ΜΑΡΙΑ POV
Γιάννης - "να μιλήσουμε?"
Μαρία - "ξες...μπλα μπλα μπλα"
Γιάννης - "αν ήρθες για να με ειρωνευτείς πάλι τότε μπορείς να φύγεις" είπε και ξαναγύρισε στο κινητό του.
Κοίταξα την οθόνη και είδα οτι έψαχνε κάτι για δρομολόγια...μάλιστα θα φύγει...
Μαρία - "και τώρα τι? Φεύγεις?"
Γιάννης - "όχι λέω να κάτσω με όλους εδώ πέρα που με έχουν σε εκτίμηση αυτή την στιγμή"
Μαρία - "τώρα ποιος ειρωνεύεται ποιον?"
Γιάννης - "τι θες Μαρία? Έχω δουλειά"
Μαρία - "δεν σε πιστεύω, εγώ ήρθ- ξες κάτι? Ξέχνα το, τίποτα δεν θέλω"
Έκανα μεταβολή και κατευθύνθηκα προς την πόρτα αλλά κάτι με σταμάτησε...γύρισα να τον κοιτάξω και τον είδα που καθόταν στο κρεβάτι να κοιτάει το κινητό του..τον πλησίασα ενοχλημένη και το άρπαξα από τα χέρια του.
Εκείνος σηκώθηκε νευριασμένος και με κοιτούσε λες και δεν ξέρω και γω τι έκανα...
Γιάννης - "τι κάνεις? Δώσ'το μου!" απάιτησε και πήγε να το πάρει αλλά το τράβηξα μακριά.
Μαρία - "όχι, πρώτα να μιλήσουμε και μετά σου φτιάχνω εγώ τις βαλίτσες"
Γιάννης - "τι θες Μαρία να πούμε?"
Μαρία - "τα κάλαντα"
Γιάννης - "δεν έχω ψιλά"
Μαρία - "μπορείς μια φορά να μιλήσεις σοβαρά?"
Γιάννης - "όχι μπορείς εσύ?"
Μαρία - "όχι"
Για λίγο υπήρχε σιωπή και μετά απλά αρχίσαμε να....γελάμε. Ναι ακριβώς, γελούσαμε μέσα από την καρδιά μας χώρις να ξέρουμε το γιατί.
Ο Γιάννης ξαφνικά σταμάτησε να γελάει και με κοίταξε θλιμμένος. Κάθισα στο κρεβάτι και από την αμηχανία μου άρχισα να πλέκω τα δάχτυλα μου. Τον ένιωσα που κάθισε δίπλα μου και με κοιτούσε...
Γιάννης - "γιατί ήρθες?"
Μαρία - "η αλήθεια είναι οτι με ανάγκασαν...κάπως"
Γιάννης - "ε?"
Μαρία - "τίποτα..." απάντησα και εκείνος έγνεψε αλλά δεν είπε κάτι "γιατί φεύγεις?"
Γιάννης - "δεν ξέρω γιατί απλά...νομίζω οτι τα παιδιά τα έχουν πάρει λίγο μαζί μου" είπε ειρωνικά και εγώ γέλασα.
أنت تقرأ
Διάλεξε....ταίρι
أدب المراهقينΜία παρέα έξι κοριτσιών με έξι διαφορετικές ιστορίες αγάπης...διάλεξε εσύ την αγαπημένη σου...αμα μπορείς ;)
