Drake’s POV
* I suck a girl's neck. Pinatay ko sya, gusto kong matauhan si Shara, gusto ko ipakita kung sino ba talaga ko. I made my way when i was done with the girl. Nagkunwari ako na hindi ko sya nakita. Pinunasan ko ang labing may dugo gamit ang panyo na kinuha ko sa bulsa ng pantalon.
Dumaan ako sa harapan nya pero nilagpasan ko lang sya ng hindi manlang lumilingon. Sinuntok nya ko sa likod kaya tumigil ako.
"WHY YOUR DOING THIS?" she shouted.
"This is me." Walang emosyon na sabi ko.
"NO! I know you! YOUR DOING THIS DAHIL GUSTO MO KO NA MATAKOT SAYO! YOUR DOING THIS PARA LAYUAN KITA!" she cried.
Bakit ba sya umiiyak ng dahil lang dun?
"Dont cry." umiwas ako ng tingin. Ayoko syang makitang ganyan dahil may kung anong tumutusok sa puso ko. Lalo syang naiyak. Anong ginawa ko? Pinapatigil ko lang sya. Ano bang dapat kong gawin para hindi na sya umiyak? Gusto kong hawakan ang pisngi nya pero mas pinili kong wag na lang.
"Gusto mo ba talagang malaman kung bakit pinagtatabuyan kita?" tumigil sya sa pag-iyak. Humingako ng malalim. Siguro hindi naman makakasama kung magsasabi ako ng totoo.
"Ayokong mapalapit ka sakin, i'm afraid i might fall. Hindi ko alam kung bakit hindi kita magawang ihypnotyze kahit alam kong kaya ko naman." I might fall for a human who was her before.
Kumunot ang noo nya dahil hindi nya naiintindihan ang sinasabi ko. I smiled bitterly.
"Your so fragile that i want to protect you. Iba sinasabi nito." tinuro ko kung saan ang lokasyon ngpuso ko. "Sa dapat kong isipin at gawin."
* "READ ME." she said at mukang iritado na. Tinanggal nya ang soot nyang singsing at sinunod ko naman sya. Binasa ko ang nasa isip nya.
Mahal nya ko. Handa syang ipaglaban ako kahit na magkaiba kami. Siguro dapat gawin ko din yun, matapang sya kung tutuusin. Bakit ko ipagkakait ang kaligayahan namin? Matapos kong mabasa ang isip nya, umiwas ako ng tingin.
"gusto ko lang talaga ipaintindi sayo ang nararamdaman ko."
Tumalikod na sya at mukang aalis na sa paraiso, and when she made a stepped i hugged her from her back. Biglang bumilis nang sobra ang tibok ng puso ko.
"I know this is wrong at alam kong ako tong nagtutulak sayo palayo. But i can’t take this anymore. I missed you so much. Nung iniwasan mo ko nakaramdam ako ng matinding pagsisisi."
"Makulit ka. Parang linta na dikit ng dikit. Maingay. Pasaway. At hindi nag-iisip. I hate that. And i dont know why it happened, this feeling i hate. But i can't resist anymore. Your like my own doze of medicine." Bigla na lang bumuhos ang napakalakas na ulan. Pero hindi kami natinag sa kinatatayuan.
"Damien." mahinang tawang nya sa pangalan ko.
"Kung kelan naman handa kang iwasan ako, saka naman hindi ko na kaya pang pigilan ang sarili ko." Binitawan ko sya sa pagkakayakap. Humarap sya sakin. Kinuha ko ang kanang kamay nya at idinikit sa dibdib ko. Gusto kong maramdaman nya ang tibok ng puso ko pag nandito sya sa tabi ko.
