"Gördüğün gibi ben seni, gerçek seni tanıyorum Levent! İnsan sevdiği kişinin herşeyine dikkat eder, özveride bulunur...... Sen beni tanımıyorsun Levent! İsmim dışında, herkesin bilebileceği basit bir kaç bilgi dışında hakkımda hiç bir şey bilmiyorsu...
Üçüncü bölümü yayınlıyorum şuan ama açıkcası biraz tuhaf hissediyorum kendimi çünkü hem eski okuyucularımın çoğu bu hikayemde beni yanlız bıraktı hem de okuyan kimse tek kelime bile yorum yazmıyor. Yani iki satır bir yorum yazmak neden bu kadar zor geliyor ki?
☆
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☆ ☆
Hissettiği sarsıntıyla gözlerini aralayan Beliz, arabanın durduğunu ve kocasının onu kucağına almaya çalıştığını farkettiğinde, kocasının omzuna koyduğu eliyle onu durdurdu. Gergin bakışlarla karşılaştığında haklı durumuna inat güçsüz çıkan sesiyle fısıldadı.
"Kendim inebilirim."
Gerginliği hat safhalara ulaşmış olan Levent ise kendini dizginlemek istese bile başaramayarak ses tonunun yüksek çıkmasını engelleyememişti.
"İn o zaman."
Genç kızın gözleri dolmuştu yine. Oysa gözünü açtığında bir an herşeyin yolculuğun etkisiyle gördüğü kötü bir rüya olmasını dilemişti. Aylardır alışık olduğunun aksine son bir kaç saattir kocasından gördüğü tavırlar, kalbinin kırılmasına sebep oluyordu ve biliyordu ki, bu kırıkların izini asla silemeyecekti kocası. Arabadan çıktığında gözlerini nerede olduğunu anlayabilmek adına etrafında dolaştırdı ama zifiri karanlık geceyi aydınlatan sadece ay ışığı vardı ve bu da hiç bir şey görememesine sebep oluyordu. Şaşkınca attığı bir kaç adımın ardından kapının önüne gelmişlerdi. Levent göz ucuyla süzdüğü karısına aldırış etmeden kıpıyı açıp eve girdiğinde Beliz hala kapı önünde bekliyordu.
"Seni kucağımda eşikten geçirmemi mi bekliyorsun karıcığım?" diyen Levent'in ses tonundaki alay bariz olarak belliydi. Bu ses tonu Beliz'in kendisine gelmesini sağladı. İki yanından tuttuğu gelinliğiyle eve girdi ve kocasının tam karşında durdu.
"Neredeyiz?" aslında içten içe kocasının henüz tanışmadığı bu halleri onu korkuttuğu için başına gelebileceklerden korktuğundan dolayı biran önce buradan gitmek istiyordu. Kocasıyla tek başına kalmak şuan gözünü korkutuyordu. Kocasının gözlerinde alay dolu ışıltılar vardı. Bu bakışı gördüğünde istediği hiç bir şeyin yerine getirilmeyeceğini ve tamamen kocasının insafına kaldığını biliyordu.
"Balayındayız ve sen şimdiden buradan ayrılma planları mı yapıyorsun? Çok ayıp." Diyen kocasına dehşet dolu gözlerle baktı.
"Mert ile konuştuklarınızı duydum. Hala beni seviyormuş ya da gerçekten evliymişiz gibi numara yapmana gerek yok." Derken kızın ses tonunda açıkça belli olan hayal kırıklığı ve üzüntü vardı. Yine de bunu saklayabildiğini düşünüyordu ancak Levent'in dikkatinden kaçmamıştı bu durum. Derin bir nefes alan genç kız konuşmasına devam etti.
"Duyduğum o şeyleri kimseye söylemem söz veriyorum. Lütfen her neredeysek geri dönelim ve bu saçma oyuna son verelim. İş konusunda herşey eskisi gibi....."
