Hopeloos Verliefd

07

"He he! Daar zijn ze hoor! Ik sterf van de honger," Yassine en ik lachen om Murat en ik leg het eten op tafel. "Oh, Doun, help is even met de bekers en drinken." Zegt Dilara en seint voor me om mee te komen.

"Dus? Hoe was het?" Vraagt ze gelijk als we in de keuken zijn. Ik rol met mijn ogen. "Gewoon? Niks bijzonders." Lach ik en pak de bekers. "Hmm, daarom ben je helemaal rood." Mijn hoofd schiet naar die andere kant. "Ben ik echt heel rood?" Vraag ik en kijk in de ramen van de kastjes. "Er is sowieso wat gebeurd! Vertel!" Ik schud mijn hoofd. "Er is niks gebeurd, er is wel iets gezegd. Maar, ik vertel het je zo." Dilara wiebelt met haar wenkbrauwen en knipoogt.

Als we eenmaal allemaal bijna onze eten op hebben, begint Murat met praten. "Dus Dounia," Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan. "Ja?" Dilara rolt met haar ogen en schudt haar hoofd. "19 he?" Ik rol met mijn ogen. "Is er al iemand je hand komen vragen?" Ik was net een slokje aan het nemen van mijn cola waar ik nu in stik.

"Sorry?" Zeg ik als ik weer normaal op adem ben. "Is er al iemand je hand komen vragen?" Ik kijk naar Dilara, daarna vanuit mijn ooghoek snel naar Yassine en zie dat hij me nu ook intens aankijkt. Ik kijk nog een keer naar Dilara die haar schouders ophaalt.

Ik zucht en knik. "Ja."

Een tijdje is het stil. Ik kijk naar Yassine en zie hem naar me kijken met geklemde kaken en gebalde vuisten. Meteen voel ik me schuldig,

FLASHBACK

"Ik weet dat je ons kon verstaan." Zegt Yassine opeens als we in de auto zitten. "Sorry?" Vragend kijk ik hem aan. "Die man en mij. Ik weet dat je Frans kunt." Meteen voel ik me schuldig. Het lijkt net alsof ik hun heb afgeluisterd en ik ben totaal niet zo'n persoon. "Uhm," Ik weet totaal niet wat ik moet zeggen.

Yassine lacht. "Je hoeft je niet schuldig te voelen Dounia, ik begon immers in het Frans te praten." Zegt hij. Mijn gedachtes gaan gelijk terug naar hun gesprek. "Ik ken haar nog niet goed, maar ik wil het wel." Niet wetend wat ik moet zeggen knik ik maar. "Ik meende het Dounia. Ik wil je echt beter leren kennen." Mijn ogen schieten naar die van hem. "Je hoorde wat hij zei; le mariage est la clé" Zeg ik en Yassine knikt terwijl hij mompelt; "Le mariage est la clé."

EINDE FLASHBACK

"Oh ja? Wie?" Vraagt Murat. "Een kleinzoon van een mevrouw die ik moest verplegen voor een tijdje." Zeg ik stilletjes. Dilara zucht en wrijft over mijn schouder. "Wanneer?" Vraagt Yassine nu tot mijn verbazing. "Paar maanden geleden." Fluister ik bijna. "Maghrebi?" Vraagt hij weer, ik knik. Ik voel me schuldig, maar ik weet ook niet waarom. Ik ben immers niemand een verklaring verschuldigd.

"En wat heb je gezegd?" Vraagt hij, ik schud mijn hoofd. "Ik heb nee gezegd." Zeg ik terwijl ik in zijn ogen kijk. "Waarom?" Vraagt hij door. Ik kijk naar Murat en Dilara maar zie hun niet meer zitten. "Je zei toch; als iemand je leuk vindt of wilt leren kennen, dat ie je hand moet komen vragen. Waarom zei je nee dan?" Gaat hij door maar dit keer verheft hij zijn stem. Ik sta op en Yassine staat ook op.

"Dat gaat jou niks aan!" Zeg ik geirriteerd en Yassine haalt z'n wenkbrauwen omhoog. "Nee?" Ik schud mijn hoofd. "Ik weet denk ik wel waarom je nee zei," Zegt hij opeens en loopt op me af. Ik stap naar achteren maar voel al snel dat ik tegen de bankleuning leun. Yassine komt nog dichterbij en zet zijn armen aan beide zijden van mij op de bankleuning.

"Weetje wat?" Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan. Ik ben niet bang voor hem. Hij intimideerd mij niet. "Vertel." Ik sla mijn armen over elkaar en zie dat Yassine recht in mijn ogen kijkt. "Omdat ik," Begint hij en komt nog dichterbij met zijn lichaam. "De reden ben dat je nee zei."

Mijn wangen worden meteen rood. "Fout." Zeg ik terwijl ik hem een stukje naar achter duw. "Hij was mijn type niet." Zeg ik simpel en haal mijn schouders op. "Jouw type niet? Bullshit. Ik weet denk ik al wie jou hand is komen vragen, en die jongen is ieder meisje haar type." Zegt Yassine en stapt van me weg. "Oh ja? Wie dan?" Vraag ik.

"Karim El Yousfi." Meteen ben ik stil. Yassine lacht zachtjes. "Ja dus. Ik dacht al dat hij het was. Hij had het de hele tijd over jou blijkbaar. Over een Maghrebia die in een ziekenhuis werkt en zijn oma verzorgt. Ik dacht gelijk aan jou, maar dacht nee. Je bent iets te jong voor hem. Maar had dus eigenlijk toch gelijk." Legt hij uit en ik zucht.

"Wat gaat jou dit eigenlijk aan Yassine? Ik zit ookal de hele tijd met een schuldgevoel maar weet niet eens waarom? Net alsof ik jou een verklaring schuldig ben, wat ik totaal niet ben." Zeg ik en begin de tafel alvast af te ruimen, sinds iedereen toch klaar is. En wat nog niet op is, doe ik gewoon in de oven zodat het niet gelijk koud wordt. En Yassine begint tot mijn verbazing mee te helpen maar ik hou hem tegen. "Laat maar. Ik doe het," Zeg ik op een zachte toon. "Nee, ik help wel." Zegt hij en neemt de bekers van me over.

"Kijk Dounia, ik zeg jou eerlijk, ik wil jou beter leren kennen. Klaar. Ik ben iemand die gewoon straight to the point is. Ik doe niet aan dat kinderachtig gedoe. Ik weet wat je gaat zeggen, maar ik weet ook bijna 100% zeker dat, als ik jou hand van de week kom vragen, dat jij nee gaat zeggen. Daarom zeg ik steeds, ik wil jou beter leren kennen. Snapje ook waar ik vandaan kom?" Zegt Yassine als we eenmaal klaar zijn met opruimen en we wat cola staan te drinken op het balkon, terwijl Murat en Dilara binnen zitten.

"Ik snap je wel, maar het ding is, dat ik niet aan relaties doe. Dat is haram, en mijn ouders maken me af, als ze er opeens achter komen dat ik een vriend heb." Leg ik uit en Yassine knikt.

"Kijk, wat we nu doen; gewoon praten en elkaar leren kennen als vrienden kan gewoon, vind ik. Let's be real, dit is het westen en de 21ste eeuw. We leven niet meer in het vroeger." Ik knik. Gelijk heeft ie.

"Kijk Dounia, ik zeg dit 1 keer en dit is ook de laatste keer dat ik het zeg; Je zit al een jaar in mijn hoofd. Ik heb veel over jou gedacht en veel over jou verteld aan vrienden, aan mijn moeder, zelfs aan mijn vader. Toen ik vertelde dat er een meisje in mijn hoofd zit, vroeg mijn vader gelijk wie je was. Ik zei, "Dounia Al Majid" Hij zei; "Maghrebia? Je hebt een goeie keuze gemaakt Weldi. Maar wat doen wij mannen als we een vrouw leuk vinden?" Ik lachte toen hij dat zei; "Haar hand vragen." Zei ik, hij knikte. "Inderdaad Weldi. Maar ik zie dat jou wat tegenhoud. Zijn het haar broers? Haar vader?" Vroeg hij, maar dat was het probleem niet Dounia. Al hield de hele wereld mij tegen, ik zou er alles aandoen om jou te krijgen. "Mijn leven houdt me tegen," Zei ik. Mijn vader keek me vragend aan, hij dacht dat ik niet blij was met mijn leven. "Hoezo? Wat is er mis met jou leven Weldi?" Vroeg hij bezorgd. Ik haalde simpel me schouders omhoog. "Ik heb nog niks op orde. Mijn studie is nog niet klaar, ik heb mijn debuut nog niet gemaakt, ik heb geen vast inkomen." Legde ik uit. "Hoe moet ik ons onderhouden zonder geld? Ik wil eerst alles op een rijtje hebben. Mijn studie afmaken, mijn debuut maken, geld verdienen." Mijn vader glimlachte en knikte. "Maar niet alles draait om geld Yassine." Zei die. Gelijk heeft die maar toch, geld speelt een belangrijke rol in ons leven. Dit was een paar maanden terug. Ik vind je echt leuk Dounia. Ik wil ook je hand komen vragen, maar snapje wat me tegen houdt?" Vertelt Yassine en ik knik.

"Ik snap het." Zeg ik en glimlach terwijl ik me tranen probeer binnen te houden.