Hopeloos Verliefd

17

Shit. Shit. Shit.

Yassine is hier ook, hij is hier ook en gewoon een paar meter van me vandaan. "Yassine? Zoon van tante Hayat?" Vraagt Soufiane en Hakim knikt. "Waar is die dan? Hem heb ik lang niet gezien man." Lacht hij en Hakim roept Yassine.

S H I T !

Wat moet ik nu doen? Shit shit shit!

"Ja?" Oh my gosh, het lijkt netalsof ik zijn stem al zo lang niet heb gehoord. Langzaam begint mijn hart pijn te doen als ik hem zie omdraaien. Het lijkt alsof ik hem 1 jaar niet heb gezien en het is maar een maand. In die maand is hij zeker wel veranderd. Zijn haar is ietjes langer aan de bovenkant maar wel gewoon kort aan de zijkant. Zijn baard is voller en het lijkt of hij nét naar de barbershop is gegaan. Zijn ogen vinden de mijne en het lijkt wel alsof er iemand met een pistool in mijn hart heeft geschoten. Zijn ogen kijken zo verdrietig en hij lijkt zo gebroken, maar ik degene ben die het alleen ziet.

Yassine komt onze kant opgelopen en mijn ogen rollen over zijn lichaam. Hij heeft zijn zwarte Canada Goose aan, een wit overhemd en een zwarte skinny jeans. Gelukkig zijn ze niet te skinny. Ik kijk naar zijn schoenen en meteen kijk ik terug naar hem. Het zijn de schoenen die ik hem had aangeraden maar hij ze niet wou kopen omdat het anders te "gay" leek. Het zijn de zwarte Clarks en ze staan hem verdomd goed.

Elke stap die hij naar ons zet, lijkt het wel alsof ik zwaarder adem. Het lijkt of hij met elke stap die hij zet een stuk van mijn lucht afpakt. Mijn hart begint harder te bonken en ik volg elke stap die hij zet. Mijn hart begint steeds meer pijn te doen en ik voel tranen opkomen, maar ik draai me om en knipper ze snel weg.

"Yassine?" Yassine kijkt naar mijn broer en hij krijgt een grote glimlach op zijn hoofd. "Souf? Waauw, dit is veel te lang geleden a sahbi." Lacht Yassine en doet zijn ding met Soufiane. Ze beginnen te praten en ik kijk toe hoe Yassine tegen mijn broer praat. Het was bijna zijn schoonbroer.

"Wat doe je hier?" Vraagt Soufiane en ik rol mijn ogen. Dat heeft Hakim letterlijk net verteld, maar het is Hakim waar we over praten. Hij overdrijft altijd en gaat dan van alles verzinnen. "Niks, gewoon kleren kopen enzo. Jullie?" Soufiane geeft een klap op Hakim zijn achterhoofd. "Deze vieze rat zei dat je wedstrijd had. Maar gefeliciteerd broertje, bij Feyenoord he? Hoe is het daar? Heb je goeie contract?" Yassine lacht en knikt.

Hij legt zijn hand op zijn hart en buigt zijn hoofd. "Shokran Souf, maar is goeie deal ja. Ik heb contract voor 3 jaar. Maar Feyenoord is beetje ... gaar. Ik wil eigenlijk bij een Frans team. Maar ik heb kunnen regelen dat er een Franse scout komt kijken volgende maand. Dus In Shaa Allah gaan ze me scouten." Frankrijk? Wilt hij naar Frankrijk? .... Hoorde jullie dat? Dat was mijn hart die voor de zoveelste keer alweer is gebroken.

"In Shaa Allah broeder. Maar ik wil nog even verder kijken, jullie?" Normaal zou ik Soufiane gewoon mee hebben gesleurd, maar nu had ik daar totaal geen zin in. "Ik ben klaar met kijken dus ik ga naar beneden, maar Hakim kennende die is over 2 uur nog niet klaar." Soufiane lacht en knikt. "Ik ga ook nog even rondkijken, ga je ook naar beneden?" Vraagt Soufiane aan mij en ik knik.

"Hier," Hij geeft 4 50jes aan mij en knikt met zijn hoofd. "Kan je voor wat anders beneden kijken." Ik knik en stop het in mijn portemonee. Soufiane weet zelf ook dat ik dit niet eens zou uitgeven, geen 1 cent ervan. Ik loop snel richting beneden en voel Yassine snel achter me aan lopen.

We blijven stil en gaan ieder onze eigen gang. Hij gaat naar de kassa en ik ga naar de assecoires. We zijn zo dichtbij elkaar, maar toch zo ver van elkaar. Mijn hart begint weer pijn te doen en ik loop snel door. Ik kan niet langer meer in zijn aanwezigheid zijn.

Terwijl ik richting de assecoires loop, zie ik een leuk jurkje hangen. Hij is zwart, strak -maar niet te strak- aan de bovenkant en losjes aan de onderkant als een soort skaterskirt maar dan aan elkaar. Hij valt tot net boven mijn knie. Het heeft een leuk gouden riempje bij de middel en op de zakken aan de zijkant gouden ritsjes. Ik pak mijn maat en loop richting een spiegel toe. Ik houd het jurkje voor mij en kijk of het me ongeveer zou staan en tot hoelang de jurk precies komt.

"Hij zou je vast prachtig staan." Hoor ik opeens een jongensstem zeggen. Ik kijk op en zie een jongen rond de 19/20 staan. Hij heeft een baardje, maar niet zo mooi als die van Yassine, en lichte haren. Hij is een beetje getint, zijn tanden zijn wit die je kan zien doordat hij lacht. Eerlijk is eerlijk, he is cute en zijn lach is te mooi.

Ik voel mezelf blozen en lach zachtjes. "Uhm, dankjewel denk ik." Awkwaaaaard. "Geen probleem. Als ik jou was zou ik hem nemen." Ik geef hem een glimlach van oké dankjewel je kan nu wel gaan, in de hoop dat hij mijn hint oppikt. Maar helaas.
"Ik ben Mourad trouwens," Zegt hij en houd zijn hand uit.

"En ik ben-" Ik wil mijn zin afmaken maar wordt onderbroken, "bezet." door Yassine die zijn arm over mijn schouders heen slaat en een kus drukt op mijn wang.