Hopeloos Verliefd

19

Dit had ik nooit verwacht vandaag. Hier loop ik dan, samen met Yassine in Amsterdam, hand in hand. Het is ongelofelijk hoe ik hem niet kan weigeren. Ik wou de hele tijd boos doen, maar het lukte gewoon niet.

Ik wist nooit hoe het nou was om helemaal verliefd te zijn. Mijn vriendinnen waren altijd helemaal verliefd en als die vrienje wat deed, gingen hun telkens terug naar hem, maar ik snapte dat nooit. Let's be honest. Maar nu weet ik wat ze bedoelen.

Ze zeiden altijd, 'wacht maar totdat je zelf verliefd wordt. Je gaat rare dingen doen voor liefde.' Ik geloofde dat nooit, ik dacht dat ik mezelf wel samen kom houden en sterk kon zijn. Dat kan ik ook wel, maar dit is gewoon... Ik weet zelf ook niet waar ik mee bezig ben.

Mijn gedachten worden onderbroken door Yassine die een paar keer in m'n hand knijpt. "Huh? Wat is er?" Vraag ik en hij lacht. "Ik was tegen je aan het praten maar je reageerde maar niet." Ik lach zachtjes en ga met mijn hoofd tegen zijn arm aanleunen. "Wat vertelde je dan?" Yassine en ik stappen een stap naar voren in de rij. "Dat ik blij ben dat je nu samen met me bent." Zegt hij in het Arabisch. Ik voel mijn wangen rood worden en knijp harder in zijn hand. "Stop..." Lach ik zachtjes. "Je veux dire qu'il. (Ik meen het)" Zegt ie en drukt een kus op mijn hoofd.

Nadat we hebben afgerekend bij een sportwinkel zijn we gaan lopen richting de MAC. "Moet je per se naar die winkel?" Ik rol mijn ogen voor de duizendste keer. "Ja Yassine! Hou op met zeuren en kom mee." Hij laat een diepe zucht en slaat een arm om mijn schouders heen terwijl we naar de MAC store lopen.

"Je bent zo mooi Dounia," Hoor ik hem opeens zeggen in mijn oor. Ik voel mezelf blozen en geef hem een zachte klap op zijn buik. "Hou op." Hij lacht zachtjes in mijn oor en drukt een kus op mijn wang, dicht bij mijn mondhoek.

Opeens verstrakt Yassine zijn greep op mij. Hij pakt met 1 arm mijn rechterarm strak vast en de andere arm wikkelt hij strak om mijn middel. "Yassine, je doet me pijn!" Roep ik in het Frans maar hij luistert niet. Ik voel zijn nagels prikken in mijn vel en ik wil het uitschreeuwen maar Yassine begint te praten in mijn oor.
"Schreeuw één keer, dan gaan we zien wat er gaat gebeuren." Wat is er gebeurd met hem? Waarom doet hij zo? Een naar gevoel bekruipt mij en het liefst wou ik dat ik nooit meeging met Soufiane naar Amsterdam.

Yassine trekt me een steegje in, waar letterlijk ook niemand is, net mijn geluk ook. Notice the sarcasm. Hij drukt met zijn linkerarm tegen mijn middel tegen de muur en met zijn rechterarm net onder mijn keel. Tranen stromen over mijn wangen, ik ben zo ontiegelijk bang dat ik hem niet eens durf aan te kijken.

"Kijk mij aan!" Roept hij opeens, maar mijn ogen blijven dicht. Ik wil ze niet open doen, ik ben te bang om Yassine nu te zien. Yassine drukt harder met zijn rechterarm waardoor ik al beetje moeite krijg met ademhalen. "Kijk mij aan Dounia." Zegt hij op een kalmere manier deze keer. Langzaam open ik mijn ogen en ik kan niet geloven dat ik verliefd ben geworden op hem. Mijn ogen kijken nu recht in de ogen van een slecht persoon. Ik heb zijn ogen nog nooit zo donker gezien, ze lijken zwart. Dat is heel wat anders dan zijn licht bruine ogen die bijna groen lijken.

"Yassine..." Mijn stem trilt en op dit moment hoopte ik dat ik niks zei, want het volgende wat ik weet is dat hij een mes tevoorschijn haalt. "Y-Yass... W-wat doe je?" Probeer ik nog een keer.

"Weetje Dounia, toen jij mij vertelde dat je nee ging zeggen, werd ik gek. Ik wou het liefst doordraaien daar, maar ik hield me in, voor jou. Maar nu, ben ik er klaar mee. Ik heb bijna 2 jaar gewacht om jou te hebben, en dan heb ik jou bijna, maar je wilt geen ja zeggen. Weetje hoe ik me dan voel?" Ik zeg niks en blijf alleen kijken naar zijn donkere ogen. "Weetje dat?!" Roept hij opeens en zijn ogen beginnen waterig te worden. Nog meer tranen beginnen over mijn wangen te stromen. "Niet huilen! Jij hebt geen recht om te huilen!" Roept hij, maar ik kan mijn tranen niet bedwingen. Ik ben zo bang.

"Ik wil dat je ja gaat zeggen tegen je vader Dounia. Wij gaan trouwen. Of je het wilt of niet. Jij wordt mijn vrouw." Zegt hij met een afschuwelijke ondertoon. Ik schud heftig mijn hoofd. "Nooit. Ik walg van je." Zeg ik met argwaan en spuug in zijn gezicht.

Hij veegt mijn spuug weg met zijn mouw en drukt harder zijn rechterarm tegen mijn keel. Ik begin te happen naar adem en me te verzetten, maar het lijkt netalsof ik zo slap ben. Net alsof ik geen kracht heb. Toch lukt het me om zijn rechterarm van mijn keel te halen doordat ik tegen zijn scheen heb geschopt.

"Shit!" Roept hij, en net wanneer ik dacht dat ik me helemaal los kon maken van zijn grip, pakt hij zijn mes en steekt de mes in mijn buik. Hij laat me los en ik val op de grond op mijn zij. Tranen beginnen weer over mijn wangen te stromen en ik wil zo hard schreeuwen maar er komt niks uit mijn mond. Geen geschreeuw, geen gefluister, geen kreunen, niks.

Ik probeer om me heen te kijken of ik Yassine zie, maar ik zie niemand. Mijn handen glijden naar de mes in mijn buik en ik trek hem uit mijn buik met de kracht die ik nog heb. Ik druk mijn hand op mijn buik en probeer op mijn rug te liggen. Ik voel met me andere hand naar mijn telefoon in mijn zak en pak hem eruit. Ik ga naar Soufiane zijn naam en druk op bel.

Met elke seconde dat er voorbij gaat, voel ik me zwakker worden. "Alo.... Dounia?..... Alo?...." Hoor ik Soufiane zijn stem zeggen. "Souf... Kom naar.... steegje bij MAC. Y-Yassine heeft me g-gestoken in me b-buik." Zeg ik met moeite. Nadat ik dat heb gezegd voel ik mijn ogen bijna dichtvallen.
Is dit het eind? Ga ik nu dood?

Zoals elke moslim hoort te doen voor zijn dood, begin ik de Shahada te zeggen.

"Eshedu an la illahi illa Allah wa eshedu enna Muhammeden Abduhu wa Rasulu." Fluister ik zachtjes en voel mijn ogen dichtgaan.