Διάλεξε....ταίρι

3 - "Αμαλία και Άρης γνωριμία"

   Λοιπόν... γεια σε  όλους! Εγώ είμαι η Αμαλία, η ευαισθητούλα της παρέας...έτσι μου έχουν πει δηλαδή. Βέβαια όσο γλυκιά και ευαίσθητη είμαι άλλο τόσο οξύθυμη μπορώ να γίνω.

   Σας άνθρωπος είμαι κοινωνική, λατρεύω τα ζώα και ειδικά τις γάτες, μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, τόσες ιστορίες, τόσες διηγήσεις... Ένας από τους λόγους που επέλεξα και την σχολή μου, Ιστορικό Αρχαιολογικό στην Αθήνα. Όνειρο μου βέβαια είναι να γράψω στο μέλλον το δικό μου βιβλίο. Όνειρο μου και μυστικό μου δηλαδή, γιατί δεν το έχω πει σε κανένα.

   Μην τα πολυλογώ, πίσω στο θέμα μας. Η γνωριμία μου με τον πολυζήτητο Άρη. Όλα ξεκίνησαν την πρώτη μου μέρα στην σχολή...

   Με το κινητό στο χέρι, και ανοιχτές τις σημειώσεις μου, κυκλοφορούσα μόνη στους διαδρόμους και προσπαθούσα να βρω τις αίθουσες. Οκ δεν το λες και μικρό Πανεπιστήμιο αυτό. Με προσπερνούσε εκατοντάδες κόσμος, θα πάθω κρίση! Μα που στο καλό είναι αυτή η αίθουσα 10. 

   Προσηλωμένη στο κινητό μου, έκανα ζουμ για να δω τον χάρτη της σχολής, κάπου εδώ πρέπει να είναι. Έτσι όπως προχωρούσα για κακή μου τύχη δεν κοιτούσα μπροστά μου με αποτέλεσμα να νιώθω ένα δυνατό σκούντημά που με έκανε να πέσω κάτω. Έπεσε μαζί μου, η τσάντα μου, ότι χαρτί είχα μέσα σε αυτήν ΚΑΙ το κινητό μου.

"πρόσεχε μπροστά σου, στραβάδι!" είπε μία αρκετά θυμωμένη φωνούλα.

   Σήκωσα το κεφάλι μου και τον αντίκρισα. Ήταν ένας κούκλος ξανθός δίμετρος μπροστά μου με γυμνασμένο κορμί (το οποίο ένιωσα για τα καλά).

   Ίσιωσα τα γυαλιά μου καλύτερα, μιας και από την πτώση τα έβλεπα όλα λίγο να γέρνουν. Συγγνώμη, στραβάδι με είπε?

   Εκείνος μόλις είδε ότι φοράω γυαλιά κατευθείαν πήρε την έκφραση βλακεία είπα, γονατιστή άρχισα να μαζεύω τα χαρτιά μου που είχαν σκορπιστεί στον διάδρομο.

"συγγνώμη για το στραβάδι" είπε αλλά δεν σήκωσα το βλέμμα μου να τον κοιτάξω "κάτσε να σε βοηθήσω" συνέχισε και άρχισε να μαζεύει και αυτός τις φωτοτυπίες μου.

   Νομίζω τα μάζεψα όλα, σηκώθηκα και τον κοίταξα με ένα απαθές βλέμμα. Έτεινα το χέρι μου για να αρπάξω τις φωτοτυπίες από το χέρι του αλλά αυτός τις τράβηξε μακριά μου.

"μπορώ να τις έχω πίσω?" του είπα ευγενικά, κρατώντας την υπομονή μου με νύχια και με δόντια. Αυτό μου έλειπε τώρα. πρώτη μέρα να με ενοχλούν.