggen dat ik eindelijk een verpleegster ben en eindelijk kan gaan werken.

Ik trek snel mijn schoenen en jas aan, pak snel mijn tas en loop naar buiten waar Soufiane in zijn auto zit. Zijn zwarte Mercedes AMG, waar ik behoorlijk jaloers op ben. "Hehe, kon je eindelijk komen?" Hoor ik hem gelijk zeggen als ik in de auto zit. "Niet zo zeuren, rijden yallah." Zeg ik lachend, Soufiane lacht ook en hij rijdt onze straat uit.

Soufiane is mijn broer van 23. Hij is nog steeds vrijgezel en heeft ook nog geen behoefte om te trouwen, wat ik onzin vind. Ik vind dat ie gewoon moet trouwen en een familie moet starten. Ik wil gewoon nog een keer tante worden. Ookal ben ik het al van twee. Hij is ondernemer en is heel goed bezig, Mash Allah.

"Moet ik je ophalen en naar je stage brengen of?" Vraagt Soufiane als we zijn aangekomen bij mijn school. Ik schud mijn hoofd. "Yosra brengt me, maar je kan me wel ophalen van me stage." Hij knikt en ik stap uit de auto. Ik zwaai en wacht totdat hij wegrijdt.

Ein-de-lijk! Klaar met school en nu naar me stage waar ik heel veel zin in heb. Ik zit voornamelijk op de kinderafdeling en vindt het geweldig. Ik hou van kinderen.

"Doun! Kom snel!" Hoor ik Yosra schreeuwen en hoor daarna haar getoeter van d'r scooter. (Lol dat rijmt.) Ik loop lachend naar haar toe en ga bij d'r achterop zitten. "Oke, yallah." Zeg ik en Yosra begint met rijden.

"Weetje wie ik zag?" Begint Yosra opeens. "Nee?" Ik kijk naar haar via de spiegeltjes en zie d'r glimlachen. "Yassine met een klein meisje die echt veel op hem leek." Vertelt ze. "Oké? En dan?" Vraag ik, niet wetend wat ik met deze informatie moet. "Zal dat zijn dochter zijn?" Ik haal mijn schouders op. "Even ruiken." Zeg ik en rol met mijn ogen. Al een jaar verder en Yosra houdt maar niet op met over hem te praten. Ik krijg er gewoon hoofdpijn van.

"Owja! Weetje waar ik achter kwam?" Ik schud mijn hoofd. "Vertel." Zeg ik. "Hij is de zoon van tante Hayat! Als je goed kijkt, zie je wel een paar dingen van d'r in hem. Maar volgens mij lijkt ie meer op zijn vader." Vertelt ze. "Echt? Tante Hayat? Waarom wisten wij dat nooit?" Vraag ik, Yosra haalt d'r schouders op. "Maar als je zei dat dat zijn dochtertje zou kunnen zijn, zou je dan niet denken dat wij uitgenodigd zouden zijn voor zijn bruiloft?" Vraag ik. "Of, het was per ongeluk?" Ik haal mijn schouders op. "Zou kunnen."

"Dounia!" Hoor ik een paar kinderen roepen als ik de speelkamer binnen kom. "Hey lieverds," Ik hurk en hou mijn armen open zodat ik de kinderen allemaal kan knuffelen. Ze zijn zo schattig en klein. Ik wil ze één voor één gewoon dood knuffelen, zo schattig zijn ze. Net toen ik wat met hun wou doen, werd ik geroepen. "Dounia, kan je even kijken naar de patienten in 103?" Ik knik en zwaai naar de kinderen als ik naar 103 loop.

Ik loop de kamer binnen en pak het dossier dat op het bureau ligt. Ik kijk op en glimlach naar het kleine meisje dat al op het bed zit op iemand zijn schoot. "Hallo liefje, alles goed?" Vraag ik en ze knikt verlegen. Ik kijk naar de figuur achter haar en schrik een beetje als ik zie dat het Yassine is. "Hey Dounia." Zegt hij en ik glimlach. "Hey Yassine." Hij glimlacht terug en kijk op het dossier.

Lamyae Majid. Hmm, andere achternaam.
Bloed prikken.

"Wat is jou naam lieverd?" Vraag ik en stroop haar mouw op tot over haar elleboog. "Lamyae," Zegt ze verlegen en haar wangen worden rood. "Wauw, mooie naam hoor. Hoe oud ben je?" Vraag ik terwijl ik bezig ben met de naalden voor het bloed prikken. Ze houd vier vingers omhoog. "Wow, bijna 5 he?" Ze knikt enthousiast. "Hoe heet jij?" Vraagt ze. "Dounia." Lamyae glimlacht. "Waaaauw," Ik glimlach terwijl ik nog een paar dingen doe voor het bloed prikken. "Hoe oud ben jij?" Vraagt ze. "19" Antwoord ik. "Waaauw,"

"Niet bang zijn lieverd oké? De pijn duurt maar 5 seconden oké? Je mag je..." Begin ik maar weet niet wat Yassine van haar is. "Oom." Antwoord hij. "Je mag je oom zijn hand vasthouden oké? Tel maar samen met hem tot 5." Ze knikt en ik wacht totdat ze goed zitten en elkaars hand vast hebben.

"1...2...3...4...5. Klaar!" Zegt Yassine en ik pak een watje die ik erop leg en doe er tape overheen. Yassine veegt haar tranen weg en geeft haar een kus op d'r wang. "Niet huilen schatje. Het is over." Murmelt hij in haar oor en helpt haar weer in haar jas.

Ik glimlach en pak de pot met snoepjes uit de kast. "Hier, omdat je zo'n brave meid was." Ze pakt een snoepje eruit en ik hou de pot ook voor Yassine. "Jij mag er ook één" Hij lacht en pakt er ook een snoepje uit.

"Wat zeggen we dan?" Vraagt Yassine aan Lamyae. "Shokran." Glimlacht ze en ik lach. "Nee, in het Nederlands." Ik rol mijn ogen. "Het is goed zo. Jullie kunnen gaan. Wij zullen jullie bellen als we de uitslag hebben." Vertel ik meerendeels tegen Yassine terwijl hij knikt.

"Oké, dankjewel." Glimlacht Yassine en ik glimlach terug. "Geen probleem. Doei liefje" Zeg ik tegen Laymae en zwaai. "Doei!" Ze zwaait met haar handje terwijl ze weglopen. Mijn ogen glijden naar Yassine en zie dat hij glimlachend naar mij kijkt.

Ik trek een wenkbrauw op, maar het enigste wat ie doet is knipogen.