Διάλεξε....ταίρι

89 - "Πρέπει να φύγω από εδώ (Μαρία και Ελίζα)"

 Οσο ήμασταν στο τμήμα, η Ελίζα μου έριχνε δολοφονικές ματιές. Δεν ήθελα να την μπλέξω κάπου....απλά να βοηθήσω ήθελα.

"μπορείτε να φύγετε, για κάτι νεότερο ενημερώστε μας αμέσως" της είπε η ευγενική αστυνομικός και η Ελίζα έγνεψε.

  Βγήκαμε από το αστυνομικό τμήμα χωρίς να έχουμε πει πολλά. Μόλις απομακρυνθήκαμε αρκετά, η Ελίζα με τράβηξε σε ένα στενάκι και με κόλλησε στον τοίχο.

"θέλεις να με σκοτώσουν? Πες μου!" φώναξε νευριασμένη και εγώ συνοφρυώθηκα.

"όχι δεν θέλω να σε σκοτώσουν για αυτό και κάλεσα την αστυνομία"

"Μαρία..." φαινόταν κουρασμένη....ξεφύσηξε και μετά με ξανακοίταξε έντονα "δεν μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει στην ζωή μου, και ξέρω οτι θέλεις να βοηθησεις αλλά δεν μπορείς"

"και τότε τι? Να περιμένουμε όλοι πότε θα σε καθαρίσουν μια και καλή? Αυτό θέλεις?"

"δεν είπα αυτό...απλά....σε παρακαλώ μην ξανα ανακατευτείς"

   Μμμμμ σε παρακαλώ...αυτό και αν δεν το περίμενα. Της έγνεψα και ξεκινήσαμε να περπατάμε προς το σπίτι της.

   Την είδα που σταμάτησε απότομα. Γύρισα να την κοιτάξω και μου χαμογέλασε.

"θα ήθελες μήπως να πάμε για ένα καφέ?" με ρώτησε και εγώ ανταπέδωσα το χαμόγελο.

"φυσικά..."

   Μπήκαμε σε μία μικρή καφετέρια, η οποία ήταν γεμάτη από κόσμο. Καθίσαμε σε ένα από τα ξύλινα τραπεζάκια της και η σερβιτόρα ήρθε να μας πάρει παραγγελία. Αφού παραγγείλαμε έβγαλα το κινητό για να δω αν είχα κάποια κλήση από τον Άλεξ. Τίποτα. Σήκωσα το βλέμμα μου και τότε κατάλαβα οτι η Ελίζα όλη αυτη την ώρα με κοιτούσε.

"τι...?" την ρώτησα διστακτικά.

"έστειλε τελικά?" με ρώτησε με σηκωμένο φρύδι και εγώ φρίκαρα. Το μυαλό μου διαβάζει?

"όχι.."

"θα στείλει κάποια στιγμή.."

"δεν ξέρω αν το θέλω κιόλας για να πω την αλήθεια.."

"τι εννοείς?" φαίνεται με αυτό που είπα να της κέντρισα το ενδιαφέρον.

"εννοω οτι..." πήρα μια βαθιά ανάσα "είμαι πολύ μπερδεμένη Ελίζα...δεν ξέρω τι να κάνω αλήθεια"

"εννοείς να διαλέξεις?"

"ναι..." έβαλα το πρόσωπο μου ανάμεσα από τα χέρια μου "είμαι απάισιος άνθρωπος το ξέρω"