Hopeloos Verliefd

20

"Eshedu an la illahi illa Allah wa eshedu enna Muhammeden Abduhu wa Rasulu." Fluister ik zachtjes en voel mijn ogen dichtgaan.

"Dounia! Dounia!" Hoor ik Soufiane roepen. Ik wil mijn ogen opendoen, maar het lukt niet. Ik zie Soufiane naast me op zijn knieen en Hakim staat bij mijn voeten aan de telefoon. "Mijn nichtje is neergestoken! U moet zo snel mogelijk een ambulance sturen naar ******* 38! Snel alstublieft! Er komt zoveel bloed uit haar!" Hoor ik hem roepen, hij is aan het huilen.

"Dounia! Dounia!" Hoor ik mijn moeder opeens zeggen. Ik open mijn ogen en zie dat ik in mijn eigen kamer ben. "Ja yemma?" Ik kijk rond me en ben nog steeds verward. Na een paar seconden kom ik erachter dat het gewoon een droom was gelukkig. Alles was gewoon een droom.

"Opstaan, het is 9 uur, moet je zo niet naar school?" Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het met 09:10 is geworden. Ik laat een zucht en ga terug liggen. "Yallah opstaan, je moet maar met de bus want Soufiane kan je niet brengen. Hij is al weg." Ik laat een geirriteerde kreun en kijk hoe me moeder me kamer uitgaat terwijl ze dingen in het Arabisch tegen haarzelf mompelt.

Ik pak mijn telefoon en facetime Yosra. Zij moet ook sowieso pas 11 uur beginnen. Na een paar seconde neemt ze eindelijk op. "Wat? Je hebt me wakker gebeld man." Ik lach zachtjes en ga goed in mijn bed liggen. "Je raad nooit wat ik heb gedroomd." Ze haalt haar wenkbrauw op. "Vertel." Ik begin zachtjes te lachen.

"Het ging over Yassine. Wollah het was zo raar en het leek zo echt." Begin ik en vertel wat er allemaal in mijn droom is gebeurd. "Wollah ik ben bang nu Yosra. Het leek zo echt he, je wilt niet weten. Ik was maar aan het huilen en huilen. En ik ging gewoon bijna dood? Dit vind ik eng. Wat als het een teken is van Allah SWT?" Vraag ik zachtjes. Yosra schudt haar hoofd. "Niet zo denken Dounia. Je zei altijd tegen mij dat je niet bang was voor de dood en nu wel? Dromen zijn maar dromen Dounia." Ik zucht. "Maar ik zei de Shahada besef even. Ik ben bang Yosra, Billahi ik ben bang. Moet ik het aan mijn moeder vertellen?" Vraag ik.

"Ja. Je moeder wist toch al een beetje van jou en Yassine?" Ik knik. "Vertel het gewoon aan haar. Misschien weet zij iets." Ik knik weer en laat voor de zoveelste keer een zucht.

"Maar dat was niet wat ik wou zeggen. Jij moet toch ook om 11 uur beginnen?" Yosra schud haar hoofd. "Wat? Waarom niet?" Zeg ik geirriteerd. "Er valt een les bij mij uit dus moet ik half 1 pas beginnen." Zegt ze en ik kan nu wel janken. "Soufiane kan me niet brengen en jij ook niet dus dan moet ik met de bus. Maar ik haat de bus." Yosra begint te lachen en meteen druk ik op het rode knopje. Noem me kinderachtig maar ik ben echt niet in de mood.

Om half 11 ben ik uiteindelijk de deur uitgegaan. Als ik de bus van 10:46 wil nemen moet ik opschieten. Volgende stop is namelijk nog 10 tot 15 minuten lopen. En alleen vanaf dat punt gaat de bus naar mijn school.

Onderweg begin ik opeens aan Yassine te denken. Ik zie allemaal stelletjes lopen en ik kan niet helpen om te denken dat ik en Yassine dat konden zijn. "Stomme Yassine. Egoïst dat je bent. Ugh." Mompel ik en schop tegen een steentje aan.

"Moest je dat nou echt zeggen over mij?" Hoor ik hem zachtjes lachen.