Διάλεξε....ταίρι

65 - "Χρειάζεσαι βοήθεια (Μαρία Και Ελίζα)"

   Μετά το ραντεβού μας με τον Άλεξ νιώθω οτι πολλά έχουν αλλάξει μέσα μου. Μου αρέσει αυτό το παιδί. Μου δείχνει οτι με θέλει, με κυνηγάει. Ίσως να ακούγομαι κάπως που το λέω αλλά μεταξύ μας....ποια κοπέλα δεν θέλει να την κυνηγάει κάποιος?

   Με την Ελίζα έχουμε να μιλήσουμε αρκετό καιρό. Την είδα τις προάλλες όταν πήγα σπίτι τους αλλά με απέφυγε λίγο.

  Δεν έχω όρεξη να τρέχω συνέχεια από πίσω της. Και δεν νομίζω και η ίδια να το θέλει. Μου έχει δώσει την αίσθηση οτι την ενοχλώ και αυτό είναι το τελευταίο που θέλω.

   Τις σκέψεις μου διέκοψε το κινητό μου. Η Στέλλα. Το σήκωσα μετά το τρίτο χτύπημα.

"έλα Στέλλα τι κάνεις?" την ρώτησα βαριεστημένα.

"Μαρία, σε παρακαλώ πρέπει να έρθεις σπίτι" η φωνή της ήταν πολύ ταραγμένη, ακούγοταν λες και έκλαιγε.

"τι έγινε?" ρώτησα και σηκώθηκα γρήγορα για να πάω στο δωμάτιο να ετοιμαστώ.

"η Ελίζα, είναι χάλια και δεν ξέρω τι να κάνω"

   Της έκλεισα το τηλέφωνο στην μούρη και άρχισα να τρέχω για να ετοιμαστώ. Δεν μου πήρε πάνω από 5 λεπτά.

   Ήμουν στο δρόμο και έκανα τα χειρότερα σενάρια στο μυαλό μου. Τι έγινε? Να της έκαναν κάτι αυτοί με τους οποίους έχει μπλέξει?

 Μπορεί να έχουμε απομακρυνθεί στον ερωτικό τομέα αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλω να πάθει κάτι. Αυτήν την κοπέλα την έχω στην καρδιά μου.

   Μέσα σε ένα τέταρτο είχα φτάσει σπίτι τους και βαρούσα τα κουδούνια σαν μανιακή. Η Στέλλα μου άνοιξε και τα μάτια της ήταν κατακόκκινα από το κλάμα. Μπήκα φουριόζα μέσα και είδα μία Ελίζα στον καναπέ με μία παγοκύστη στο χέρι της.

"τι έγινε? Ποιος σου το έκανε αυτό? Είσαι καλά? Να καλέσουμε ασθενοφόρο? Να πάρω-"

"Μαρία ηρέμησε, τίποτα δεν έχω ήταν ατύχημα" μου είπε ενοχλημένη η Ελίζα.

"τι ατύχημα ρε Ελίζα, κοίτα πως είσαι! Πήγαν να σε σκοτώσουν στο ξύλο" είπε η Στέλλα ανάμεσα στους λυγμούς της.

"είμαι μια χαρά δεν χρειάζεται να ανησυχείτε, δεν είναι και η πρώτη φορά" μας δήλωσε λες και ήταν κάτι το φυσιολογικό και υπερβάλλουμε.

"σε χτύπησε στο κεφάλι από τι φαίνεται και δεν ξες τι λες" της είπα και σήκωσε το φρύδι της.

"από πότε μιλάς εσύ?" με ρώτησε με ένα μείδιασμα.

"από τότε που έχω φτάσει στα όρια μου, δεν είναι κατάσταση αυτή. Κοίτα την αδερφή σου, κλαίει εξαιτίας σου και δεν σε νοιάζει καθόλου"