Hopeloos Verliefd

12

Foto van Dounia & Yassine in hoofdstuk 1!
-----------------------------
Samen met Hakim loop ik door de stad. We zijn alweer een week verder en ik zit nog steeds met Dounia in mijn hoofd. Vooral om wat Yosra zei.

Iemand komt haar hand vragen over een maand. Wauw. Ik moet snel zijn, straks dan kiest ze voor hem.

Ik pak mijn telefoon en ga naar Dounia. Ik tik op het bericht wolkje van whatsapp en begin te typen.

- Kunnen we praten? 16:35

Dounia; Over?? 16:39

- Ons. 16:40

Dounia; Wat valt er te
praten over ons??? 16:42

- Veel 16:45

Dounia; Nee, ben wel goed zo. 16:52

- Dounia, wollah niet zo doen. 16:52

Dounia; Hoe? Ik zeg toch gewoon dat we niet hoeven te praten. Ik heb gezegd wat ik moest zeggen, dus valt niks meer te praten. 16:54

- Ik heb nog niet kunnen zeggen wat ik wou. 16:58

Dounia; Dan moest je dat maar 5 weken geleden doen. Je had genoeg kansen om met mij te praten? En nu kom je opeens 5 weken later met; kunnen we praten. Dag hoor. 17:02

- Dounia, ik ben serieus wollah. Geef me een kans om tenminste iets uit te leggen. 17:06

Dounia; Nee is nee. Ik heb geen zin meer hierin. Ik heb elke dag aan je gedacht. Heb mezelf zovaak afgevraagd waarom je nooit mijn hand kwam vragen. Ik dacht altijd dat het aan mij lag. Misschien omdat ik niet mooi of goed genoeg was voor je "voetbalimago" of omdat je misschien toch iemand anders had gevonden en wou kijken welke meisje je zou kiezen, maar eindstand kwam ik erachter dat het niet aan mij, maar aan jou ligt. 17:11

- Bullshit. Je weet dat ik nooit wat gaf om mijn imago. En jij ook niet. Ik vertelde jou altijd hoe mooi jij was, altijd. En ik zou nooit, nooit met een amder meisje praten. 17:13

Dounia; Ik wil een man en geen jongen. Op dit moment beschouw ik jou als een jongen. 17:14

- Hahahah een jongen? En waarom is dat? 17:14

Dounia; Als je een man was zou je allaaaaaang al contact met me hebben opgezocht en zou je mijn hand al hebben gevraagd. Een man weet wie en wat die wilt, en als die dat weet gaat ie erachter aan. Een man weet wat een vrouw waard is en hoe die een vrouw moet behandelen. Ze houden van moeilijk en uitdaging. Een jongen however, heeft geen ballen en zijn makkelijk. Hun gaan zo van de een naar de ander. Hun weten nog niet wat hun willen, dus gaan ze van alles wat proeven. Ze kijken hoe het gaat en als het slecht gaat, hup on to the next one. 17:18

- Dus je denkt dat ik makkelijk ben? 17:21

Dounia; Dat zeg ik net toch? 17:22

Dounia

Ik ben klaar. I'm done. J'ai fini. Ich bin fertig.

Ik heb het gehad om op Yassine te blijven wachten. En te hopen dat hij komt. Maar 5 weken lang is er mog niks gebeurd. Naast ons gesprek op whatsapp dan.

Ik ga niet liegen, ik vind Yassine echt leuk. Over de maanden hebben we elkaar beter leren kennen en ik ben hem echt leuk gaan vinden.
Ik ga me tranen niet verder aan hem verspillen als hij niet eens moeite doet voor mij.

"Bouchra, pak mijn hand vast." Zeg ik tegen mijn 6-jarige nichtje. Samen lopen we door de Rotterdamse stad op een zaterdagmiddag. "Dounia, ik heb honger. Ik wil loempia." Zegt ze en trekt aan mijn hand. "Kan je een hele loempia op?" Vraag ik terwijl we naar de loempiakraam lopen (Zo'n busje met loempia enz), "Jaaaa, ik heb met mama ook gegeten. Ik had er zelfs 2 op!" Giechelt ze en ik lach met haar mee. Ze is zooo schattig gewoon.

"Hoi, mag ik 2 loempia's alstublieft?" De man knikt en ik geef hem het geld. "Alsjeblieft" Zegt de man na een tijdje en geeft ons onze loempia's. We bedanken hem en lopen richting een muurtje om op te gaan zitten.

"Dounia," Begint Bouchra. Ik kijk haar aan en knik. "Ja lieverd?" Zeg ik en ze begint te giechelen. Omdat haar lach zo aanstekelijk is, begin ik met haar mee te lachen. "Bouchra, waarom lach je?" Vraag ik als we klaar met lachen zijn. "Er zit saus op je kin." Giechelt ze en ik pak snel het servetje en veeg mijn kin. "Is het weg?" Vraag ik en ze knikt. Ik pak mijn telefoon en maak een snapchat van Bouchra die eet. "Mijn prinsesje 👸🏽" Zet ik erbij en zet hem in mijn verhaal. "Ben je klaar?" Vraag ik als ik zie dat ze haar mond veegt. Ze knikt en ik gooi onze servetjes weg. "Kom" Ik pak haar hand vast en loop met haar verder door de stad.

We zijn alweer bijna 3 weken verder en nog steeds heb ik niks van Yassine gehoord. Nouja, niet hetgene wat ik wil. Hij appt wel steeds, maar ik negeer hem altijd. Nouja, sommige dingen dan.

"Dounia! Dilara is er!" Hoor ik Soufiane schreeuwen. Ik pak snel mijn handtas + mijn logeertas en loop naar beneden. "Yallah ga snel, er komt zo iemand." Zegt Soufiane en duwt me een beetje naar voren. "Oh oh, wie? Een meisje misschien?" Vraagt Dilara en ik zie Soufiane een blik geven aan haar. "Mind your own business!" Dilara begint te lachen en Soufiane geeft haar een zacht duwtje. "Wat lach je lan," Dilara blijft lachen en Soufiane verdwijnt uiteindelijk.

"Heeft ie eindelijk een vriendin?" Ik haal mijn schouders op. "Wollah ik weet het niet. Hij is heel vaag. Soms dan praat hij met m'n vader zachtjes en dan wanneer ik kom, zijn ze meteen stil. Like hallo?? Ik woon hier ook gewoon." Dilara lacht en ik trek mijn jas aan.

"Wanneer ga je nou die Canada halen?" Ik haal mijn schouders op. "Ik weet het echt niet. Ik denk niet dat ik die meer ga halen. €800 is beetje hayeck. Wat bezielde me toen ik zei dat ik die ging halen?" Dilara laat een zucht en doet de deur open.

"Jij praat ook zoveel dat je niet eens weet wat je praat" Ik kijk haar met open mond aan. "Ik praat helemaal niet veel! Mensen zeggen dat ik altijd stil ben en onsociaal omdat ik nooit praat." Zeg ik en roep een doei naar binnen waarna ik de deur sluit. "Oh geloof me, jij kan echt praten meid." Ik kijk haar vies aan en open de auto deur. Ik stap in en wacht totdat Dilara wegrijd.

"Dus wat heb ik nu gehoord? Iemand komt jouw hand vragen?" Vraagt Dilara en ik laat een zucht. "Ja, maar ik wil niet" Zeg ik met een zucht. "Hoezo?" Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. "Ik wil me richten op school." Dilara kijkt naar me alsof ze me niet geloofd. "Uh-uh. Of is het omdat diegene geen Yassine is?" Ik rol met mijn ogen. "Hij kan dood vallen, Astaghfurrillah. Kijk hoe hij mij zulke dingen laat zeggen." Zeg ik hoofdschuddend en Dilara lacht.

"Mis je hem?" Ik haal mijn schouders op. "Ene kant wel, maar andere kant niet." Dilara knikt. "Nou dan heb ik goed nieuws, hij is ook bij ons."