Hopeloos Verliefd

11

Foto van Dilara en Murat in hoofdstuk 4!

Enjoooyy💕
------------------------

4 weken... Zolang heb ik al niet van hem gehoord. Ik zal het toegeven, ja ik mis hem. Ik mis hoe we elke nacht praatte en elkaar vaker zagen, maar het is beter zo.

Ik wou niet langer een zonde begaan.

Ik sta op uit mijn bed als mijn wekker gaat. Tijd voor Fajr, het ochtendgebed. Precies wat ik nodig heb om mijn hart te luchten. Om hem te vergeten. Ik heb heel de nacht geen oog dichtgedaan, ik moest de hele tijd denken aan ons gesprek 4 weken geleden.

Yassine zucht en schudt zijn hoofd. "Dounia... Je maakt het moeilijker dan dat het is." Ik schud mijn hoofd. "Dat doe ik niet. Ik zeg alleen wat beter is voor ons allebei. Onze relatie gaat niet gezond zijn, dat weet jij ook. Ik zeg alleen wat beter is voor ons, maar als jij dat niet wilt, dan houd het op. Simpel als dat." Yassine zucht en rolt zijn ogen. Zodra hij dat doet, sla ik hem op zijn arm. "Niet je ogen rollen. Ik haat dat." Yassine zucht en doet het nog een keer. Ik sla hem nog een keer. Yassine doet het weer, maar dit keer met een grijns op zijn gezicht. "Yassine ik ben serieus." Ongelofelijk hoe hij van iets serieus, iets anders kan maken. Ik zucht vermoeid en ga met een hand door mijn stijle haar. "Kijk, ik heb gezegd wat ik moest zeggen en ga het niet nog een keer herhalen." Yassine zegt niks en blijft me enkel aankijken. Ik pak me tas van de bank en me telefoon van de tafel en loop richting de hal om mijn jas en schoenen aan te doen. Ik ben nu echt niet in de stemming om hier te blijven. "Naar waar ga je?" Vraagt hij en pakt me zachtjes bij mijn arm. "Huis. Ik heb geen zin meer om te blijven." Ik ga niet liegen en zeggen dat ik me niet lekker voel. Ik ben altijd al 100% eerlijk geweest met Yassine, dus waarom zou ik nu liegen? "Zo laat? Dat ga je dus mooi niet doen." Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "En hoezo niet? Het is nog maar 9 uur, ik ben een grote meid. Ik kan wel alleen naar huis." Zeg ik geirriteerd en rits mijn jas dicht. "Het is nog zo'n 15 minuten met de auto, laat me je dan op z'n minst brengen." Ik schud mijn hoofd. "Als het goed is, is mijn wijk 30 minuten lopen vanaf hier, maar dankjewel." Ik pak snel mijn tas van de grond en loop zijn apartement uit.

Het is 11 uur 's ochtends als ik beneden omgekleed sta. Vandaag ben ik eindelijk een dagje vrij. Van school, stage en van werk. En dat op een door de weekse dag. Ik heb eindelijk ook werk gevonden, bij de restaurant van de familie van me zwager als serveerster. Ik verdien er goed mee en heb het er erg naar me zin. Ook leer ik Turks door de familie van me zwager. Het is geweldig daar.

Net als ik een broodje voor mezelf wou maken, gaat mijn telefoon. Ik kijk en zie de naam van mijn zus staan. "Alo?" (Lol de hallo van allochtonen 💀)

"Dounia, wat doe je?" Vraagt ze en hoor haar daarna wat zeggen. Waarschijnlijk tegen haar man, mijn zwager dus. "Niks, ik ging net eten. Hoezo?" Ik zet mijn telefoon op luidspreker en ga verder met mijn broodje smeren. "Emre vraagt of je zijn plaats kunt innemen vandaag. Hij is ziek geworden." Ach arme jongen. "Ja is goed. Wat zijn zijn tijden?" Ik zet de waterkoker aan en neem mijn bord mee naar de tafel.

"Wat zijn je tijden?" Hoor ik Soukaina vragen. "Van 4 tot 11" Zegt ze even later. "Oke is goed." Zeg ik en we praten nog even verder totdat ik klaar ben met eten.

Soukaina is mijn 3 jaar oudere zus, dus ze is 22, en is getrouwd met een Turk. Mijn zwager, Emre dus. Ze hebben een tweeling, 2 jongetjes, die bijna 1 jaar zijn. Vorig jaar is ze getrouwd en is toen gelijk zwanger geraakt. Op het moment werkt ze niet en is dus een "huisvrouw" maar zodra de baby's wat ouder zijn, gaat ze ook in het restaurant van haar man zijn familie werken, aangezien het een groot restaurant is.

Yassine

Met een zucht kijk ik hoe de bal die ik schoot net naast het doel terecht komt. Putain de merde. Deze wedstrijd verloopt net als stront dat vastzit in je kont. (LOL)

"Kom op Yassine! Herstellen!" Hoor ik mijn coach Abdullah roepen. Ik schud mijn hoofd en ga met mijn hand door mijn haren. Hij is niet de enige die op mij aan het mopperen is deze wedstrijd. M'n hele team zeikt steeds op mij. Ik snap dat ze op mij vertrouwen, aangezien ik spits sta, maar alsnog. Ik kan ook mijn slechte dagen hebben en toevallig is dat vandaag.

Ik hoorde Murat steeds praten tegen mij in het Turks, Youssef in het Arabisch en Ramzi in het Frans. Ik werd gek op het veld.

Ik moet de hele tijd denken aan Dounia. 4 weken lang heb ik d'r al niet gesproken en dat is allemaal mijn schuld. Ik heb overwogen om naar haar vader te gaan, maar eindstand heb ik niks gedaan. Ik heb heel veel nagedacht over wat Dounia zei. Ze heeft groot gelijk. Het is niet gezond om een relatie te nemen. En over elkaar steunen, daarom trouw je. Ik wil naar me vader gaan om met hem te praten, maar eerlijk gezegd heb ik er de ballen niet voor. Ik weet in godsnaam niet hoe ik hem moet confronteren. Moet ik gewoon naar hem toe gaan van; luister baba, ik vind een meisje leuk en wil met haar trouwen? Ik zit zo vast.

Eindelijk als ik de scheids 3 keer hoor fluiten, laat ik een opgeluchte zucht. Ik wou echt niet meer verder met deze wedstrijd. Het was toch niet echt een belangrijke wedstrijd, maar we hebben alsnog 2-1 gewonnen. Dus dat is goed.

Ik loop naar de tegenstanders en geef ze allemaal een hand. "Goed gespeeld man" "Lekker man" "Goed gespeeld" Zei ik steeds en hoorde hetzelfde terug.

Snel loop ik het veld af richting de kleedkamers. Ik wil zo snel mogelijk weg van hier. Ik wil naar huis, slapen. Gelukkig was de kleedkamer al open dus ik hoefde niet te wachten op degene die de sleutel had.

Ik trap snel mijn schoenen uit, doe mijn sokken en scheenbescherms uit en stop ze in me tas. Ik trek snel mijn wedstrijdshirt uit en spuit deo voordat ik een zwarte hoodie aantrek.

Ik heb 0% zin om hier te gaan douchen. Ik wil gewoon zo snel mogelijk weg hier. Het boeit me niet of het vies is of wat dan ook, ik wil gewoon weg, naar huis.

Ik trek snel mijn broekje uit en trek mijn zwarte Adidas broek met strepen aan. Ik trek mijn zwarte Adidas Superstars aan en prop alles in mijn tas. Ik pak snel mijn EA7 jas en vertrek uit de kleedkamer zonder doei te zeggen. Volgens mij snapt iedereen dat ik niet echt in de stemming ben. Ik zet mijn Dsquared pet op die ik in mijn hand heb en pak mijn telefoon uit mijn zak.

Whatsapp van Yosra;
Bel me zsm. 3 min geleden

3 gemiste oproepen van Emre 25 min geleden

2 gemiste oproepen van Mama❤️ 1 u geleden

Whatsapp van Hakim;
Oussie en ik gaan vanavond restaurant pakken, join je? 09:28

Whatsapp van Yosra;
- Yass, weetje waar Hakim is ? 09:12
- Laat maar. 09:19

Ik kijk naar de tijd en zie dat het 11;14 aangeeft. Ik tik op Yosra d'r naam en hou m'n telefoon tegen mijn oor terwijl ik richting mijn auto loop. Na 3 keer overgaan, neemt ze op.

"Alo?" Hoor ik haar zeggen. "Alo, ben je net wakker ofzo?" Zeg ik terwijl ik mijn oordopjes in doe zodat ik ook in de auto kan bellen. "Nee man, ik kan niet meer. Dat kind heeft me uitgeput. Touba he, die heeft een conditie man." Ik lach terwijl ik mijn tas in de achterbak gooi. "Moest je maar niet zeggen dat je wel op hem wou passen. Tante Farida zei nog he." Ik hoor haar zuchten en wat zeggen tegen Touba.

"Maar waarom moest ik je bellen?" Vraag ik. "Dounia." Ik frons mijn wenkbrauwen. "Dounia? Is er wat gebeurd met haar? Ligt ze in ziekenhuis?" Vraag ik. Inshallah is het niks ernstigs. "Nee man. Waarom moet je gelijk overdrijven a rare." Ik laat een opgeluchte zucht. Alhamdoullilah dat er niks is gebeurd. "Jonge wat is er dan? Zeg gewoon gelijk, ik moet zo ergens naartoe, dus ik kan niet lang blijven praten aangezien ik bijna thuis ben." Zeg ik lichtelijk geirriteerd dat ze me zo heeft laten schrikken. Ze laat een zucht en mompelt iets als, ze gaat me afmaken. Ik schud mijn hoofd en stop voor een rood stoplicht.

"Yassine, je hebt haar echt pijn gedaan. Een maand lang heeft ze niks van je gehoord. Ze is ervan overtuigd dat je haar niet meer wilt. En ik heb gehoord dat er volgende maand iemand haar hand komt vragen."