Naked Again

1

 1

Er waren twee momenten in mijn leven die ik kon bestempelen als iets vreemds. Als iets wat in eerste instantie als waanzin kon worden beschreven, en als tweede instantie bestempelt kon worden als ''dit overkomt mij toch niet.''

Dat dit waanzin was, dat was overduidelijk. Dat dit mij overkwam, was helaas een feit. Ik kon niets anders dan de witte handdoek om mijn lichaam heen slaan, om die vervolgens stevig vast te houden. Verder had ik nog twee opties: mijn belager aanstaren, of strak naar de grond staren. Normaliter gezien was ik niet iemand die confrontaties uit de weg ging, en was ik verre van verlegen. Maar de confrontatie met mijn verkrachter, kon ik op dit moment niet handelen. Ik voelde mij vies. Walgelijk. Alsof ik mijzelf niet meer was. Enkel waren dit slechts gedachten, en niet zozeer een gevoel.

Hoe ik toch zo zeker was dat ik verkracht was?

Simpel.

Ik was naakt.

Hij was naakt.

Zijn blauwe ogen namen mij bedachtzaam in zich op. Ik durfde hem niet aan te kijken. Voelde mij op een vreemde manier vernederd. Zijn hand stak hij uit, en meteen kromp ik in elkaar. Natuurlijk was ik kwaad op mijzelf. Ik was uitgegaan, in een véél te kort rokje, nadat ik van de universiteit kwam. Mijn beste vriendin Amber had erop gestaan dat ik mee ging naar onze vaste stamkroeg. Ik kon mij echter niet herinneren dat ik deze man daar tegen gekomen was. Of dat ik deze man überhaupt ooit in mijn leven gezien had. Ik dacht dat hij zijn hand uitstak naar mij, om mij weer walgelijk te betasten – maar dat was niet zo. Hij reikte naar een eveneens witte handdoek – Joost mocht weten waar hij die vandaan had getoverd. Tot mijn verbazing sloeg hij de handdoek om zijn middel heen, om zijn mannelijkheid te verbergen. Want ja, die had ik nog niet gezien. Hij was de eerste die woorden over zijn lippen liet rollen – de waaghals.

'Oké, ik heb eerlijk gezegd geen idee wie jij bent,' sprak hij twijfelend. Om zichzelf een houding te geven streelde hij over zijn kin heen. 'En waarom jij mij gedrogeerd hebt.'

Mijn mond viel open. Letterlijk. 'Pardon? Jíj bent degene die mij hier heeft gebracht,' bracht ik met trillende stem uit. Ik voelde tranen drijven aan het oppervlak, maar ik was vastbesloten ze niet te laten vallen. Hij had mijn waardigheid als vrouw afgepakt – ik was verdorie nog maagd voordat dit gebeurde – dus zou ik hem echt niet mijn tranen gunnen. Beschermend sloeg ik mijn armen over elkaar heen, al was dat niet echt een slim idee. De handdoek viel bijna op de grond. Net op tijd wist ik de handdoek te grijpen en weer stevig om mij heen te slaan. De man tegenover mij fronste bedenkelijk.

'Ik heb je niet gedrogeerd.'

'Nee en je hebt mij zeker ook niet verkracht!' En dat was het moment waarop ik mijn tranen niet langer meer in bedwang kon houden, en ze over mijn wangen liet rollen. In één stap was de vreemde man bij mij. Ik wilde achteruit deinzen, maar de muur stond in de weg. Zijn vingers reikten naar mijn wang. Voorzichtig streelde hij een traan weg. 'Ik heb je niet verkracht.'

Degene met de leukste reactie krijgt het volgende hoofdstuk een opdraging!