Hopeloos Verliefd

05

Yassine

"Dus, Dounia he?" Begint Murat als we eenmaal in de lift zijn. "Wat is er met haar?" Vraag ik ongeinteresseerd. "Het was dus deze Dounia. Ik zeg jou eerlijk broer, jullie passen wel hayeck goed bij elkaar mattie. Billah." Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw op. "Vindt je?" Hij knikt. "Jullie zouden echt mooie kinderen krijgen Mash Allah. Mooie krulletjes, groen of blauwe ogen." Ik lach en haal mijn schouders op.

"Ik weet niet man. Ik zeg jou eerlijk, ik ben geinteresseerd in haar. Maar, ik ben denk ik gewoon nog niet zo ver om de volgende stap te nemen snapje? Ik bedoel, ik heb mijn debuut nog niet eens gemaakt, ik ben nog niet eens klaar met mijn studie, ik heb nog geen vast inkomen, krijg alleen geld als ik heb gescoord. Maar wat is dat man? €200 per doelpunt, per wedstrijd. Broer, wat moet ik als ik dat niet heb? Als ik ons niet kan onderhouden. Ik ben de man en ik vind dat ik die dingen moet onderhouden snapje?" Leg ik uit en Murat knikt.

"Maar broer, jij maakt je alleen zorgen om het geld.
Geld is niks als je liefde hebt man, Wollah. Je praat al een jaar over haar, één jaar. Yassine, toen ik Dilara voor het eerst zag, wist ik gelijk dat ik d'r wou. Ik had ook wel geluk dat onze ouders elkaar kende enzo, maar alsnog. En je weet hoe ik eerst was he? Started from the fucking bottom and now I'm here. Ik ben gelukkig met Dilara en dat is het enigste wat telt voor mij. Dilara en ik woonde eerst bij mijn ouders, besef. Kijk waar we nu zijn. In een fucking penthouse appartement broer. Die dingen gaan nog wel allemaal komen, maar grijp eerst wat je het allermeest wilt. Voor je het weet komt er één of andere neef die Achmed heet en met d'r gaat trouwen. Je hoeft niet gelijk te trouwen. Je kan gewoon eerst verloven en later, wanneer je alles op een rijtje hebt en zij ook, gaan trouwen." Ik lach en laat zijn woorden bezinken.

Misschien heeft ie gelijk.

"Hoi, 4 Mc'flurrys M&M, 4 hamburgers, 4 x 6 kipnuggets met BBQ saus. Meenemen alsjeblieft." Bestelt Murat en ik schud mijn hoofd. "Mash Allah Murat. Je hebt net nog gegeten lan." Hij haalt zijn schouders op en wrijft over zijn buik. "Sinds ik getrouwd ben broer, ben heftig aangekomen man." Ik lach en ga met mijn hand door mijn haar. "Ik zou maar niet lachen. Straks als jij getrouwd bent, gaan we zien hoeveel jij bent aangekomen." Ik haal mijn schouders op en kijk rond door de mac. Hmm, niemand bijzonders.

Als Murat ons eten heeft gekregen lopen we naar buiten. "Yassine! Murat!" Hoor ik opeens. We kijken om ons heen en zien een paar jongens van de club. We steken onze hand op en lopen naar hun toen. We begroeten de 4 jongens en praten een beetje met hun.

"Ohja kennen jullie een Dounia?" Vraagt Kadir opeens. Meteen schieten mijn ogen naar zijn kant. "Dounia? Er zijn zoveel Dounia's." Zegt Murat en kijkt mijn kant op. "Ja ze werkt in een ziekenhuis." Voegt Oussama toe. Mijn ogen schieten naar die van Murat. "Hoezo? Wat is er met haar?" Vraagt Murat aan Kadir in het Turks. Op zulke momenten ben ik blij dat mijn oom met een Turkse vrouw is getrouwd en ze mij vanaf kleins af aan Turks hebben geleerd.

"We hadden laatst wedstrijd toch, maar ik was geblesseerd geraakt. Dus ik ging ziekenhuis toch, en zij moest me verplegen." Vertelt Kadir en ik bal mijn vuisten. "Eh, wat wil je hiermee zeggen?" Vraag ik, geirriteerd. "Ze is kapot lekker, Wollah. Die achterkant he. Heeft één van jullie d'r nu-" Voordat die zijn zin kon afmaken vloog mijn vuist al naar zijn gezicht. Recht op zijn oog. Ik grijp hem bij zijn kraag en trek hem naar mij toe. "Als ik je nog één keer over haar hoor praten he, jij bent dood. Ik zweer het." Sis ik, maar voordat ik het weet, geeft ie me een knietje in mijn buik en vliegt zijn hand naar mijn neus. Ik laat hem los en voel bloed uit mijn neus komen. Voordat ik een woord kon zeggen, vielen we elkaar aan.

Dounia

"Hoe is dit gebeurt? Wat is er eigenlijk gebeurd?" Zeg ik en maak met een doekje Yassine zijn neus schoon. Yassine zegt niks en blijft naar beneden kijken. Ik zucht en beslis om niks meer te zeggen. Als die niet wilt praten, dan niet he?

Na een paar momenten, begint hij te praten. "Jongens bij de mac. Ze praatte gewoon vies." Zegt hij enkel. "Hoezo? Wat zeiden ze?" Vraag ik en pak zijn hand om die in te wikkelen. "Ze hadden het over jou." Ik frons mijn wenkbrauwen. "Over mij? Wat zeiden ze?" Nu ben ik wel benieuwd wat ze zeiden over mij en wie het waren. "Gewoon dingen. Laat." Zegt Yassine met een geirriteerde toon en wilt zijn hand wegtrekken, maar ik hou z'n hand stevig vast.

"Yassine, wat zeiden ze over mij?" Vraag ik nog een keer en wikkel zijn hand in. Hij zucht. "Een jongen van 17,18 jaar was gebleseerd. En jij moest hem verplegen. Ze zeiden gewoon dingen die jongens altijd zeggen. Ik werd boos en toen begon het gevecht." Vertelt hij en ik laat het even bezinken.

Dus Yassine werd zó boos dat hij een jongen moest aanvallen, omdat die jongen over mij praatte? Wat ik niet snap is waarom Yassine zo boos werd. Als het Murat was, is het een ander verhaal. Maar ik heb niks met Yassine.

"Klopt. Kadir toch? Turkse jongen, beetje bollig gezicht?" Yassine knikt. "Hij vroeg mijn nummer." Lach ik een beetje. "Ja?" Als ik het niet verkeerd heb, hoor ik in Yassine zijn stem jaloezie. Ik knik. "En gaf je hem je nummer?" Ik schud mijn hoofd.

"Ik doe daar niet aan." Zeg ik en ruim de first aid kit op. "Aan wat doe je niet?" Vraagt Yassine en gaat goed op de bank zitten. "Nummers geven, relaties. Noem maar op." Zeg ik en pak een paracetemol uit de keukenkast en een glas water.

Ik loop richting Yassine en geef het aan hem. "Voor de hoofdpijn." Beantwoord ik zijn ongevragen vraag. Hij knikt.

"Dus je wilt dat als een jongen een relatie met jou wilt, dat het serieus gaat worden? Als in trouwen?" Vraagt hij, ik knik.

"Inderdaad. Simple as that."