Naked Again

43

43

Iris

Met een diepe zucht ontwaakte ik. Ik voelde mij ontzettend brak, wellicht een teken dat ik in een te diepe slaap was beland. Ik rekte mijn stramme spieren uit en ontdekte al snel dat de plek naast mij leeg was. Al geeuwend bracht ik mijzelf overeind. Mick was vast niet ver weg, bedacht ik mij en een flauwe glimlach vormde zich rondom mijn lippen. De situatie was allesbehalve grappig. Het was verdacht stil in de badkamer, maar toch wist ik zeker dat Mick daar was. Ik sloot mijn ogen voor enkele seconden, terwijl mijn gedachten met mij aan de loop gingen. Ik had geen idee hoelang ik al zwanger was, maar wat ik wel wist was dat een abortus maar tot een bepaalde maand kon. Onrust nestelde zich in mijn buik. Het bleef verdacht stil in de badkamer. Een frons verscheen op mijn voorhoofd, terwijl ik de lakens van mij afsloeg. Mijn blote voeten raakten de koude vloer onder mij en een rilling schoot door mijn ruggengraat heen. De neiging om weer terug onder de lakens te kruipen probeerde ik te onderdrukken. Mijn oog viel op het luik, waar het ontbijt op ons stond te wachten – onaangeroerd. Dat was niets voor Mick, die elke ochtend wakker werd van het rammelen van zijn maag. Die elke ochtend zijn ontbijt als een wild dier naar binnen schoof, iets waar ik mij eerder aan ergerde, maar wat ik nu gek genoeg gewend was. Ik schuifelde naar de badkamer, maar voordat ik de deur open trok, wachtte ik eerst of ik wat hoorde. Dat bleek niet het geval te zijn. Twijfelend met de deurklink in mijn hand, wachtte ik totdat ik wel iets hoorde. Geluid bleef uit. Een naar gevoel dwarrelde door mijn lichaam heen. Dit was niet goed. Ik klopte niet meer, alvorens ik de deur met grof geweld open gooide.

De spieren in mijn lichaam waren verlamd. Mijn ogen konden alleen maar staren naar hetgeen wat ik zag. Mijn hoofd kon er nog niet goed bij, maar bij – vermoedelijk – de derde keer, begreep ik het maar al te goed. Adrenaline baande zich een weg door mijn aderen, terwijl ik op Mick afstormde en het mes – hoe kwam hij daar aan? – uit zijn handen trok.

'Wat the fuck ben je aan het doen!' schreeuwde ik in paniek naar hem. Tranen vormden zich achter mijn ogen, terwijl ik niet meer wist of ik woedend moest zijn, in paniek moest zijn, of verdrietig moest ervaren. Bloed sijpelde uit de flinke wonden op zijn linker pols naar beneden. Gehaast greep ik zijn ongehavende pols beet en probeerde zijn hartslag te voelen. Traag, maar reeds aanwezig. Paniekerig greep ik naar de dichtstbijzijnde handdoek en wikkelde die op zijn pols heen. Dat was pas het moment waarop ik besefte dat Mick bewusteloos was. Wild begon ik aan zijn lichaam te schudden, te trekken, te duwen, maar er kwam geen enkele reactie. Mijn vingers legde ik tegen zijn hals aan, om wederom zijn hartslag te voelen. Mijn hand sloeg ik voor mijn mond. Alles leek in slow motion te gaan. Zijn hoofd die op de grond terecht kwam, zonder daarbij opgevangen te worden door Mick. Als verdoofd schoof ik al trillend over de grond heen. Mijn ogen bleven groot, beide handen voor mijn mond. Ik zat onder zijn bloed. Mijn lichaam trilde onophoudelijk. Ik trok mijn knieën op en kon niets anders meer dan huilen. Het waren stille tranen, die over mijn wangen heen rolden. Het mes lag nog altijd naast hem.

Ik was hem kwijt, en dat terwijl ik hem nooit heb gehad.

---------------------------

Holy moly jongens... Nog één hoofdstuk en een epiloog. :O