Yeni bölüm ve artık son kısım karşınızda. Yeni hikayelerde görüşmek üzere...
Okuduktan sonra oy vermeyi, yorum yazmayı unutmayın. Düşüncelerinizi merak ediyorum. < 33
instagram: nurakyol123
facebook grubumuz: Nur Akyol - Düşler Diyarım
facebook sayfam: Düşler Diyarım
Bölüm resmimizi yapan Yasmin'e ne kadar teşekkür etsem az. Yine harika bir çalışma oldu. : ))
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ömrümden on yıl gitmişti. İçeriden hala iyi ya da kötü bir haber gelmemişti. Ömrümden yüz yıl gitmişti. Yine tık yoktu. Yaşlanmıştım! Yavrumuzu kucağıma alamadan şuracıkta ölecektim!
''Sakin ol Anıl.''diyen Hakan'a milyonuncu kez 'Beni rahat bırak!' bakışlarımdan yolladım. Bana sakin ol demeyin! Nasıl sakin olabilirim? Nasıl yerimde rahatça oturup öylece durabilirim!
Kızım kucağımda upuzun koridoru belki de bininci kez turluyorduk. Aslı'yı öyle görünce çok korkmuştu. Kucağımdan inmiyordu. Durumdan şikayetçi değildim. Yanımda olup küçük kollarıyla boynuma sarılarak aslında en büyük işi kızım başarıyordu. Beni sakinleştiriyordu. Evet, bu sakin halimdi!
Sabırsızdım ama en çok da endişeliydim. Onu dizime yatırıp dövmek istiyordum. Beni dinlemeliydi. Sözümü dinleseydi böyle olmazdı. Hayır, bebek doğmazdı demek istemiyorum. Sadece daha çok yanında olabilir, ona destek olabilirdim demeye çalışıyorum. Her neyse. Bir şekilde, bir sebepten ötürü onu pataklayacaktım işte!
''Niye haber yok hala? Ters giden bir şey mi var yoksa?''
''Abi, sandığın kadar uzun zaman geçmedi.''diyerek açıkça benimle dalga geçti Hakan Bey. Pişkin pişkin sırıtması yok mu... Allah ne verdiyse dalasım, yüzünün orta yerine çakasım geliyordu. Nisa bu adamı nasıl seviyordu? Hayır, Aslı'nın da kıymetlisiydi. Laf söyletmezdi. Anlamıyordum.
Neyse ki kızların, daha doğrusu Aslı'nın kız kurusu yoldaşlarının, durumu benimle aynıydı ve beni anlıyorlar, yürekten destek veriyorlardı. Benimle beraber uzun koridoru turlayanların sayısı oldukça fazlaydı.
Saatler ilerledikçe, bana saatler gibi geliyordu, nefeslerimizi tutmaya, daha çok endişelenmeye başlamıştık. Aslı nasıldı? Çok acı çekiyor muydu? Bebek ne haldeydi? Aslı iyi miydi? Sorular bitmek, tükenmek bilmiyordu.
Kötü şeyler düşünmek istemiyordum. Kötü şeyler olsun istemiyordum. Beynimi başka bir tarafa yönlendirmeye ihtiyacım vardı.
Aklıma güzel anılar getirmeye çalıştım. Kolay olmadı. Onca güzel anıdan birini tutup yakalamak kolay olmamıştı. Karım ve kızımla geçen her gün güzel anılar taşıyordu. Karar vermem zor olsa da birini sonunda hatırladım. O anı zihnimde canlandırıp rahatlamaya çalışacaktım. Yoksa cidden azıcık kalan aklımı da peynir ekmekle yiyip tüketebilirdim.
