Διάλεξε....ταίρι

48 - "Γιατί ανοίγει αυτός? (Βάσω και Μάρκος)"

  Το πρωί ξυπνάω από τον απαίσιο ήχο κλήσης μου που πραγματικά αυτήν την στιγμή μισώ όσο τίποτα άλλο!

"που είσαι?" ακούω την Μαρία να λέει μέσα από την γραμμή.

"καλημέρα και σε εσένα"

"ρε ηλίθια σπίτι είσαι?? Δεν είπες οτι θα έρθεις σχολή?"

"α...ναι...το είπα"

"ναι περίμενα να το κάνεις κιόλας...με άφησες μόνη σα το λεμόνι και τώρα όλοι με κοιτάνε απειλητικά"

"Μαρία...τους έχεις ξαναδεί, πάνε με καμία που κάνουμε παρέα να μιλήσεις"

"ε βέβαια έξω από το χορό καλά είναι....δεν έχουν έρθει ούτε αυτές ορίστε μας...όλες αυτές οι χαζογκομενίτσες με κοιτάνε λες και είμαι ηλίθια. Ντάξει ρε παιδιά το ξέρω δεν σας πολυτιμάω με την παρουσία μου αλλά έρχομαι που και που"

"πωω ρε Μαρία για καλό με πήρες?"

"όχι για κακό...δεν κάθομαι φεύγω, πάνε ντύσου να πάμε για καφέ θα πω και τις άλλες" μου δήλωσε και το έκλεισε.

  Με τα χίλια ζόρια σηκώθηκα. Ο Μάρκος γύρισε στο κρεβάτι για να με κοιτάει όσο ψάχνω τι ρούχα θα βάλω.

"να τις κόψεις τις κακές παρέες" τον άκουσα να μουρμουράει.

"τι?" έκανα και καλά πως δεν άκουσα.

"λέω τι ωράια μέρα σήμερα" μου απάντησε και σηκώθηκε. Μου έδωσε ένα πεταχτό φιλάκι και άρχισε να στρώνει το κρεβάτι.

"Μάρκο κόψε τις γλύκες δεν καθαρίζω τίποτα"

"καλημέρα και σε σένα"

"και μην με αντιγράφεις" του είπα όσο πιο δραματικά μπορούσα.

   Με τα πολλά με τα λίγα ετοιμάστηκα και κατευθύνθηκα προς την εξώπορτα. Πριν φύγω τον κοίταξα που καθάριζε.

"Αγάπη μου! Νοικοκύρη μου εσυ! Μην ξεχάσεις να κάνεις και κάτι να φάμε ε?" του είπα κλείνοντας του το μάτι πριν κλείσω την πόρτα. Το βλέμμα του ήταν όλα τα λεφτά.

                                                                                 ~

   Κατά το μεσημεράκι γύρισα και με το που μπήκα πήγα προς το δωμάτιο αλλά μια φωνή με σταμάτησε. Και με κοψοχόλιασε!

"ΜΗΝ. ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ. να περπατήσεις"

"τι?"

"τώρα σφουγγάρισα"

"δεν το πιστεύω-"

"ούτε εγώ...μέχρι και δουλειές με βάζεις να κάνω"