Διάλεξε....ταίρι

22 - "Για ρίχτο άλλη μία.. (Αναστασία και Μάνος)"

   Έκανα μία εργασία για την σχολή αλλά το μυαλό μου δεν ήταν εκεί. Είχαν περάσει 6 μέρες από το συμβάν με την γυναικά που άνοιξε την πόρτα του αγαπημένου μου γείτονα. Μέσα σε αυτές τις 6 μέρες τον πέτυχα μία φορά μόνο κάτω στην είσοδο. Περίμενα το ασανσέρ και εμφανίστηκε, ούτε που με κοίταξε, πήγε αμέσως από τις σκάλες.

   Χτυπούσα νευρικά τον στυλό στο ανοιχτό μου βιβλίο. Πρέπει να συγκεντρωθώ. Όμως πως να συγκεντρωθώ όταν ο δίπλα κάνει φασαρία. Τι στο καλό μετακινεί τόση ώρα? 

   Δειλά περπάτησα προς τον τοίχο και έβαλα το αυτί μου για να ακούσω. Το μόνο που έπιανα ήταν μουρμουρητά. Μόλις άκουσα γυναικείο γέλιο, τσιτώθηκα. Το σύμπαν παίζει με τα νεύρα μου.

   Σχεδόν έτρεξα στην κουζίνα να αρπάξω ποτήρι. Επέστρεψα στην θέση μου και ακούμπησα το ποτήρι στον τοίχο.

"Άννα σκύψε λίγο...χαλάρωσε..." άκουσα να λέει ο Μάνος. Σκύψε? Ένιωθα το αίμα μου να βράζει.

"μήπως όπως είναι σκυμμένη εγώ να την ακουμπάω στην μέση?" άκουσα μία άλλη γυναικεία φωνή να λέει και γούρλωσα τα μάτια μου.

   Τι στο καλό γίνεται? Τους δίνει οδηγίες για τις στάσεις? Και αυτές κάθονται και πιάνουν και συζήτηση?

"αχ Μάνο θα πέσω, θέλω κάτι να στηρίζομαι" είπε η πρώτη φωνή...τι σόι όργια γίνονται δίπλα?

"Άννα εκεί είσαι καλά, βγάλε το σουτιέν" της είπε και εκείνες γελούσαν.

   Για λίγο δεν ακουγόταν κάτι...

"σου αρέσει καλύτερα έτσι...?" ρώτησε αυτή η Άννα πονηρά.

"σοβαρευτείτε...έχω και άλλες μετά, Ίλντα κατέβασε λίγο τα χέρια σου"

   Έχει και άλλες μετά? Μήπως είναι ζιγκολό? Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Άφησα το ποτήρι στην άκρη και έτρεξα να βάλω μία φόρμα από κάτω μιας και φορούσα απλά μία μακριά μπλούζα για το σπίτι. Έβαλα τα παπούτσια μου και κατευθύνθηκα στην διπλανή πόρτα.

   Χτύπησα μαλακά την πόρτα του και περίμενα. Θα έσκαγα αν δεν μάθαινα.

   Ο Μάνος άνοιξε την πόρτα αλλά μόλις με είδε ξαφνιάστηκε. Βέβαια του πέρασε γρήγορα και πήρε ένα ψυχρό ύφος.

"θέλεις κάτι?" ρώτησε απότομα, και εγώ έκανα να κοιτάξω μέσα αλλά είναι αρκετά μεγαλόσωμος και δεν φαίνεται τίποτα.

"ναι ήθελα..." έξυσα το κεφάλι μου  αγχωμένη "ήθελα να ρωτήσω αν έχεις..." τι αν έχει????

   Εκείνος με κοιτούσε μπερδεμένος και σχεδόν ενοχλημένος.