Destined to Love You

Chapter 7

"Good morning, Dad!"

Bati ko kay Dad ng makita ko siyang nagbi-breakfast sa tabi ng pool. Martes ngayon at kanina ay nagulat akong late na pala ako sa trabaho. Imbes na magmadali ay parang tinatamad akong gumising. Hindi ko alam kung bakit pero weird lang ng feeling ko.

"Iha, good morning. I thought you are at work already." ani nito.

"I'm sorry dad, late akong nagising." sabi ko at naupo sa tabi niya.

"It's okay iha. Alam kong napagod ka kahapon dahil wala kang katulong sa office."

When I arrived at home last night ay agad kong sinabi kay Dad ang kalagayan ni Rona.

"So papasok ka pa ba ngayon?" he said as he sip his coffee.

Kumuha ako ng French toast at dinala iyon sa aking bibig. "Yes Dad."

"Siya nga pala, Daniel arrived yesterday." napatigil ako sa aking pagnguya. Parang may mga nagtatakbuhang daga sa aking tiyan. And my heart suddenly beat so fast.

"Tumawag sa akin ang Tita Karla mo habang sinusundo ni Tito Dale mo sa airport si Daniel." pagpatuloy nito. Ako naman ay parang nawalan na ako ng lakas na nguyain ang kinakain ko. Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan. "And they told me kung okay lang daw ba na bukas ng gabi sila mamamanhikan ditto sa atin?" napamulagat ako sa sinabi ni dad. Para tuloy akong nag hyperventilate.

"A-ano pong sabi niyo?" kinakabahan kong tanong.

"I told them yes. Wala naming problema, after work you'll be home by then, right?" mataman niya akong pinagmasdan.

Tumango-tango lang ako. Oh my gosh, nalilito tuloy ako. Hindi ko malaman kung ano ang gagawin ko. Magpapasalon ba ako ulit? Magpapaganda? Or what? Shit! I need to talk to Trina kundi mababaliw ako nito.

"Dad, I have to go now." tumayo ako at hindi ko na inubos pa ang pagkain. After work, I plan to meet up with Trina.

"Tingin mo magkakasundo kaya kami ng Daniel na yun?" biglang tanong ko kay Trina.

Hiniling kong magkita kami during lunch upang mabawasan man lang ang aking kaba at pag-aalala.

"Sis, why are you so worked up about your meeting him with? It's not like kakainin ka niya pag nagkita kayo di ba? Relax ka lang pwede?"

"Trins, honestly I am worried  and excited at the same time hindi ko na talaga maintindihan ang sarili ko." pag-amin ko.

I have never been so agitated in my life. I know I am overacting to some point but I couldn't help it. First time ko ding formally makilala ang mga Ford na kaibigan ni daddy. To think na magiging in-laws ko pa sila ay mas nakadagdag pa sa kaba ko. I didn't know what it feels like to meet the parents of your boyfriend since hindi naman kami dumating doon sa point ni Aaron. And my situation right now is not just meeting with the parents, its also meeting my "fiancé's" parents na magiging in-laws ko.

And speaking of Aaron, it just saddens me that he never took the effort to make amends or ar least talk to me after the incident. I still feel like I deserve  to hear an explanation. I think sa mga araw na nagdaan na wala akong balita sa kanya ay natuto akong mas pahalagahan ang aking sarili.

I am not after him anymore kahit pa mahal ko siya feeling ko he betrayed me and broke my trust at mahirap para sa akin na tanggapin pa siya ulit. Kung magkikita pa man din kami gusto ko lahat lang ng closure at masagot lahat ng mga tanong ko. I think deserve ko din naming malaman ang totoo and I want to hear his side too.