Hopeloos Verliefd

06

Het is de volgende dag en 9 uur 's ochtends. Dilara en ik zijn al aangekleed, opgemaakt en zijn nu de tafel aan het klaarmaken voor het ontbijt. What can I say? Wij zijn ochtend mensen, I guess.

"Was Yass erg gewond?" Vraagt Dilara en ik haal mijn schouders op. "Wat bloed op zijn gezicht, een paar sneetjes, ik had nog een icepack op z'n hand gelegd. En paracetemol gegeven. En Murat?" Dilara zucht. "Z'n lip was dik en met bloed. Maar gelukkig is zijn lip weer bijna normaal. Ik had hem ibuprofen gegeven voor de spierpijn want hij klaagde al de hele tijd over zijn rug enzo. Nadat hij dat had genomen sliep hij gelijk gelukkig." Dilara zucht nog een keer. "Wat was de hele reden van dat gevecht nou eigenlijk?" Nadat Dilara dat vroeg, werden mijn wangen een beetje rood.

"Dounia! Vertel! Jij weet het, ik wil het NU weten!" Ik zucht en vertel wat Yassine mij had vertelt. "Oh my god. Kiz (meisje), Yass vindt jou leuk man." Ik rol met mijn ogen. "Hou op alsjeblieft. Hij kwam gewoon voor me op. Je weet hoe het bij ons is Dilara." Vertel ik nonchalant. "Hmmhmm. Blijf dat jezelf maar vertellen schat."

"Goeiemorgen." Hoor ik Yassine zeggen. Ik kan niet ontkennen dat zijn ochtendstem heerlijk is. Ik draai me om van het aanrecht en glimlach sinds ik de enigste in de kamer ben omdat Dilara in haar kamer bij Murat is.

"Goeiemorgen. Voel je je al beter?" Vraag ik en pak een mok voor Yassine. Ik schenk koffie voor hem in en zet het voor hem op de tafel aangezien hij al aangschoven is.

"Dankjewel. Is er ook suiker? En ik voel me beter ja, Shokran." Ik geef hem de suiker en knik met een glimlach. "Geen probleem." Zeg ik en schuif ook aan.

Tot de tijd dat Dilara en Murat kwamen, heb ik veel gelachen en gepraat met Yassine. We zijn veel over elkaar te weten gekomen en in de tussentijd aten we gewoon ons ontbijt omdat we niet wouden wachten op de andere. Oeps.

Nadat we hebben gegeten, en we overal hebben opgeruimd, wouden we eerst nog een beetje thuis zitten daarna naar de bios en daarna ergens wat eten, maar natuurlijk moet er weer een overprotective husband zijn.

"Nee, jullie gaan niet." Geirriteerd rolt Dilara met haar ogen. "Waarom niet? Doe niet zo achterlijk! Het is maar hier 10 minuten vandaan" Zegt ze en hoor ik nog een paar Turkse dingen er achteraan. "Uff Murat," Begint Dilara weer en gaat verder in het Turks. Ik schud lachend mijn hoofd en begin alvast de tafel op te ruimen, aangezien iedereen al klaar is. "Wij gaan gewoon, klaar! Als jij met je vrienden gaat, zeg ik toch ook niks." Murat zucht en schudt zijn hoofd. "Nee is nee Dilara." Yassine lacht zachtjes en schud zijn hoofd.

"Ze is je kind niet lan. Ze is je vrouw." Dilara klapt in haar handen en kijkt Murat met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Goedzo Yassine! Tell 'em!" Yassine lacht en staat op. Hij wilt zijn bord pakken en opstaan maar ik hou hem tegen. "Laat maar staan. Ik ruim het al op." Glimlach ik en ruim de tafel verder op samen met Dilara die nu ook opgestaan is. "Wij gaan gewoon Murat. Klaar is klaar." Murat zucht en schudt zijn hoofd. "Ya Allah," Yassine lacht en staat op. "Sta op lan," Murat staat op en loopt richting de woonkamer maar voordat hij de keuken uitloopt, drukt hij nog snel een kus op Dilara's wang. "Murat" Zegt ze geirriteerd en veegt het weg. Hij lacht en loopt door naar de woonkamer.

Het is nu bijna 7 uur 's avonds en onze plannen zijn niet doorgegaan. We wouden namelijk niet meer, we hadden geen zin meer. Je hebt dat wel is toch, dat je gewoon lekker thuis wilt blijven in je chill kleren en gewoon thuis jezelf gaat vermaken. And that's what we did. Plus, Murat was blij met onze beslissing en besloot ook samen met Yassine om thuis te blijven.

"Wat gaan we eten?" Vraagt Murat, Dilara haalt haar schouders op en leunt haar hoofd op z'n schouder. "Ik heb geen zin om iets te maken. Kunnen we niet bestellen ofzo?" Vraagt ze en Murat slaat een arm om haar heen terwijl ze doorgaan met praten, Goals, goals, GOALS. Ik haal mijn ogen van hun af en begin met de touwtjes van mijn trui te spelen.

"Ook misselijk van hun geworden?" Hoor ik Yassine opeens fluisteren. Ik kijk opzij en zie hem naar me kijken. Ik lach zachtjes en haal mijn schouders op. "Niks wat we niet gewend zijn he," Yassine lacht en seint voor me om op te staan. Ik haal mijn wenkbrauw op, "Waarom?" Hij staat ook op en knikt met zijn hoofd naar Dilara en Murat die helemaal op de bank liggen te knuffelen en kusjes aan elkaar aan het geven zijn. "Kom, laten wij de eten halen. Dan zijn we buiten geweest én zijn we weg van hun." Ik lach en knik.

"Ey, wij gaan eten halen." Zegt Yassine terwijl ik onze jassen pak. Ik geef hem zijn jas en doe alvast mijn schoenen aan. "Wat gaan jullie halen?" Hoor ik Murat vragen. Ik pak een elastiekje van mijn pols en doe mijn haar in een staart. "Kapsalon ofzo." Zegt Yassine terwijl hij zijn jas aandoet en zijn schoenen. "App maar door wat jullie willen. Maar mag ik even de auto lenen?" Murat knikt en wijst naar de eettafel. "Sleutels liggen daar." Ik pak ze terwijl Yassine z'n haar goed doet in de spiegel. "Oké, let's go."

Samen met Yassine loop ik naar zijn favoriete dönerzaak. De auto hebben we een straat terug geparkeerd want je kan hier niet met de auto komen. Het is helemaal niet awkward zoals ik dacht dat het zou zijn. We lachen en praten veel net als vanochtend, we kunnen het heel goed met elkaar vinden.

"Weetje wat me opvalt?" Vraagt hij opeens, ik schud m'n hoofd. "We matchen echt vaak. Vorig jaar bij koopavond, en nu ook." Lacht hij. Ik kijk naar zijn outfit daarna naar die van mij. Allebei een zwarte Nike Tech broek, met daarop een zwarte trui. Hij heeft zijn zwarte Canada Goose jas aan, of course. Imagine me, rolling my eyes.

Die jongen is serieus merkverslaafd, alles is bij hem merk. Zelfs zijn onderbroeken, dat zei die zelf.

Ik heb een zwarte parka jas, gewoon merkloos, want eerlijk is eerlijk, ik ga geen €800 geven voor een winterjas. Hell no. Met €800 kan ik een hele klerenkast kopen, je kan zoveel met €800 en dat dan besteden aan een jas? No thanks.

En daaronder hebben we allebei onze zwarte Adidas Superstar aan. Ik wist niet eens dat die ze had.

"2 keer is echt vaak ja," Lach ik en stap de dönerzaak in. "Ja toch." Lacht hij en groet de mensen binnen. "Salam aleikum," Groet Yassine en zegt nog wat in het Turks. Hij vertelde vanochtend dat zijn tante Turks is, en ze het aan hem heeft geleerd toen hij klein was. I'm jealous. Dilara heeft mij ook een paar dingen geleerd, maar ik wil het vloeiend net als Yassine kunnen. Zucht.

"Aleikum salam oğlum. (Zoon) Wat mag het zijn?" Vraagt een oudere man. Yassine pakt zijn telefoon en zegt de bestellingen. "Komt eraan, ga maar zitten." Yassine knikt en we nemen plaats aan een tafel.

Na ongeveer een paar minuten komt er een nog een oudere man vanuit de keuken naar Yassine gelopen.

"Ooooh, wie hebben we hier?" Yassine lacht en staat op om hem te begroeten. Snel weet ik al dat het een Marokkaanse man is en dat ze over zijn gegaan naar het praten in het Frans.

Hmmm, I wonder why?

SORRY VOOR MIJN SLECHTE FRANS ALVAST!!!
"Qui est que Yassine? (Wie is dat?)" Hoor ik de man zeggen. Vanbinnen lach ik zo hard, want ik kan ook gewoon Frans en dat weet Yassine niet. Maar ik ben benieuwd wat Yassine gaat zeggen. "Amie de la femme Murat. (Vriendin van de vrouw van Murat)" Hmmm, ergens wou ik dat ie wat anders zei. Wat? Snel schud ik de gedachte weg en pak mijn telefoon om er een spelletje op te spelen.

"Elle est Marocaine? (Is ze Marokkaans?" "Oui." Hij knikt. "Elle est pas quelque chose pour vous? (Is zij niet iets voor jou?)" Vraagt de man. Vanbinnen glimlach ik als een gek, ik weet ook niet waarom. "Je ne le connais pas bon, mais je veux que ça.(Ik ken haar nog niet goed, maar ik wil het wel.)" Zonder dat ik het doorhad, zijn mijn wangen gaan gloeien. Ik lijk wel een tomaat. Vanbinnen glimlach ik nog breder en voel ik een aangename tinteling in me buik.

"Le mariage est la clé, Weldi. (Marriage is the key, son.)