GÖNLÜMÜN SULTANI

3.bölüm

-CEM-

İki gündür, mecbur olmadığım sürece odamdan çıkmıyordum.

En son babamı böyle protesto ettiğimde lise ikinci sınıftım. Sebebini hatırlamıyorum ama işe yaramıştı.

Ama şuan ne ben 16 yaşındayım, ne de babam bu numaralara kanacak kadar merhametliydi bana karşı.

Kapı sesiyle kendimi toparladım "gel" diyerek onay verdiğimde annem çekinerek içeri girdi. Yatağın ucuna oturup elimi tuttu.

"Oğlum, hâlâ neden çıkmıyorsun şu odadan?" diye sorduğunda ona imayla bakıp, başımı sağa sola salladım.

"Cem, hadi benim aslan oğlum, inat etme. Bak inan bana Hande çok iyi, çok donanımlı bir kız, onu tanıdıkça sen de seveceksin." dediğinde gözlerine baktım.

"Bak anne, sen bile tanıdıkça diyorsun. Ben kızı bir kere bile görmedim.

Şimdi buna rağmen, akşam yine de sözlenecek miyim? Hem nasıl bir kız tanımadığı biriyle evlenmeyi kabul eder ki? Deli olacağım ya.." diye sitem ettiğimde annem şefkali elleriyle yüzümü okşadı.

"Sanki onun da, seçeneği varmış gibi konuşuyorsun oğlum. İstekli bir kız daha tanışmadığı bir erkekle hemen sözlenmek ister mi? Düşün bakalım." derken bir anda ona baktım.

"Nasıl yani? O-o da mı benim gibi, sırf babası istediği için?" dediğimde annem derin bir nefes alıp verdi ve bana alaylı bir ifadeyle baktı.

"Yok oğlum, kız seni görmüş beğenmiş, ille de bu adamla evlenmek istiyorum demiş." diyerek gülmeye başladı.

"Anneeeee!!!" diye ona yalandan kızsam da annem aldırmadı. Kapıya doğru yürüdü ve
"Akşam için giyeceğin takımı hazırladım birazdan getiririm" diyip dışarı çıktı.

Kendimi yatağıma hırsla bıraktığımda söylenmeye devam ediyordum.

Neden benim de evladına kıyamayıp, her istediğini yapan bir ailem yok ki...

***

Akşama doğru annemin hazırlayıp getirdiği takım elbiseyi giydim.

Hâlâ annemle babama inanamıyordum, resmen küçük bir çocuk gibi her istediklerini yapıyordum.

Üstelik bu öyle, istedikleri üniversiteyi okumak kadar basit birşey de değildi.

Hayatımı birlikte sürdüreceğim insanı bile zorla seçtiriyorlardı.

Onları çok seviyordum ama, anlaşılan annemle babam aynı duyguları bana karşı hissetmiyordu.

Düşünüyorum da lisede sırf onlar istediği için sayısal bölümü seçmiştim. Ve lise hayatım yapamayacağım derslerin yüküyle mahvolmuştu.

Sonra üniversiteyi Ankara'da okumamı istemişlerdi ve bana sormadan tercihlerime Ankara üniversitesini yazıp, üniversitemi orada okumamı sağlamışlardı.

Hep onların istekleriydi, en önemli kararlarım.

Ve şimdi....

Evlen diyorlar ve evleniyordum.

Herşey bu kadar basit olmamalıydı.

Şimdilik bu akşam sorun çıkarmayacak, uslu uslu babam ne derse evet diyecektim.

Hem, madem o kız da bu evliliği mecburiyetten kabul ediyordu, belki onunla bu konuda konuşabilir, anlaşır ve bu işi engellerdik...

*