Διάλεξε....ταίρι

90 - "Λέμε ναι στις διακοπές (Βάσω και Μάρκος)"

"εσυ φταις" του είπα και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος.

"ορίστε?" είχε αυτό το χαζό χαμόγελο στο προσωπό του.

"εσυ και η γκαντεμιά σου, από την ώρα που ήρθες όλα πάνε στραβά" είπα και αυτός σήκωσε το φρύδι του.

"ναι κατηγόρησε με και για το φαινόμενο του θερμοκηπίου" απαντησε και εγώ στένεψα τα μάτια μου.

"σε κατηγορώ..."

"προφανώς και φταις εσύ" είπε με το κλασικό βλέμμα του ξερόλα και εγώ γέλασα ειρωνικά "αν όσο έλειπα φρόντιζες το σπίτι, όλα θα ήταν μια χαρά τώρα"

"εε παιδιά" πήγε να μας διακόψει ο υδραυλικός αλλά δεν του δώσαμε και πολύ σημασία.

"ήμασταν μαζί, τι λες?" μας δουλεύει έτσι?

"συν τουλάχιστον ένα μήνα που ήσουν μόνη..."

"άκου να σου πω αγοράκι...δεν θα μας φορτώσεις τις δικές σου μαλακίες"

"μαζί το έχουμε αυτό το σπίτι, βάλε το καλά στο μυαλό σου, δεν μένεις μόνη σου"

"ΠΑΙΔΙΑ" ούρλιαξε ο υδραυλικός και γυρίσαμε και οι δύο ταυτόχρονα "οι από πάνω έχουν το πρόβλημα...οπότε αυτοί θα πληρώσουν" μας μιλούσε σαν 5χρονα.

"ε βέβαια γιατί μια φορά δεν αξιώθηκες να πας που σου έλεγα οτι μουχλιάζει το ταβάνι" συνέχισα εγώ εκεί να λέω τον πόνο μου.

   Ο υδραυλικός σήκωσε τα χέρια του ως ένδειξη παραίτησης και έφυγε. Ο Μάρκος ξεφύσηξε και πήγε στο δωμάτιο. Τον ακολούθησα σαν ουρά από πίσω και αφού αρπάξαμε και οι δύο από ένα σάκο αρχίσαμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας.

"δώσε μου την μαύρη μπλούζα από το γυμναστήριο" μου αρέσει που απαιτεί κιόλας.

"κουλός είσαι?" τον ρώτησα φανερά εκνευρισμένη.

"στο ζητάω γιατί είναι στα δικά σου πράγματα μιας και φοράς ακόμα τα ρούχα μου" λοιπόν εγώ αυτό το υφάκι θα στο σβήσω...

"καλά νομίζεις...τελοσπάντων δεν την έχω" είπα αδιάφορα..σιγά μην του την δώσω...δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς αυτήν...

"αφού το ξέρω οτι την έχεις"

"ε και εγώ ξέρω καλύτερα οτι δεν την έχω" απάντησα και την άρπαξα στα μουλωχτά για να την βάλω στον σάκο μου χωρίς να την δει.

"δες εκεί το πείσμα της ρε γαμώτο, θα μου την δώσεις με το καλό ή να έρθω να ψαχουλέψω τα πράγματα σου?"

"τίποτα από τα δύο..." απάντησα με ένα στραβό χαμόγελο.

   Εκείνος με πλησίασε ενοχλημένος και αφού μου έριξε ένα απειλητικό βλέμμα άρχισε να ψάχνει τον σάκο μου. Προσπάθησα να τον τραβήξω αλλά δεν κουνήθηκε ούτε εκατοστό.