Hopeloos Verliefd

26

Dounia

We zijn twee weken verder en ik ben blij. Eindelijk valt alles op zijn plaats met Yassine, ein de lijk. Hij is weer naar mijn vader gegaan en mijn vader is er akkoord mee gegaan. Ik heb alles verteld tegen mijn moeder en ze was heel blij voor me. Ze liet zelfs een paar tranen vallen. Ze heeft daarna met mijn vader gepraat en hetzelfde geld voor mijn vader. Hij liet ook een paar tranen.

Soufiane in tegendeel was een ander verhaal. Eerst was die boos op Yassine, daarna op mij en daarna was die blij voor ons. Mijn zus die wist al van alles af. Ik heb haar al sinds het begin alles verteld, dus zij wist min of meer al dat dit zou gaan gebeuren. Net als Soufiane, was mijn zwager ook eerst boos en daarna blij. Met boos bedoel ik; ze wouden Yassine bijna gaan slachten. Zo overprotective zijn ze, maar daarom hou ik van ze.

Ik kan niet wachten totdat we eindelijk getrouwd zijn. Volgende week komt Yassine mijn hand vragen en ik ben nu al super zenuwachtig. Wat als hij opeens niet meer kan komen? Of hij niet meer wilt? Nee Dounia, niet zo denken. Ik schud snel de nare gedachtes weg en focus me op mijn make up.

Het warmt ook mijn hart dat Yassine goed kan opschieten met mijn familie, gelukkig ook maar. Zijn familie accepteert mij hamdulillah ook, ik zou niet weten hoe ik me zou voelen als dat niet zo was.

Vandaag heb ik stage dus moet ik naar het ziekenhuis. Yassine moet trainen, wat betekent dat hij heel de ochtend en middag niet bereikbaar is.

Bericht van Yosra;
- Ik kom nu.

Snel doe ik alles proppen in me tas en loop snel naar beneden. Ik moest 10 uur in het ziekenhuis zijn en het is nu 09;36. Het is ongeveer 15 minuten met de scooter, dus dan ben ik er om 09;50. Moet lukken.

"Bye!" Ik zwaai naar Yosra en kijk hoe ze toetert en wegrijd. Ik loop snel naar binnen en doe in de lift mijn jas uit. Ik ben zo blij dat ik op de kinderafdeling zit, ik hou echt van kinderen en bijna elke dag komen er wel nieuwe kinderen.

"Hey Selin" Begroet ik mijn klasgenoot die ook in de personeelskantine zit. "Hey Doun, wat heb ik gehoord? Je gaat trouwen?" Ik knik met rode wangen. "Hmm, Yassineeeeee." Ik knik en zie dat Selin d'r ogen rolt wat me laat lachen. Haar broer is bevriend met Yassine.

"Sorry, maar het werd tijd man. Ik was het zat om hem de hele tijd in mijn huis te hebben." Vertelt ze en je kan zien dat ze zich echt aan Yassine ergerde. "Niet normaal hij, wallah. Je weet hoe erg hij is he, ik heb het je allemaal verteld." Ik begin te lachen. "Besef dat je met dat dier gaat samen wonen, besef even." Zegt ze en ik denk terug aan alle verhalen die ze over Yassine verteld heeft. Van toen hij haar fiets kapot maakte tot aan dat hij haar tv kapot maakt tot aan al haar eten opeten die ze had gekocht voor haar vriendinnen en haarzelf. Jup, zo erg kan hij dus zijn.

"En jij? Heb jij iemand op het oog?" Vraag ik en wiebel met mijn wenkbrauwen terwijl ik haar zachtjes por met mijn elleboog. Haar wangen worden rood en ze draait haar hoofd weg. "Vertel! Vertel! Vertel!" Zeg ik enthousiast en spring op en neer. Eindelijk, eindelijk EINDELIJK. Ze is zo lang ongelukkig geweest door vervelende gebeurtenissen in haar leven, maar ik ben zo blij voor haar dat ze eindelijk iemand heeft die haar gelukkig kan maken. Ik gun haar het ook echt, want zij was altijd degene die iedereen hielp met hun relatieproblemen terwijl ze zelf nog nooit in een relatie is geweest.

"Wie is het? Wat is zijn afkomst? Wat doet hij voor werk?" Vraag ik snel achter elkaar en blijf met een grote glimlach naar haar kijken. "Hij is Marokkaans," Begint ze en ik knik. "Hoe oud is hij?" Ze lacht zachtjes en haar wangen worden weer rood. "21." Ik knik. "Vindt je dat erg?" Ze schudt haar hoofd. "Nee nee, maar ik heb nog nooit echt een relatie gehad weetjewel, en dan opeens met iemand die 4 jaar ouder is dan mij. Nouja 3, omdat ik dit jaar 19 wordt maarja." Ik knik begrijpend. "Wat doet hij voor werk?" Vraag ik terwijl ik een flesje water vul. "Hij zit nog op school, maar hij wilt advocaat worden." Vertelt ze en ik knik indrukwekkend. "Hmm, ik kom er wel achter wie die jongen is." Zeg ik en knipoog naar haar. Ze lacht en samen lopen we richting onze leidinggevende.

"Selin mag naar het bloed prikken gaan, er zit nog een zuster bij zodat ze je nog een paar dingen kunt laten zien en vertellen. Sara mag naar kamer 104, Lisa heeft net overgegeven door de operatie die ze net heeft gehad en ze voelt zich nu niet zo lekker. Ze moet echt wat eten en drinken want anders is ze te slap. En Dounia, jij mag naar de diabetes afdeling, een andere zuster zal je daar verder helpen." Ik knik en loop richting de lift. Ik moet 1 verdieping naar beneden, maar ben te lui om de trap te nemen.

"Hey Angelique, ik moest van Emma op deze afdeling zijn. Iemand zou me hier verder helpen?" Zeg ik vragend en ze knikt.

"Ja klopt. Jij mag naar kamer 204. Een diabetes type 1 patient is flauwgevallen tijdens het trainen. Zijn vriend vertelde dat hij wel had gegeten maar geen insuline had gespoten. Tijdens de training gaf de patient aan dat hij duizelig was, maar niks wou eten want hij voelde zich niet lekker. Hij had ook geen dextro bij zich. Doordat het te lang duurde voor die weer suiker binnen had, gaf zijn lichaam het op en viel die flauw. Hij is nu wel wakker maar heel zwak. We hebben hem een klein beetje insuline gegeven, want hij moet eerst wat eten. Als die dat heeft gedaan, moet ie zijn suiker meten en daarna insuline spuiten. Hij blijft nog een nachtje, hooguit twee, in het ziekenhuis. Dus vanavond moet je hem wel zijn nachtprik geven." Vertelt ze over de patient zijn situatie. Ik knik. "Oké, zal ik doen." Ik loop richting kamer 204 en schrik wanneer ik de persoon zie.

"Yassine?"