Ormundia

Rozdział 6

Publikuję wcześniej, bo się za Wami stęskniłam :)

  Drzwi zamknęły się za Kiczokiem, ale jeszcze przez chwilę słychać było jego głos, mówiący coś o "młodych i głupich". Mimowolnie się uśmiechnęłam.
  Poczułam, jak czyjeś ręce złapały mnie za talię, odwracając w stronę ich właściciela.

  - Stęskniłaś się? - zapytał Aret, na co na moje usta wpłynął jeszcze szerszy uśmiech.

  - Trochę - mruknęłam cicho, wtulając się w ciepły tors chłopaka. Słyszałam, jak bije jego serce.

  - Nieźle sobie radzisz - wyszeptał, gładząc moje włosy.

  - Ty lepiej - burknęłam do siebie, mając nadzieję, że chłopak tego nie słyszał.

  Aret westchnął, odsuwając mnie od siebie na odległość ramion. Usłyszał.
   Spojrzał mi w oczy, ale ja skutecznie unikałam jego wzroku.

  - Jesteś kobietą. To naturalne, że walki uczysz się wolniej.

  - Muszę się stąd wyrwać. Jak najszybciej. Żeby to zrobić, potrzebuję przekonać króla, że umiem o siebie zadbać - mruknęłam pod nosem, nadal unikając wzroku chłopaka.

  - Ty znowu o tym samym. Nie możesz choć przez chwilę przestać się martwić?

  Nic nie odpowiedziałam. Aret nie był w stanie mnie zrozumieć. To nie na jego barkach spoczywał los wieloletniej wojny. To nie on musiał ją zakończyć. To nie on musiał marnować czas, siedząc w zamku i słuchać narzekań radców.

  - Czy możesz mi wreszcie spojrzeć w oczy? - zapytał. Gdy to się nie stało, uśmiechnął się tylko. - Co planujesz?

  - Hę? - mruknęłam zbita z tropu.

  - Planujesz coś, prawda? - zapytał cicho, nadal szukając ze mną kontaktu wzrokowego. Chcąc, nie chcąc, odwzajemniłam spojrzenie.

  - Nic nie planuję - odparłam, chociaż w głębi duszy czułam, że nie jest to do końca prawda.

  - Dlaczego więc po nocach siedzisz w starych księgach?

  - Chcę dowiedzieć się więcej o tym miejscu i waszych zwyczajach - odparłam wymijająco.

  - Ja i tak wiem lepiej.

  - I tu się mylisz. Nie wiesz także paru innych rzeczy - powiedziałam cicho, uśmiechając się delikatnie.

  - Jednak dowiedziałaś się czegoś wartego uwagi z tych swoich zakurzonych ksiąg? - spytał Aret, udając obojętność. Ja jednak widziałam w jego oczach iskierki podekscytowania.

   Pokiwałam delikatnie głową, po czym streściłam mu cały przebieg wieczornego zdarzenia.

   - Co o tym myślisz? - zapytałam na sam koniec.

  - Nigdy o czymś takim nie słyszałem.

  - Ty o niewielu rzeczach słyszałeś - powiedział pewny siebie głos, a my odskoczyliśmy od siebie.

  - Naloson - mruknęłam z ulgą.

  - Witajcie - odparł niezrażony chłopak. - O czym tak rozmawiacie?

  - O niczym istotnym - mruknęłam niezbyt uprzejmie, chociaż chłopak nie zasłużył na złe traktowanie.

  - Ah, czyli myślisz, jak się stąd wyrwać - stwierdził mag wody, uśmiechając się przebiegle.

  Odpowiedziała mu cisza. Nie przestając się szczerzyć, chłopak położył dłoń na moim ramieniu. Poczułam znajome ukłucie z tyłu umysłu.
  Chwilę droczyłam się z młodym telepatą, udając, że nie mogę naciągnąć tarczy na umysł. Po chwili jednak znudziła mi się ta zabawa i skończyłam definitywnie nasze zmagania.
  Mag nie wydawał się urażony przegraną. Nadal się uśmiechał.

  - Wiesz co? Jak już coś wymyślisz, to daj znać. Też mam dosyć siedzenia pod kluczem - stwierdził chłopak, odsuwając się ode mnie i klepiąc przyjacielsko Areta po plecach. Mogłam się założyć, że w trakcie tak krótkiego dotyku wyczytał z myśli maga ziemi wszystko.

  - W takim razie żegnam i życzę udanego dnia - odparł Naloson po chwili niezręcznej ciszy.

  Gdy tylko mag wody opuścił salę, Aret odetchnął z ulgą. Westchnęłam cicho.

  - Dlaczego tak bardzo nie lubisz Nalosona? - zapytałam z irytacją.

  - Jest strasznie bufonowaty - mruknął chłopak w odpowiedzi.

  - Moim zdaniem nie jest aż tak zły. Wychowano go w taki sposób, przecież pochodzi z bogatej rodziny. Nie można go o to winić.

  - Jasne. Wywyższa się nad innymi, ale nie można go o to winić! - warknął, wyraźnie zły, że wzięłam Nalosona w obronę.

  - Co ci jest? Po śmierci Groya nie byłeś na niego taki cięty - stwierdziłam, również powoli robiąc się zła. - Mało tego! Poprzysięgneślicie  wspólną zemstę!

  - Ununchi nie żyje. To już jest nieważne.

  - Przecież, przysięgając zemstę, wiedziałeś, że ten mężczyzna jest martwy! - krzyknęłam,  ale odpowiedziała mi cisza - A co z tym, który go tam nasłał? - zapytałam ciszej.

  - Myślisz, że we dwójkę damy radę wbić się do samej stolicy wroga!? - warknął chłopak, odwracając głowę.

  - We trójkę.

  - Co?

  - We trójkę. Albo i w pojedynkę, jeśli będzie trzeba.

  - Co ty mówisz? W głowę się uderzyłaś?

  - Pytałeś mnie parę minut temu, co planuję. I to jest mój plan. Wyruszę sama, jeśli będzie trzeba - powiedziałam z zaciętym wyrazem twarzy, chociaż wewnątrz miałam wiele wątpliwości.

  - We dwójkę - odparł Aret, czym mnie zaskoczył. Byłam pewna, że nie pozwoli mi na coś takiego.

   Uśmiechnęłam się szeroko, bo niezbyt wiedziałam co odpowiedzieć.

  - To jaki dokładnie masz plan? - zapytał Aret po chwili ciszy.

  - Na razie jest to tylko zarys - mruknęłam. - Na dobry początek muszę przedstawić ten pomysł Królowi i Radzie. Czekam na dobry moment. Póki co, jest do tego daleko.

  Aret pokiwał głową z poważną miną.

  - A co jeśli się nie zgodzą?

  - Cóż, wtedy trzeba będzie zadziałać na własną rękę. Zresztą nie ma na razie potrzeby, aby się tym martwić. Najpierw muszę spróbować szczęścia w dyplomacji - mruknęłam, pomijając fakt, że do tej pory, jeśli chodzi o dyskusje z władzą, mam raczej małe doświadczenie.

  Doświadczenie przyszło szybciej, niż się tego spodziewałam.

~*~

Standardowa ciekawostka nr. 6

Wasz ulubiony (bądź nie) Ununchi miał być "tym złym" do samego końca. Z czasem jednak stwierdziłam, że byłoby to zbyt schematyczne. Miałam jeszcze kilka powodów do zmienienia jego roli. Jak ktoś chce więcej szczegółów, niech napisze.

Pozdrawiam

Silea