Chapter 32
[Aya’s POV]
Halo-halo ang nararamdaman ko habang nakahawak sa kamay ni papa at nakasubsob ang mukha ko sa hinihigaan niya.
Dalawang linggo na ang nakalipas ngunit ramdam na ramdam ko pa rin ‘yung sakit.
I miss him so much, but I can't do anything to see him. Kung kailan ko inamin sa kanya ang tunay na nararamdaman ko ay saka naman kami nagkahiwalay.
I’m sorry, Harry.
I tried to fight, but how can I win if my opponent was his father?
Narinig ko na lamang ang sarili ko na humihikbi.
Ang dami kong iniisip kaya madami din ang pinoproblema ko. Hindi pa alam ni mama ang kalagayan namin ni papa dito sa Pilipinas at... hindi ko na mabilang ang buwan na nanatiling tulog si papa.
“Pa, please. Gumising ka na.” Umiiyak kong sabi.
Kung sana gising lang si papa ngayon, hindi ko sana nararamdaman ang ganitong klaseng sakit.
Napasinghap ako nang biglang gumalaw ang kamay na hinahawakan ko.
Agad akong tumingin kay papa at laking-gulat ko nalang nang unti-unti ng bumubukas ang mga mata niya.
“P-Pa?”
Oh my God! Is this real?
I immediately wiped my tears on my cheeks and went outside to call a doctor. Hindi na ako nakalayo sa kwarto ni papa kasi sakto na paglabas ko ay sumalubong sa akin ang isang doctor.
“Doc, gising na po ang papa ko. Please, check him.”
[Nathan’s POV]
“Dude, tama na. Babae ‘yan.”
Inaawat ko si Harry kasi mukhang may plano talaga siyang saktan si Trixia. Nakahawak na nga ang dalawa niyang kamay sa damit na suot ng babaeng nasa harapan niya. Parang lalake lang ang kaharap e.
“Nasaan ba talaga siya, Trixia?!” Sigaw ni Harry.
“Harry, please. Marami na ang nakatingin sa atin.” Sabi ni Ian at tama siya. Nandito kasi kami sa school.
“Wala akong pakialam!”
“Nababaliw ka na, Harry!” Sigaw ni Trixia. “Kaya mo akong saktan just because of that girl?” Tila natatawa niyang tanong.
“My God! What happened to Harry?”
“May balak ba siyang saktan si Trixia?”
“Ano ba ang dahilan?”
