Naked Again

37

37

Mick

En zo stonden we daar. Minuten streken voorbij, terwijl we elkaar stevig vasthielden. Ik was voorlopig nog niet van plan haar los te laten. Haar tengere lichaam voelde zo goed tegen het mijne. Het was zeker geen verliefdheid wat ik voelde, dacht ik zo. Maar dat deze omhelzing iets van gevoel in mij teweeg bracht, stond als een paal boven water. Toch maakte Iris zichzelf los.

'Ik weet niet wat ik moet doen.'

Haar stem klonk vol wanhoop, vol pijn. Angst. Iets in haar stem liet doorschemeren dat het geen vraag was. Want er viel niets te doen, behalve wachten. Het leek alsof we daar beiden moeite mee hadden.

Maar alsof ik door de bliksem geraakt werd, kwam een idee in mij op.

'Misschien kunnen we met ze proberen te communiceren. Als we pen en papier kunnen vinden, kunnen we via het luikje een brief versturen,' opperde ik redelijk tros op dit briljante idee. Iris gezicht klaarde op, maar dat was van korte duur.

'Hebben we dan wel pen en papier?'

Dat liet mij nadenken. Ik had tot nu toe nog nergens iets van schrijfmateriaal gevonden, maar het feit bleef dat ik enkel nog maar de badkamer spullen wist te vinden. Naast bed stond nog een bureau, alleen hadden we beiden niet verwacht daar iets in te vinden. Ik wist waar ik moest kijken. Ik liep op het bureau af en trok de bovenste lade open. Een bijbel. Ietwat vreemd pakte ik het dikke, met stof bezaaide boek eruit en smeet het op bed neer. Op wat spinnenwebben na was de lade leeg. Ik trok de lade eronder open. Met mijn hand gleed ik de lade in, en vond uiteindelijk iets. Triomfantelijk haalde ik niet veel later pen en papier uit de lade. Een brede grijns vond mijn lippen, terwijl ik mij omdraaide naar Iris. 'Schrijf jij, of schrijf ik?'

Iris begon te stralen en griste het uit mijn handen. Ze keek naar het notitieboekje alsof het zojuist een derde wereldwonder was.

'Mijn handschrift is niet echt leesbaar,' zei ik.

'Ik ga het echt niet schrijven!' schoot Iris meteen in de verdediging. 'Ik zou sowieso niet weten wat ik precies van ze wil, behalve dan onze vrijlating en een abortus die hun betalen.'

Het woord ''abortus'' zorgde voor een steek in mijn maag.

Geachte heer, mevrouw,

Of jullie met meerderen zijn is voor ons nog steeds een raadsel. Ook wie jullie zijn, wat jullie willen. Vrijwel alles is een raadsel, behalve het feit dat Iris zwanger is. Van mij, natuurlijk. Bedankt voor de condooms, ze kwamen alleen iets te laat.

Wij willen dit kind niet.

Een zucht glipte tussen mijn lippen door. Ik was geen voorstander van abortus, maar kon de beweegredenen van Iris goed begrijpen. Toch had ik er moeite mee om die laatste zin op te schrijven, en al helemaal toen ik de brief beëindigde.

Laat ons alsjeblieft gaan, zodat Iris abortus kan plegen.

Of zorg voor een arts.

Maar doe iets. Dit is niet wat wij willen.

----------------------------------------------------------------------

Ik vind dit echt een prachtig liedje! En ook heel toepasselijk voor Iris en Mick :)