Hopeloos Verliefd

27

Meteen loop ik naar hem toe en pak zijn hand vast. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik heb niet eens opgelet op de mensen die om hem heen zitten. Ik bestudeer zijn gezicht, hij ziet er zo zwak uit. Ik draai me om en zie alleen een vrouw zitten.

"Salam," Groet ik haar, want de vrouw heeft een hoofddoek om. Oh god, is dat zijn moeder? "Salam benti, alles goed?" Vraagt ze en ik knik. Als dit zijn moeder is, moet ik zeggen dat ze prachtig is. Ze ziet er nog zo jong uit, Mashallah.

"Hamdullah, en met u?" Vraag ik. "Hamdullah hamdullah benti. Yassine ziet er zo zwak uit, wanneer zal hij zich beter voelen?" Vraagt ze en wrijft over Yassine zijn been. "Hij moet eerst wat eten, om suiker binnen te krijgen. Daarna moet ie zijn suiker meten en insuline spuiten. En in de avond moet ik zijn prik geven. De andere zuster zei dat hij hier hooguit 2 nachtjes moet blijven." Leg ik haar uit en ze knikt.

Als een andere zuster het eten van Yassine heeft gebracht, proberen zijn moeder en ik hem rechtop te krijgen. "Rustig Yassine," Mompelt zijn moeder en hij zucht. Zijn moeder gaat naast hem op bed zitten terwijl ik zijn eten voorbereid. Mensen hier weten niet hoe ze eten moeten serveren blijkbaar.

"Is dat haar?" Hoor ik zijn moeder in het Arabisch zachtjes vragen. Ik zie Yassine vanuit mijn ogen knikken. "Ze is mooi he?" Zegt ie hardop in het Arabisch wat me naar hem laat kijken. Mijn wangen worden rood en zijn moeder glimlacht. "Dat is ze zeker." Ik schenk haar een glimlach en breng Yassine zijn eten.

"Wilt U ook eten? Er is nog als u wilt." Vraag ik, maar ze schud nee. "Shokran benti, maar ik ga zo naar huis. Yassine zijn vader komt zo thuis van werk en mijn andere zoon weet niet hoe die moet koken. Maar we komen vanavond weer langs. Bezoekersuur is zo al weer voorbij." Vertelt ze en we lachen. "Dus Dounia hmm?" Begint zijn moeder met een glimlach. "Jij bent de dame die mijn zoon graag wilt huwen he?" Ik voel mijn wangen rood worden en kijk naar Yassine die een glimlach op zijn gezicht heeft. "Vertel wat over jezelf benti." Glimlacht ze en ik begin met vertellen.

"- maar hij heeft nooit verteld dat ie Diabetes had." Eindig ik mijn verhaal terwijl ik naar Yassine kijk. Hij kijkt weg en ik ga verder met zijn suiker meten. Ik pak zijn vinger en prik erin met het naaldje. "Yassine houd er niet van omdat te vertellen. Al sinds kleinsaf aan niet. Zo is hij gewoon." Zegt ze met een zucht. "Maar ik heb een reden daarvoor." Mompelt Yassine en ik en zijn moeder kijken elkaar aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Ja?" Vraagt zijn moeder en hij knikt.

Ik kijk op het apparaatje en zie dat die 15.02 aangeeft. "Je zit hoog, we moeten insuline spuiten." Zeg ik en hij knikt. "Ik ga nu naar huis want het bezoekersuur is voorbij. Ik kom vanavond weer terug oké? Red je het alleen?" Ik lach en knik. "Ja hoor." Ze lacht ook en pakt haar spullen. Ze drukt een kus op Yassine zijn hoofd en omhelst mij ook. "Beslema." Ze zwaait en loopt de kamer uit.

Ik pak zijn prik spullen uit zijn tas, en doe alle dingen om te kunnen spuiten. "Ga je niet met me praten?" Vraagt Yassine en tilt zijn shirt op zodat ik in zijn buik kan prikken. Ik zeg niks en druk de naald in zijn buik. Na een paar seconden trek ik terug en maak zijn buik schoon. "Wat wil je dat ik zeg?" Vraag ik na het opruimen van de spullen. Hij laat een zucht en pakt mijn hand vast. Hij trekt zachtjes aan mijn arm en ik ga naast hem op het bed zitten.

"Waarom heb je het nooit verteld Yassine? Vertrouw je me niet of? Het doet me pijn om jou hier te zien, maar het doet nog meer pijn dat je zoiets groots niet eens aan mij kon vertellen. Wanneer moest ik erachter komen? 10 jaar na onze huwelijk?" Vraag ik en hij laat nog een zucht. "Ik wou het niet vertellen, want... ik wou gewoon niet zwak overkomen. Je bent een verpleegster en die hebben gewoon zo'n iets dat je gelijk iemand moet helpen en verzorgen." Ik pak zijn hand en druk er een kus op. "Omdat ik om je geef Yassine." Hij glimlacht en legt zijn hand op mijn wang. Hij brengt mijn hoofd naar de zijne en drukt een kus op nijn wang.

"Ik moet nog wat vertellen." Ik knik en eerlijk is eerlijk, ik ben bang voor wat ie gaat zeggen. "Voor jou, was er een ander meisje. Nadia heette ze. Ik had een relatie met haar en ik zag echt een toekomst met haar, al was onze relatie nog niet zo lang aan de gang. Ik heb haar verteld over mijn suikerziekte en ze zei letterlijk; "Sorry, maar ik kan niet met een man zijn die zoveel met zich mee moet dragen. Ik ga je niet steeds verzorgen dit en dat." Daardoor ben ik tegen niemand gaan zeggen. Het lijkt wel alsof ik dan een last ben weetje wel? Daarom heb ik het ook niet aan jou verteld, ik dacht dat je me dan ook niet meer wou, omdat je me dan moest verzorgen als er wat gebeurde of gewoon in het algemeen." Ik leg een hand op zijn wang en wrijf over zijn baard. "Je weet dat ik jou dat nooit zou aan doen en dat ik jou zou verzorgen en helpen." Glimlach ik en druk een kus op zijn hand.

"Weet ik. Dat is ook één van de redenen waarom ik van je hou."